Ontvoerd – een lang sexverhaal van 120 pagina’s

Marjon en Kirsten stonden in hun appartement in Utrecht op hun twee vriendinnen te wachten, die met de taxi zouden komen en die over een paar dagen hun tweeëntwintigste verjaardag zouden vieren. De meiden hadden geen makkelijk leventje achter de rug. Voornamelijk door Kirsten’s inzet, waren ze uit de spiraal van geweld en misbruik gekomen.

Marjon was visagiste bij de televisie en werd vaak door artiesten uitgenodigd voor feestjes, waar ze met nog meer foute mensen in aanraking kwam. Hierdoor raakte ze aan de drugs en drank, totdat ze zich vrijwillig in een kliniek op liet nemen. Daar leerde ze ook de tweeling José en Esther kennen, die via een oom in een niet al te frisse massagesalon terecht waren gekomen en die duidelijk liet merken dat hij meer met ze van plan was. Zijn zoon had al een poging gedaan José aan te randen, maar hij werd door Esther betrapt en sloeg op de vlucht. In die massagesalon, wat duidelijk een seksclub was, kwamen ook zij in aanraking met drugs, totdat ze het aandurfden bij Kirsten aan te kloppen, die in een afkickkliniek werkte. Gelukkig bleek het voor geen van de meiden te laat om af te kicken, maar het was wel een reden voor José en Esther om de stad achter zich te laten en naar het platteland te verhuizen.

Kirsten stond op het punt om een eigen huisje te kopen, maar toen dat niet doorging, besloot Marjon haar appartementje te delen, want hoewel ze met haar werk goed verdiende en niet meer naar feestjes ging, was het gezelliger om met z’n tweeën een appartementje te huren en zodoende waren ze huisgenoten geworden.

De meiden waren door een vriendin, Heidi, uitgenodigd een poos bij haar in Frankrijk te komen logeren, waar ze een resort runde. Tijdens de vakantie konden ze kennismaken met Heidi’s werk, want ze zaten te springen om hulp en het zou een mooie kans zijn voor de meiden om weer een toekomst op te  bouwen en uit de buurt van de verleidingen te blijven. Het enige wat de meiden wisten, was dat het ergens diep in de bossen verscholen lag, op een heuvel. Alle meiden waren ongeveer van dezelfde leeftijd; Kirsten was met haar drieëntwintig jaren net de oudste, gevolgd door Marjon van eenentwintig.  Marjon had lang bruin haar en zag er altijd tot in de puntjes verzorgd uit en Kirsten had rossig lang haar, met mooie krullen.

‘Waar blijven ze nou’, verzuchtte Kirsten, terwijl ze door het slaapkamerraam de straat in keek. Marjon was zoals altijd op het laatste moment nog bezig haar make-up en kapsel te controleren. ‘Maak je niet zo druk, meid’, antwoordde deze. ‘De taxi was misschien wat laat en we hebben tijd zat. We worden pas in de avond verwacht en bovendien zouden we Heidi nog bellen als we in de buurt kwamen. Ik ben sowieso van plan eerst een hapje te eten als we er bijna zijn, dan moet ik nog tanken en kunnen jullie Heidi op de hoogte stellen.’

‘Zouden de anderen dat ook willen? Misschien rijden die liever door’, opperde Kirsten.

Voordat Marjon daar op kon reageren, stopte er een taxi voor de deur. ‘Mooi, daar zijn ze eindelijk. Ik doe de deur wel open!’, riep Kirsten, die nogal een ongeduldig type was. Zij was iemand die stipt op tijd kwam: niet te laat en ook niet te vroeg. Hoewel het de anderen soms wel wat irriteerde, konden ze haar eigenlijk ook geen ongelijk geven. Als iedereen maar wat deed, kwam je nooit ergens. Ze zouden nu met het busje van Marjon rijden, omdat het hun praktischer leek nu in één auto te gaan, om te voorkomen dat ze elkaar zouden kwijtraken. En met bagage voor een week voor vier vrouwen, was een ruime auto meer dan welkom. Marjon hoorde de stemmen van Esther en José en liep ook naar benden om ze te begroeten. ‘Zo, daar waren de dames al! Een goeie reis gehad vanuit de jungle?’, riep ze hartelijk.

Esther en José woonden tegenwoordig in Overijssel, waar ze  samen in een klein boerderijtje woonden. Ze hadden nooit echt vriendjes gehad en Marjon en Kirsten vermoedden dat ze lesbisch waren, hoewel ze er niet naar vroegen. De tweeling zag er altijd vlot uit en waren best knap, dus daar lag het hem niet aan. Beiden hadden ze hun blonde haren in een paardenstaart gedaan en Esther was te onderscheiden door haar zwart geverfde pony.

José leek veel op Josje van K3 en werd door de meiden ook zo genoemd. José droeg een kort wit rokje  en een grijs topje met dunne bandjes. Esther droeg een blauw spijkerrokje en een witte blouse. Hoewel het vrij warm weer was, gaf Marjon de voorkeur aan een langer, zwart jurkje. Zwart was haar lievelingskleur en ze droeg niet vaak lichte kleding. Kirsten had een witte korte broek gekozen en een wit topje. Iedereen had zich voorbereid op een lange rit in de warme auto. De meiden gingen de woonkamer in en dronken nog een glaasje fris, voordat ze in de auto stapten. Een half uur later had Marjon de bus voorgereden. In de binnenstad van Utrecht was er niet veel ruimte om te parkeren en ze had verderop in de straat een vaste plek in een parkeergarage voor buurtbewoners. Door haar baan kon ze het wel betalen, maar ooit wou ze naar een rustigere omgeving verhuizen, net als de tweeling. Toen alle bagage ingeladen en alles dubbel gecheckt was, ging Marjon achter het stuur zitten en zuchtte eens diep. ‘Zo..Nou dan zullen we maar, hè?’ Autorijden vond ze een noodzakelijk kwaad, maar door haar voorliefde voor kamperen in het buitenland, ontkwam ze er niet aan. Door deze bestelbus, die tevens als camper kon dienen, had ze veel meer vrijheid, maar desondanks reed ze er niet meer mee dan puur noodzakelijk en lange ritten werden uitgebreid gepland en voorbereid.

De rit zou zonder tussenstop al gauw 3,5 uur in beslag nemen, dus toen ze de straat uit reden, legde Marjon de anderen het reisplan voor. ‘Ik stel voor om eerst door te rijden tot we in België zijn en daar even een korte pauze in te lassen. Dan gooi ik de tank nog een keer vol en kunnen we onze broodjes opeten. Kirsten en ik hebben zoals afgesproken lunchpakketjes gemaakt, dus we hoeven niets te kopen. Daarna rijden we in één stuk door naar Revin, waar we Heidi zouden ontmoeten. Als het jullie niet veel uitmaakt, wil ik dan hetzelfde weer doen: tanken en een hapje eten. Heidi heeft me gisteravond nog gemaild en stelde voor dat we bij de pizzeria op haar wachten. Dan kunnen we even uitrusten en zal zij ons ophalen.’

De andere meiden vonden het prima en gaven aan dat Marjon als chauffeur de leiding had tijdens de reis. Kirsten wou natuurlijk weer weten hoe laat ze waar zouden aankomen, maar dat kon Marjon niet vertellen. “Ik ga niet racen en als iemand even frisse lucht wil, dan stoppen we wel en anders rijden we door. En Frankrijk is niet echt plezierig om te rijden, dus ik vermijd grote steden zoveel mogelijk. Heidi heeft me al een route doorgestuurd en het is zelfs voor mij vrij makkelijk te vinden. ‘Waar zit dat kuuroord dan precies?’, vroeg José. ‘Kunnen we daar niet rechtsreeks naar toe rijden?’. ‘Het ligt nogal afgelegen en is moeilijk te vinden en als je daar verkeerd rijdt, zit je helemaal in de wildernis. Hoewel het nu zomer is, kun je daar na een paar dagen regen hartstikke vast komen te zitten’, antwoordde Kirsten, die van Marjon al wat had gehoord.

Aankomst

De meiden hadden een voorspoedige reis gehad en zelfs geen noemenswaardige files gehad. Zodoende kwamen ze tegen zeven uur ’s avonds aan in Revin en nadat ze getankt hadden, zochten ze de pizzeria op. Heidi had wel gezegd dat het er niet uitzag als een pizzeria, maar dat het zo lastig te vinden was, had ze niet gezegd. ‘Bah, ik moet volgens het kaartje nu deze weg aanhouden, maar ik zie die hele pizzeria niet. Help eens mee uitkijken, dames’, zei Marjon ietwat geërgerd. Ze reden rustig door en Marjon had het bijna opgegeven, toen Kirsten iets zag. ‘Ho, stop daar zie ik wat!’, riep ze uit. De anderen schrokken er van. ‘Ik heb de naam van die zaak bekeken en volgens Google is dat daar La Bonne Source’, zei ze. Slim als ze was had ze haar telefoon erbij gepakt en op internet gekeken. ‘We moeten daar maar ergens parkeren. Dan zou dit het moeten zijn..’ José gaaf haar een schouderklopje.

‘Goed gedaan, meid. Ik sterf van de honger, dus laten we het er maar op wagen. Bel je gelijk Heidi even, Kirst? Ze moest toch een poosje rijden om hier te komen?’ Kirsten knikte instemmend en zocht het nummer op haar telefoon. ‘Allo?’, sprak een stem.’Heidi, ben jij dat?’, vroeg Kirsten voorzichtig, bang dat ze een verkeerd nummer had gekozen. ‘Ja, dat ben ik’, klonk het aan de andere kant. ‘Gelukkig heb ik het goede nummer gekozen. Dit is Kirsten. We zijn bij La Bonne Source aangekomen. We gaan een hapje eten en dan zou jij ons op komen halen? Ok, het is niet anders.’ De anderen keken haar aan nadat ze opgehangen had. ‘En, komt ze ons halen?’, vroeg Esther. ‘Nee, ze had geen zin. We moeten zelf maar een hotel zoeken.’ Marjon was hoogst verbaasd. ‘We hadden dit een half jaar geleden al afgesproken en ze wist dat we kwamen. En dan nu ineens past het mevrouw niet meer? Nou, als we hier dan toch zijn, hoeven we ons ook niet te haasten. Dan zoeken we later wel een plek om te overnachten. Desnoods in de bus.’ Kirsten kon haar lachen nauwelijks inhouden. De anderen dachten echt dat Heidi niet meer zou komen.

Nadat ze heerlijk gegeten hadden, wou Marjon weer opstappen, want dan konden ze een hotelletje zoeken. Kisten stelde haar gerust. ‘Heidi zou iets voor ons regelen, dus wacht haar telefoontje maar even af. Er is toch niets wat we kunnen doen.’De anderen bestelden mokkend nog wat te drinken en gingen naar het toilet om hun make-up bij te werken. Toen ze terug kwamen, zat er een meisje bij Kirsten aan tafel. Eerst dachten ze dat er iets met de rekening was, maar toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat het Heidi was. Marjon werd kwaad dat Heidi ook nog langs durfde te komen en net deed alsof er niets aan de hand was. ‘Zo, mevrouw’, begon Marjon op een kille toon, ‘jij laat ons helemaal vanuit Nederland naar de Ardennen rijden om dan te besluiten dat het niet goed uitkomt?’ Heidi, die het spel meespeelde, keek haar verbaasd aan. “Waar heb je ’t over? Ik ben hier toch?”

Kirsten kreeg de slappe lach en wuifde dat ze op moesten houden. Toen Marjon haar spullen wou pakken en weg wou gaan, vertelde Kirsten dat het maar een grapje was. ‘God allemachtig’, was het enigste wat Marjon zou gauw kon zeggen en ze ging weer zitten, terwijl ze Kirsten hoofdschuddend aankeek. ‘Je weet toch dat ik eerst een poos moet acclimatiseren na een lange autotocht? Dan is mijn gevoel voor humor tijdelijk weg’.

Kirsten omhelsde haar even als troost en Esther klopte Marjon even op haar hand. ‘Heidi zou dat toch nooit doen?’, zei ze. ‘Als je bijgekomen bent, dan kunnen we wat mij betreft wel gaan. Of zijn we nog niet zover?’ en ze keek even naar de andere meiden. Iedereen knikte instemmend en aldus geschiedde. Heidi stapte in haar eigen bedrijfswagen, een handige Fiat Panda met vierwielaandrijving, wat zeker in de winter geen overbodige luxe was. ‘Goh, stoer wagentje is dat!’, complimenteerde José en wees naar de koeienvanger op de voorbumper en de verstralers op het dak. ‘Het lijkt wel alsof je op safari gaat’, lachte ze. Heidi legde haar uit dat dit in het bergachtige gebied hard nodig was. ‘Het lijkt inderdaad wat komisch voor een buitenstaander, maar deze auto wordt ook door het andere personeel gebruikt, bijvoorbeeld om verse kruiden en paddenstoelen te zoeken voor het restaurant. We proberen zoveel mogelijk met natuurlijke producten uit de bossen te werken en er zijn altijd toeristen, niet alleen gasten van ons, die in deze buurt gaan wandelen en dan een enkel verstuiken of iets breken, omdat ze ergens zijn gaan wandelen of klimmen en dan tot de ontdekking komen dat ze niet geschikt gekleed zijn. Als je daarboven gaat wandelen zonder een paar goede bergschoenen, glijd je zomaar uit op de stenen en kun je een behoorlijke smak maken. Dat heeft mijn baas destijds doen besluiten tevens als een soort E.H.B.O. post te fungeren. Wij zijn meestal het dichtste bij, terwijl de dichtstbijzijnde arts eerst uit het dorp moet komen. Vandaar deze uitrusting.’

De meiden hadden wel door dat ze in een afgelegen gebied zouden zitten en dat er met Moeder Natuur niet te spotten viel.

Terwijl ze achter Heidi aanreden, konden ze genieten van het uitzicht. Ze verlieten het stadje westwaarts over de Rue George Sand waar de weg overging in een kronkelige bergweg, waar de bus van Marjon met de meiden en bagage erin aardig aan de bak moest vanwege de hellingen. Ze kregen steeds meer bewondering voor Heidi’s handige wagentje, die door Heidi behendig door de vele scherpe bochten werd geloodst. Na wat een eeuwigheid duurde voor Marjon, die met het zweet in de handen Heidi probeerde bij te houden, kwamen ze bij een zijweggetje.  Ze sloegen de zijweg in en kwamen op het hoogste punt, op de Mont-Malgré-Tout, een wat kale plek in de bossen. Aan het einde van het weggetje bevond zich een oude boerderij, die wat aangepast was aan de nieuwe functie van kuuroord.

Heidi parkeerde de auto op een gereserveerde plek voor personeel en gebaarde dat de andere meiden om het gebouw heen moesten rijden. Esther vond het wat tegenvallen. ‘Ik dacht dat het een vrij groot en luxe ding moest zijn, maar als dit alles is, dan vind ik het niet zo bijzonder.’ Kirsten kon het oude gebouw wel waarderen. ‘Vind je het dan niet mooi? Het is toch stukken beter dan die moderne glazen gebouwen die ze tegenwoordig overal neerzetten en dan heb ik het nog niet over die figuren die oude gebouwen ombouwen tot iets hypermoderns, waar niets origineels meer aan is’.

Toen ze om het gebouw heen gereden waren, keken ze hun ogen uit. Tussen de bomen verscholen lag een laag, cirkelvormig gebouw, met glooiende daken, die voorzien waren van zonnepanelen. Marjon had ondertussen al een parkeerplaatsje bij de ingang gevonden en parkeerde het busje. Toen ze uitgestapt waren, kwam Heidi van de andere kant al aangelopen. ‘Zo, jullie hebben al een plekje gevonden zie ik. Later kun je de auto wel in de parkeerkelder zetten, dan wordt het niet zo warm in de auto’.

Kirsten keek Heidi blijkbaar nogal vreemd aan, want Heidi begon een en ander uit te leggen. ‘Kijk, dat je iets niet ziet, wil niet zeggen dat het er niet is’, lachte ze. ‘Achter dat gebouw is een heel stuk uitgegraven voor een parkeerkelder. Ook liggen daar een aantal kamers waar jullie ook zullen logeren. M’n baas heeft deze oude boerderij opgekocht en laten verbouwen en een stuk bos is gekapt om ondergronds te kunnen bouwen. Daarna zijn er weer bomen geplant en is er alleen een stuk vrij gelaten om geen schaduw te krijgen van die bomen, zodat we zoveel mogelijk zonne-energie opwekken’.

De meiden waren diep onder de indruk. ‘Dat heeft aardig wat gekost’, merkte José op. ‘Dat klopt, maar de gemeente zat ook met deze boerderij in de maag, die verschillende eigenaren heeft gekend, die allemaal grootse plannen hadden, maar waar niets van terecht kwam. Hierdoor dachten sommige lokale mensen dat deze plek dan wel vervloekt moest zijn en dat deed de gemeente besluiten een betrouwbare exploitant te zoeken en via via kwamen ze bij mijn huidige baas terecht, die een hotel net buiten Monaco had, die hij te koop had staan omdat hij een kuuroord wou beginnen’.

‘Dat is heel wat anders dan Monaco!’, riep Esther uit. ‘Wat bezielde die man hier te gaan beginnen? Je zit kilometers uit de bewoonde wereld’.

Heidi knikte begripvol. ‘Dat klopt, maar als je al diverse goed lopende zaken hebt gehad en met winst hebt kunnen verkopen, dan wil je wel eens wat anders. Hij had genoeg geld om de rest van zijn leven niet meer te hoeven werken, maar hij wou iets doen wat minder veeleisend was, zoals een kuuroord. Dat was trouwens een voorstel van de gemeente, die merkten dat daar behoefte aan was. En aangezien er hier in de buurt niet zoiets zat, vroegen ze mijn baas of hij hier niet iets in zag. Niet zozeer om zelf in het bedrijf te staan, maar om het op poten te krijgen’, vervolgde ze. Marjon floot goedkeurend. ‘Dus je baas maakte het succesvol en is nu rentenier..’, zei ze. Heidi schudde haar hoofd. ‘Nee, niet helemaal, al was dat wel de bedoeling’. ‘Hij wist wat goed personeel van het hotel over te halen, wat erg makkelijk ging omdat ze hem als een betrouwbaar en goed betalend persoon kenden en al gauw kwamen gasten van dat hotel hier een kijkje nemen en velen kwamen het jaar daarop naar ons toe. Soms eerst een lang weekend, maar doordat wij onze diensten ook gingen uitbreiden, bleven sommigen hier gelijk een paar weken. Mijn baas begon het zo leuk te vinden, dat hij hier bijna dagelijks was. Tegenwoordig heb ik het hier voor het zeggen en alleen grote investeringen worden met m’n baas overlegd. Ik zal jullie straks wel aan hem voorstellen, want hij zal het wel leuk vinden weer eens Nederlanders te zien’.

Dat had Marjon inderdaad niet verwacht en vond het een prestatie dat Heidi zoveel vertrouwen van haar baas had, dat zij de dagelijkse leiding had van dit toch wel luxe kuuroord. ‘Komen de mensen alleen voor een kuurtje, of is er ook meer te doen?’, wou Kirsten weten. Heidi legde uit dat er ook in samenwerking met bedrifjes uit de buurt van alles georganiseerd werd, zoals picknicken of een barbecue in het bos, of zwemmen in een nabij gelegen en pas ontdekt meertje in een grot. ‘Een meer in een grot? Je bedoelt ondergronds?’, riep Kirsten verbaasd. ‘Ja, gedeeltelijk wel. Toen een vorige eigenaar daar een stuk grond heeft gekocht, heeft ie vermoedelijk een stuk grond willen afgraven en is er een stuk ingestort, waardoor de grot en het meertje zichtbaar werden. Sommigen denken dat het extra goed is voor je gezondheid, maar daar distantiëren wij ons van. We gaan geen dingen de wereld in brengen die niet te bewijzen zijn. Doordat mijn baas aanbood om het puin op zijn kosten op te ruimen, zodat het voor toeristen aantrekkelijk werd, was de gemeente schappelijk met de prijs voor dat stuk grond en daardoor is die grot met dat meer van ons. Wij verhuren het weer aan een lokaal bedrijf dat namens ons arrangementen  verzorgt. Het is en blijft een grot, dus zonder toezicht mag niemand daar zwemmen.’ De meiden liepen achter Heidi aan naar hun kamers en besloten gebruik te maken van de sauna.

Toen het ’s avonds donker werd, gingen ze met elkaar naar een open plek in het bos om te barbecuen. Doordat de meiden al een hele rit achter de rug hadden, maakten ze het niet laat en besloten vroeg te gaan slapen. ‘Morgen krijgen jullie ontbijt op de kamer en ik adviseer om dan badkleding aan te trekken, dan neem ik jullie mee naar dat meertje’, stelde Heidi voor. Dat leek de anderen een goed plan en nadat ze elkaar een goede nacht hadden gewenst, gingen ze naar hun kamers. Marjon en Kirsten deelden gezamenlijk een kamer en de naastgelegen kamer was voor José en Esther, die voor het slapen gaan nog even televisie gingen kijken. Al snel was het in beide kamers stil en waren de meiden in dromenland.

De grot

Kirsten werd wakker van geklop op de deur en slaperig deed ze de deur open. Het was Heidi die persoonlijk het ontbijt kwam brengen. ‘Goeiemorgen, mevrouw. Hebt u goed geslapen en is alles naar wens?’, vroeg ze plagerig. Kirsten liet haar binnen en keek toe hoe Heidi het ontbijt op de tafel zette. ‘Als jullie klaar zijn, kom dan maar naar het terras, dan haal ik jullie daar wel vandaan, want ik moet eerst nog mijn ronde doen. Daarna heb ik tijd voor jullie’. Kirsten knikte gapend en liet Heidi weer uit, die nu naar de kamer van de andere meiden ging.

Na het ontbijt besloten de meiden nog wel even snel te douchen, om dan met elkaar naar het terras te lopen. Het was net tien uur geweest en het was te merken dat het een warme dag zou worden. Doordat ze midden in het bos zaten, was het nog niet zo warm, maar dat zou snel veranderen.

‘Kijk, ik geloof dat ik Heidi’s autootje aan zie komen’, merkte Esther op en wees naar het zandweggetje wat door het bos slingerde. De anderen zagen het ook en toen de auto dichterbij kwam, zagen ze dat Heidi er niet alleen in zat.

De auto stopte vlakbij de meiden en Heidi en een onbekende man stapten uit. ‘Zo, jullie zijn er klaar voor?’, begroette Heide de meiden hartelijk. ‘Ik wil jullie even voorstellen aan mijn baas. Hij had geen vervoer, dus heb ik hem even snel opgehaald.’

Heidi’s baas was een man met een vriendelijke uitstraling. Grijs haar, een gewone lichte broek aan en sportschoenen aan z’n voeten. Niet wat ze zich hadden voorgesteld bij iemand die zo rijk was. ‘Welkom in ons paradijsje. Ik ben Tjeerd Rinsema, Heidi’s trotse werkgever. Ik had al gehoord dat er een groepje Nederlanders zou komen, dus wees extra welkom en schroom niet overal gebruik van te maken!’ en hij gaf de meiden allemaal een hand.

‘Het is hier zo mooi en vredig’, merkte Marjon op, ‘ik geef u groot gelijk dat u hier een resort bent begonnen.’

‘Daar heb je helemaal gelijk aan.. eehm, Marjon was de naam geloof ik?, maar dankzij de inzet van Heidi en het andere personeel is het pas echt een succes te noemen. Zonder goed personeel ben je als eigenaar nergens en ik mag me gelukkig prijzen dat ze allemaal zo royaal voor me zijn. Heidi was vanaf het begin al van plan hier iets moois van te maken en ze heeft er ook de nodige cursussen voor gedaan, dus het is niet alleen door mijn toedoen.’

Heidi begon wat te blozen van die complimenten en doordat de andere meiden haar bewonderend aankeken. ‘Nou ja, ik vond het een mooie kans en die wou ik ook niet verpesten, vandaar dat ik het normaal vind er hard voor te werken.’, antwoordde ze bescheiden. Haar baas werd nu wat serieuzer. ‘Genoeg getreuzeld, dames. Er is werk aan de winkel!’ Heidi stond even perplex. ‘Wat moet er nog gebeuren dan? Anita weet wat er vandaag moet gebeuren en Pierre komt vandaag weer voor de tuin..’

Haar baas lachte. ‘Je moet je vriendinnen vermaken. Dát is het werk wat ik bedoel Je hebt vrij gekregen om ze te vermaken en je was zelf ook aan een paar vrije dagen toe, dus opschieten met dat ontspannen!’

De meiden lachten. ‘Opschieten met ontspannen’; Heidi was er met open ogen ingetuind. Deze had zich weer hersteld en sprong nonchalant in de houding. ‘Ja baas!’, lachte ze en gebaarde naar de andere meiden dat ze maar in de auto moesten stappen. Nagewuifd door Heidi’s baas reden de meiden het bos weer in, op naar de grot met het meertje.

Na een half uurtje rijden (nou ja, het was meer hobbelen) kwamen ze aan bij een kleine parkeerplaats. ‘Zo, we zijn er’, zei Heidi terwijl ze de auto tegen de rand van de berm parkeerde. ‘Vanaf hier moeten we een stukje lopen en dan is er een trap omhoog naar het meertje.’ De meiden pakten hun tassen en liepen het zandpad af, wat voor de toeristen was aangelegd. ‘Kunnen jullie hier niet een betere weg aanleggen, want al die zandpaden is ook niets gedaan’, mopperde Kirsten. Heidi legde uit dat het met opzet zo primitief was, om te voorkomen dat toeristen massaal met de auto hier kwamen. ‘Nu zijn wij het meestal die hier met een auto komen, of een enkele gast die het aandurft zijn SUV smerig te maken en dat zijn er gelukkig maar weinig. En doordat wij arrangementen bieden, hoeven ze niet eens zelf te rijden. Nu rijden wij groepjes toeristen hier naar toe en staat het hier niet vol met auto’s met maar één of twee personen erin.’ Daar hadden de anderen nog niet aan gedacht en ze vonden het best slim. 

Al snel kwamen ze bij de trap en boven aangekomen zagen ze hun ogen uit. Een dikke tien meter onder hun glinsterde het heldere bergwater hun tegemoet. Op wat vogels na, was er niets of niemand te zien. Ze moesten via een andere trap naar het strandje en stonden toen direct aan de rand van het meertje. ‘Ik had het groter verwacht’, merkte Marjon op. ‘Dit is geen meer, maar een poel’ Heidi glimlachte en wees over Marjon’s schouder naar de overhangende rotsen. ‘Zie je die rotsen daar? Door de schaduw zie je het eigenlijk niet en je moet het ook weten dat het er is, maar toch is het er..’ sprak ze geheimzinnig, in afwachting van Marjon’s reactie.

‘Wat is daar dan?’, wilde Kirsten weten. Ze had haar kleren al uitgetrokken en droeg nu een wit badpak, wat nauwsluitend om haar slanke lichaam sloot.

Heidi wenkte Kirsten en liep het water in, dat tot haar knieën kwam. ‘Jij bent al omgekleed, dus loop maar voorzichtig naar die rotsen. Dan zie je dat je er onder door kunt zwemmen en dan kom je bij het grotere gedeelte. Waar we nu staan is open en dat andere is als het ware nog ondergronds.’

Kirsten liep naar de rotsen, gade geslagen door de andere meiden. Ze leek even te twijfelen, maar liet zich toen in het water zakken en zwom langzaam onder de overhangende rotsen door, uit het zicht van de anderen.

Na een poosje hoorden ze Kirsten roepen. ‘Wow! Ik ben er! Dit is echt groot, zeg. Jullie moeten ook komen.’ Heidi had zich ook al omgekleed en zwom ook naar de plek waar Kirsten in de grot was verdwenen, al snel gevolgd door de rest.

Gevangen!

‘Vijf nieuwen? Prima, Meester, ik zal er voor zorgen. U kunt op me rekenen’.

Sheila was hier lang geleden tijdens een vakantie terecht gekomen. Niet direct vrijwillig, maar het beschermde haar wel van een toekomst vol misbruik en geweld. Haar meesters konden de toekomst voorspellen, zij het niet 100% nauwkeurig, want veel was nog wel te beïnvloeden als je er rekening mee hield.

Op een ochtend was ze wakker geworden, nadat ze door een ouder vriendje meegenomen was naar het bos, waar zijn vrienden snode plannen hadden met Sheila, die toen nog maar net veertien was. Wat er gebeurd was, weet ze nog niet, maar wel dat die jongens ergens van geschrokken waren en door iets of iemand achterna gezeten werden.

Hier, in deze grot, werd ze opgevangen, maar moest ze een paar jaar later wel meewerken aan experimenten. Haar redders waren niet van de Aarde afkomstig en de grot was, voor zover ze het kon begrijpen, een soort portaal  naar andere werelden. Ook het resort zelf hoorde erbij en werd gebruikt als een soort dekmantel, zodat het niet vreemd leek dat hier veel mensen rondliepen. Zelfs nu wist ze nog niet of ze op een andere planeet zat, of dat het een soort ruimteschip was. Toevallig zag ze een paar jaar geleden door een kier iets wat op het laatste wees. Een aantal wezens, waarvan ze nog nooit het gezicht, of eigenlijk: het èchte gezicht, had gezien, was zo te zien bezig een nieuwe ruimte in te richten. Stukje bij beetje werd een nieuwe omgeving gecreëerd, wat niet van echt te onderscheiden was. In ruil voor het ondergaan van experimenten, kon zij van echte vrijheid genieten. Hoe lang ze hier al zat, wist ze niet precies. Eén jaar hier stond niet gelijk aan een Aards jaar. Het resort was ook wel een echt resort, maar de meiden die als proefkonijn werden gehouden, mochten onder zeer strenge voorwaarden er gebruik van maken en zelfs winkelen en uitgaan, als zij het vertrouwen van de meesters hadden gewonnen. Ontsnappen was er toch niet bij, want door middel van een geïmplanteerde chip konden ze overal gevolgd worden en als ze te ver gingen of iets over de experimenten vertelden aan anderen, kreeg de persoon een schok, waardoor die bewusteloos raakte en terug naar het laboratorium getransporteerd werd. Dat het luxe leventje dan voorbij was, snapten de meesten gelukkig wel.

Toen zij zelf binnengebracht werd, was het allemaal nieuw en door te onderhandelen met de wezens, had ze meer vrijheid dan wanneer ze bleef weigeren aan experimenten mee te doen. Die zouden toch wel gedaan worden, maar zij had aangeboden aan alles mee te willen doen, als zij net als bij een baan, ook vrije tijd had. Uiteindelijk werd ze een soort ambassadeur voor nieuwe meisjes en vrouwen. Deze wezens hadden het plan opgevat om het misbruik van vrouwen op deze planeet tegen te gaan en vrouwen en meisjes een goed onderdak te bieden. Dat klinkt heel nobel, maar in werkelijkheid waren ze eigenlijk proefkonijnen, die niet beschadigd mochten worden. Ooit zou ze vrijheid krijgen en zou ze naar huis mogen, maar ondertussen was ze aan dit leventje gewend geraakt en zou het moeilijk zijn dit achter te laten. Ze had al verzocht of ze dan terug zou mogen komen, als het echte thuis niet meer zou bevallen, of wanneer ze dit leventje zou missen.

Ze kreeg het nu druk, want er zouden vijf jonge vrouwen binnen komen, die eigenlijk pas over drie jaar in beeld zouden zijn, was haar verteld. Haar PDA liet haar ook de gegevens van de vrouwen zien en waarom ze nu goed van pas kwamen. Twee van de vrouwen waren een tweeling en die hadden haar meesters  nog niet. De experimenten waren nodig om het voortbestaan van hun eigen soort te kunnen waarborgen. De Mens week genetisch niet heel veel af en die deden nog aan seks. Sheila haar meesters kenden geen romantiek; voortplanting was daar niets meer dan dat en al die relaties tussen de mensen vonden ze dusdanig interessant, dat ze besloten mensen die later in hun leven tegen misbruik aanliepen, te gaan helpen. Van de wezens waren de meesten vrouwelijk, zo had Sheila begrepen. De mannen hadden een penis die zich aanpaste aan de vagina van de vrouw waar hij mee paarde. Voor een mensen-vrouw was dat in het begin zeer pijnlijk, wat Sheila in de praktijk al had meegemaakt. In ieder geval gebeurde alles in een gecontroleerde omgeving en wist ze wanneer ze  aan de beurt was en wanneer ze vrij was. Communiceren ging voornamelijk via een geavanceerde laptop en een PDA.

Sheila liep de gang in en toetste een code in op een paneel in de wand, waarmee ze een teleportatieapparaat activeerde. Dit bracht haar bij de grot, vanwaar ze kon zien hoe een aantal jonge vrouwen zich gereed maakte om te gaan zwemmen.

Kirsten was daar al het water in gedoken, snel gevolgd door de tweeling en even later lagen ook Marjon en Heidi in het water. In het ondiepe gedeelte moesten ze eerst even bijkomen van de indruk die de grot op hen maakte. Hier en daar schoten kleine visjes weg, die in hun dagelijkse routine gestoord werden.

‘Kirsten, als je een stukje onder water zwemt vanaf de plek waar je nu bent, kom je in een ander gedeelte van de grot terecht. Het is daar licht genoeg om niet helemaal donker te zijn, maar ik heb een goeie lamp meegenomen. Ik kom achter jullie aan, dan weet ik zeker dat niemand halverwege is blijven hangen.’, riep Heidi. Kirsten wuifde als teken dat ze het begrepen had en dook onder water. Nadat iedereen veilig in het andere gedeelte was gekomen, gingen ze onder leiding van Heidi de vele tunnels verkennen. De meesten liepen dood, anderen kwamen weer in de grot uit en een paar tunnels liepen onder water door, maar Heidi verbood de meiden daar naar toe te zwemmen. ‘Die tunnels zijn erg gevaarlijk, want ze zijn minstens vijftig meter lang en een duiker die daar geweest is, schatte de diepte op minstens  honderd meter. Het is kristalhelder water, maar als je geen duiker bent, zal dat je leven kunnen kosten’.

‘Volgens mij zijn Josje en Esther daar wel naar toe gegaan!’, riep Marjon verschrikt. Ze wist toen nog niet dat het gevaarlijk was en José en Esther waren goede zwemmers, dus ze had er niet bij stil gestaan dat het gevaarlijk was.  Heidi dacht even na en besloot een stukje van die tunnels te gaan verkennen, omdat ze dan mogelijk de andere meiden zou kunnen zien.

‘Jullie blijven hier en als ik meer weet, of niks kan vinden, kom ik terug en haal ik de duikuitrusting uit de auto. Ik ben gisteren nog wezen duiken, dus met wat geluk zit er nog genoeg zuurstof in de flessen om de anderen op te sporen’, gebood ze de meiden.

‘Waarom mogen wij dan niet in die tunnels komen als jij toch kunt duiken?’, vroeg Marjon een beetje geërgerd.  ‘Omdat ik dan op vier personen zou moeten passen, die geen duikbrevet en ook geen uitrusting hebben’, legde Heidi uit. Nadat ze duidelijk had gemaakt dat zij alleen zou gaan, dook ze onder water de eerste tunnel in.

Nadat ze alle tunnels had gehad, kwam Heidi weer naar de andere meiden toe gezwommen. ‘En?’ vroeg Kirsten bezorgd. Heidi vertelde dat ze niets gezien had, maar dat ze wel wat gehoord had toen ze bij een verhoging kwam.

‘Wat heb je dan gehoord? Zijn Esther en Josje in orde?’ wou Kirsten weten.

‘Ik geloof dat ik ze heb gehoord en ik heb ook teruggeroepen, maar het was slecht te verstaan. Ik weet dus niet of ze in orde zijn, maar als zij het waren, dan leven ze nog wel. Dit houdt dus in dat er ergens een stuk grot is waar het water niet zo hoog staat. Maar waarom ze dan niet gewoon terug zwemmen, weet ik niet.’

Heidi besloot haar duikuitrusting te halen en zwom terug naar het meertje waar ze vandaan waren gekomen. Ze was net halverwege toen ze Marjon en Kirsten opgewonden hoorde roepen. Na enig twijfelen besloot ze weer naar de meiden te zwemmen om te horen wat er nu weer aan de hand was.

Toen ze weer het korte tunneltje uit kwam, zag ze tot haar grote verbazing dat Esther en José weer terug waren. ‘Waar zijn jullie geweest? Is alles in orde met jullie? En waren jullie dat die ik zonet hoorde?’ José stelde haar gerust. ‘Wij konden jou zien en hebben nog geroepen, maar je hoorde ons niet en ging weer terug. We waren in zo’n  diepe tunnel en werden meegezogen door een stroming en kwamen in een andere grot uit, waar we op de kant zijn geklommen. Esther vond het beter om door de grot te lopen om uit te vinden waar we zaten. Na een kwartiertje vond ze een hele lange gang en uiteindelijk zijn we hier weer uitgekomen.’ en ze wees naar een nis in de wand van de grot.

‘Ik  merkte dat er een soort krijtsteen lag en daarmee hebben we pijltjes gezet om niet te verdwalen.’ Vulde Esther aan.

Heidi was sprakeloos. ‘Dus er loopt een heel gangenstelsel achter de wand van deze grot?’ José en Esther knikten en stelden voor om dezelfde route met elkaar te verkennen. De anderen vonden het prima, zolang ze maar bij elkaar bleven. Kirsten gaf de lamp die ze nog altijd bij zich had aan José, waarna de meiden hand in hand de pas ontdekte route verkenden.

‘Wow, moet je die kristallen zien!’, riep Marjon uit, ‘zouden die geld waard zijn?’. Heidi bekeek de kristallen aandachtig. ‘Dit heb ik hier nog nooit gezien, maar als we een stuk mee kunnen nemen, kan ik bij een juwelier in het dorp eens vragen wat dit is.’.  Toen ze een stuk wou afbreken, begon het kristal ineens heel heet te worden, tot grote schrik van de rest.

‘Wat het ook is, het is hier gevaarlijk. Laten we maar snel doorlopen, voordat er iets ergs gebeurt’, zei ze.

Na een hele poos lopen kwamen ze uit op de plek waar José en Esther aan land waren gegaan. Het water stond hier zo hoog en Heidi begreep het niet echt. ‘Als het water verderop zo hoog staat, hoe kan het hier dan zo laag staan?’

Ineens klonk een vreemde stem. ‘Mijn meesters en meesteressen hebben dat gedaan, anders kon ik niet bij jullie komen. Ik moest jammer genoeg even wachten tot jullie compleet waren, maar gelukkig is dat nu het geval. Kom, we hebben niet veel tijd meer voordat het water weer gaat stijgen. Jullie mogen niet ontsnappen en zwemmen helpt dan niet meer!’

De meiden gilden van schrik. Een jonge aantrekkelijke vrouw van ongeveer zesentwintig jaar met lang glanzend zwart haar was uit het niets opgedoken.

Ze droeg een soort van mantelpakje, van een of andere dure stof.

‘Wie ben jij en waar kom jij ineens vandaan? Ben je ook verdwaald?’, vroeg Heidi. Gevoelsmatig wist ze dat deze vrouw niet verdwaald was. De vreemde kristallen, het water in de tunnels en ze droeg geen badkleding.

Bovendien straalde ze pure rust en vrede uit, alsof ze een engel was en dat idee beangstigde haar. ‘Stomme vraag, maar zijn we dood en is dit de hemel?’, vroeg ze aan de onbekende vrouw.

Deze glimlachte alleen maar en wenkte de meiden. ‘Kom, ik leg alles wel uit, maar dat duurt wel een poosje en als er iets is waar we weinig en toch ook veel van hebben, is het wel tijd.’, antwoordde ze geheimzinnig. Haar blauwe ogen werkten bijna hypnotiserend en ze merkten ook dat het water gestegen was, dus er zat niets anders op dan mee te gaan en te hopen dat er snel duidelijk kwam hoe ze hier vandaan konden komen. Misschien hadden ze een geheime militaire basis ontdekt en werden ze na ondervraging weer vrijgelaten.

Terwijl ze achter de jonge vrouw aanliepen, overlegden ze fluisterend met elkaar. ‘Denken jullie dat we in gevaar zijn?’, vroeg José aan de anderen.

Esther haalde haar schouders op. ‘Maakt dat nog wat uit,dan? We kunnen niet meer terug, want het water is gestegen en de gang is ook afgesloten.’

Dat was de anderen nog niet eens opgevallen. Ze liepen een gang in die daar tegenover zat, waarvan ze vrijwel zeker wisten dat die er eerder niet was en waar zij doorheen waren gekomen was nu een doodnormale rotswand.

Ze werden gestoord door de jonge vrouw, die een deur voor ze open hield. ‘Ga hier maar naar binnen en ga maar ergens zitten, dan kom ik zo terug.’ zei de vrouw vriendelijk. Toen de meiden door de deur stapten, kon hun verbazing niet groter zijn. Ze stonden in een soort wachtruimte met banken en stoelen en zelfs een bar. Op een tafeltje stond een kan met drinken, maar alleen Esther durfde het aan er van te proeven. ‘Als ze ons dood zou willen maken, dan had ze dat vast wel gedaan toen we die tunnel in gingen en als we als dood zijn, dan boeit het ook niet meer en bovendien heb ik en vreselijke dorst.

Het drankje was een soort jus d’orange, maar met een bijsmaakje. ‘Als ik niet beter wist, dan zou ik zweren dat er whisky in zit’ en ze nam nog een paar slokken. ‘Dat klopt helemaal, Esther, want dat is toch jouw lievelingsdrankje?’

Verschrikt keken de meiden op. De jonge vrouw was geruisloos binnen gekomen en stond nu vlak voor de bar. ‘Willen jullie wat anders drinken, want je kunt alles krijgen. Nu kan het nog…’ bood ze de anderen aan.

Met lichte tegenzin bestelden de anderen ook wat te drinken. Esther had bewezen dat ze niet vergiftigd werden. Nadat iedereen wat te drinken had gekregen, stelde de jonge vrouw zich voor.

‘Ik ben Sheila en ik ben jullie begeleidster. Laat me eerst uitleggen waar jullie zijn en wat er staat te gebeuren, want jullie hebben de vreemdste ideeën, maar de werkelijkheid is heel anders.

Dit is geen militaire basis, maar dit is serieus een ondergrond complex, wat je simpel gezegd een ruimteschip zou kunnen noemen.’ Ze pauzeerde even om de meiden de kans te geven het te laten bezinken. De meiden begonnen te lachen om het “grapje”. ‘Een ruimteschip? Natuurlijk en waar zijn de aliens dan?’ lachte Marjon schamper.  Sheila vertrok geen spier. Ze wachtte kalm tot de meiden uitgelachen waren, want dat gebeurde bij iedere lichting meiden.

‘Ok, genoeg gelachen. Kijk eens naar die wand tegenover jullie.’ Antwoordde Sheila. De eerder nog lichte wand kleurde ineens donker en veranderde in een soort televisie. De verlichting in de kamer dimde automatisch en de meiden zagen beelden van hun jeugd, overgaand in een toekomstvoorspelling. Wie er ook achter deze beelden zat, was of erg goed in videobewerking en/of er was sprake van acteurs. De beelden waren levensecht en lieten niets aan de fantasie over.

José en Esther zagen hoe een oom, die hun ook in de massagesalon had laten werken, hun in de nabije toekomst op zijn landgoed uitnodigde en de meiden in een van de stallen probeerde te verkrachten. Herinneringen aan een eerdere situatie waarbij nota bene de zoon van die oom, hun neef dus, rare spelletjes met hun wou doen, toen de meiden nog maar net veertien waren, kwamen weer boven. Die oom en hun neef probeerden hun min of meer de seksindustrie in te krijgen. Daar hadden ze een angst voor mannen aan overgehouden, wat ook de reden was voor hun kluizenaarsleven op het platteland en dat ze gevoelens voor elkaar begonnen te krijgen.

Het leven van de andere meiden was ook al niet zo rooskleurig. Overal was er sprake van misbruik, eenzaamheid of andere narigheid. Ze konden uit de beelden opmaken dat hun toekomst niet zo leuk zou worden, als er niets aan gedaan werd. ‘Hoe.. hoe komen jullie aan deze beelden en waarom worden wij hier opgesloten?’stamelde José toen de wand weer normaal werd.

Sheila vertelde wat de bedoeling was. ‘Jullie zitten hier voor je eigen bestwil. Als mijn meesters hier niet waren geweest, zouden jullie exact dat meemaken wat jullie net gezien hebben. Kleine details zouden nog anders kunnen verlopen, maar ze kunnen voor bijna 95% de toekomst voorspellen. Ze hebben over de hele wereld zulke schepen liggen en ze merken het wanneer vrouwen in een misbruik of geweld terecht komen. Ze zijn zelf ook een soort van mensen en op hun planeet worden niet veel kinderen geboren en kindjes maken is niet meer dan dat. Er is geen liefde en romantiek meer en ooit hebben ze besloten op Aarde de kunst af te kijken. Wij mensen hebben wat dat betreft veel fantasie, maar kennen ook veel geweld. Op de planeet van mijn meesters en meesteressen zijn vrouwen heel belangrijk en geweld tegen vrouwen wordt daar niet getolereerd. Dus je…’ Sheila werd onderbroken door Heidi. ‘Je hebt ons van alles laten zien en je vertelt een hoop, maar wat gaan jouw meesters met ons doen, als vrouwen zo belangrijk zijn in hun cultuur?’

Sheila knikte begrijpend. ‘Daar kom ik zometeen op. Laat me alsjeblieft mijn verhaal vertellen, want het is erg belangrijk dat je begrijpt hoe het er hier aan toe gaat. Ze hebben inderdaad veel respect voor vrouwen, maar om meer over seks op Aarde te weten te komen, moeten ze experimenteren. Ik heb niet gezegd dat vrouwen daar altijd de baas zijn, maar dat je daar respect voor moet hebben. Vrouwen op hun wereld beginnen als slavinnen en door zich op te werken kunnen ze Meesteres worden. Voor ons klinkt dat heel raar, maar een slavin is daar juist geen minderwaardig ‘beroep’. De mannen hebben veel respect voor vrouwen die veel van seks weten. Hoe meer standjes en speeltjes ze kennen, hoe beter de seks. Daarmee krijgen de vrouwen sterkere kinderen dan vrouwen die slecht in seks zijn. Dat is genetisch bepaald’, legde Sheila uit.

‘Een man op Aarde die sterk en gezond is, is beter in staat om het land te bewerken dan een man die geen spierballen heeft. Waar wij nu zijn is een zeer uitgestrekt laboratorium en helaas voor Heidi is het resort ook een onderdeel van het lab. Het ziet weliswaar niet in het ruimteschip, maar het is bedoeld om jullie overdag te laten werken. We willen ook niet dat jullie alleen maar proefkonijnen zijn. Ontsnappen is onmogelijk, want er zit een krachtveld over de bossen waar we zitten. Wie genoeg vertrouwen heeft van de meesters en meesteressen, die mag buiten het gebied komen, maar dan wordt je chip geactiveerd.’

De meiden wouden weten wat voor proeven er met hun gedaan zou worden en of het pijn zou doen. Sheila legde uit dat ze regelmatig een aantal uren of soms dagen in een cocon zouden doorbrengen, waarbij hun hersenen gestimuleerd werden erotische situaties op te roepen. De wezens zouden alles monitoren en gebruiken voor hun studie naar sex en erotiek. Met name de fantasieën die ze van internet kenden, werden nagebootst.

‘Moeten we dan seks hebben met die wezens?’, vroeg José angstig. Sheila knikte en presenteerde een soort powerpoint op de wand. Ze liet zien hoe de wezens er uit zagen, of uit kònden zien. ‘Ze kunnen zich een beetje veranderen, dus hun gezicht kan de ene keer behaard zijn en de andere keer kaal, zonder dat ze zich scheren. Mannen zijn gemiddeld 2.10m lang en hebben een uitschuifbare penis, die zich aan de vagina van de vrouw aanpast. Ze zullen je niet uitscheuren, al zal dat wel zo voelen wanneer ze je helemaal opvullen.’ legde ze verder uit. ‘Worden wij ook zwanger van die mannen?’, wou Esther weten, die al helemaal voor zich zag hoe ze de rest van haar leven baby’s van die aliens moest baren.

Marjon begon ook te protesteren. ‘Waarom moeten wij ons laten misbruiken als zij zo vredelievend zijn?’. Sheila maande tot kalmte. ‘Als je eenmaal gewend bent aan het leven hier, valt het echt wel mee. En je wordt niet zwanger van die mannen, want zij gebruiken een soort zaaddodende injectie, waardoor hun zaad niet vruchtbaar is. En vrouwen kunnen niet zwanger worden, want in al het eten en drinken zit een stofje dat voorkomt dat je ongesteld wordt en dus kun je niet zwanger raken.’

Kirsten vond de gedachte om niet meer ongesteld te worden geen raar idee. ‘Dan hoef ik ook niet iedere keer tampons mee te slepen of de pil te slikken!’ riep ze uit. Ondanks de situatie konden de anderen wel om die opmerking lachen.  ‘Je wordt inderdaad niet ongesteld in die zin van bloedverlies, maar vanwege de seks met de wezens hier, wordt er extra vaginaal vocht en slijm aangemaakt. Dus je zult hier wel tampons nodig hebben, maar hou er rekening mee dat je niet altijd tampons mag gebruiken, wanneer dat voor een experiment zo uitkomt,’ antwoordde Sheila. ‘Kom, we hebben genoeg gepraat. Alles uitleggen neemt teveel tijd in beslag. Jullie kunnen vannacht in jullie kamers in het resort slapen. Zelfs wanneer jullie voor langere tijd hier beneden zijn, merkt niemand in het resort dat, want we zorgen er wel voor dat die tijd afgescheiden wordt van hier.’

Plotseling gloeide de wand een beetje op en verscheen er een deur, waarna er een andere jonge vrouw doorheen stapte.

‘Ah daar is Anouk al. Zij zal jullie weer naar boven brengen en zij zal jullie morgen ook weer opwachten.’ Zei Sheila, terwijl ze naar de vrouw toeliep.

Anouk liet Sheila wat op haar PDA zien en stapte op de meiden af.

Anouk was vermoedelijk iets jonger dan Sheila, met lang bruin haar tot op haar billen en ze droeg een nauwsluitende zwarte latex catsuit en gelakte schoentjes met hakjes.

  ‘Komen jullie mee, dan breng ik jullie naar boven’ zei ze, niet onvriendelijk, maar wel zakelijk.

Beduusd stonden de meiden op en liepen met Anouk mee. Sheila was nergens meer te bekennen en de meiden vonden het maar een enge bedoening.

Aan het einde van  de gang was een lift, waar ze in gingen. Het viel Marjon op dat het er zo anders uitzag als een gewone lift. De vloer lichtte op toen ze in de lift stapten en er was ook geen raampje, zoals bij de meeste liften die zij kende. Anouk stapte als laatste in de lift en nauwelijks een paar tellen later ging de deur weer open. ‘Is de lift defect?’wou Marjon weten. Anouk keek haar even niet begrijpend aan. ‘Oh, ja, jullie denken dat dit een lift is. Nee, er is niets kapot. Kom stap maar uit.’ Antwoordde ze, zonder verder op het onderwerp in te gaan.

‘Wat heb ik verkeerd gezegd?’vroeg Marjon aan Kirsten. ‘Ik vroeg alleen maar of de lift defect was en dan krijg ik zo’n vreemd antwoord.’

Kirsten, die ook al behoorlijk zenuwachtig was, haalde zwijgend haar schouders op.  ‘Hier zijn we weer. Jullie weten de weg verder wel. Morgenochtend om half negen verwacht ik jullie hier weer. Rust goed uit, eet en drink goed, want morgen wordt het een drukke dag en vanavond hebben jullie nog even de tijd voor jezelf. Tot morgen!’ zei Anouk ten afscheid en ook zij was even plotseling verdwenen als dat ze gekomen was.

In het resort was de rust ook wedergekeerd en er was bijna niemand meer te bekennen. Alleen een paar koks die in de keuken aan het werk waren en twee kamermeisjes die net klaar waren met de kamers voor de meiden.

Ze besloten zich om te kleden om daarna nog even naar het dorp te gaan voor een pizza en Heidi realiseerde zich ineens dat haar auto nog bij de grot stond. ‘Laten we die eerst maar ophalen, dan kan een van jullie achter mij aan rijden. We hebben wel een reserve auto staan. Die is eigenlijk voor noodgevallen, maar laten we hopen dat er niets gebeurt totdat we weer terug zijn.’ Zei ze.

Ze liepen naar de garage en tot hun grote verbazing was de auto weer terug en toen Heidi aan de deuren voelde, merkte ze dat dezen los waren en zelfs hun kleren waren er nog. Sterker nog: hun kleren waren gewassen, gestreken en netjes weer opgevouwen. ‘Hoe hebben ze dat gedaan?’, riep José verbaasd uit.

Esther dacht dat iemand een grap had uitgehaald en dat het allemaal en grote goochelshow was geweest.

Ineens ging haar telefoon over. ‘Je spreekt met Sheila. De auto is weer terug zoals je hebt kunnen zien en we adviseren je om geen gekke dingen te doen, want we weten waar jullie zijn en zo nodig sturen we Anouk langs. Ga gerust een pizza halen, maar wees voorzichtig. Tot morgen.’ Esther keek de anderen verbluft aan. ‘Dat is sterk! Ze weten precies waar we zijn en hebben mijn nummer, terwijl ik die niet gegeven heb.’ zei ze.

Heidi probeerde er verder niet aan te denken en stapte in de auto, gevolgd door de andere meiden. Met wat passen en meten konden ze met hun vijven in de auto zitten. Nu ze niet meer terug hoefden naar de grot, hadden ze meer tijd om een pizza te eten en de rit naar het dorp nam dankzij Heidi’s stuurmanskunsten ook niet zo lang in beslag. Ze had een korter route uitgezocht, wat dwars door het bos ging, waar grote auto’s niet langs konden.

Ze parkeerde de auto weer bij de pizzeria waar ze de vorige dag op Heidi had gewacht en werden uitgebreid welkom geheten, door een man die zich Millan noemde. Hij omhelsde Heidi stevig en gaf haar een zoen op beide wangen.

Heidi stelde de meiden voor aan Millan. ‘Millan, dit zijn mijn vriendinnen Marjon, Kirsten en de tweeling Esther en José. Dames, dit is Millan, de eigenaar van de zaak en ik kom hier wel eens met collega’s of vriendinnen te eten.’

Millan schaterde het uit. ‘Wel eens? Ze komt hier minstens drie keer per week voor mijn beroemde Pizza Millan en als er niet genoeg fruit op zit, ben ik banger voor haar dan voor mijn eigen moeder!’ Heidi vertaalde blozend wat Millan had gezegd en het verbaasde de meiden niet echt dat ze zo kon reageren, want anders kun je geen bedrijf leiden. Nog een wonder dat ze door al die pizza’s niet dik werd. Terwijl ze op hun bestellingen wachtten, namen ze de gebeurtenissen van de dag nog eens door.

‘Ik snap niet hoe ze alle van ons weten’ begon Esther. ‘Ze hebben dingen genoemd die niemand behalve José kon weten. Ik vind het maar eng en heb je dat pakje van Anouk gezien? Als dit echt is, stond Sheila geen leugens te vertellen en heb je kans dat wij ook van die pakjes moeten dragen.’

Dat leverde haar een por van José op. ‘Wou je soms beweren dat die pakjes niet sexy zijn? Dan hoef ik ze ook niet te dragen!’ zei deze plagend.

Esther schudde blozend haar hoofd. Zelfs hun vriendinnen wisten niet dat ze niet alleen zusjes waren, maar ook elkaars geliefden.

‘Als het waar is wat Sheila vertelde, dan wordt onze toekomst alleen maar beter. Ik heb tenminste geen zin om zomaar misbruikt te worden, al dan niet in een relatie. Dan liever experimenten waarvan ik weet dat er een betere toekomst tegenover staat, dan misbruik zonder uitzicht op een betere toekomst.’, vond Marjon. ‘Waarom zijn we nu boos dat we seks moeten hebben, terwijl je met je vriend of man ook seks zult hebben. Als die wezens aardig zijn, kunnen we misschien beter genieten van de seks. Wie weet hoe de seks met een normaal vriendje wordt. Als die klein geschapen is, of bijna niet klaarkomt, dan is het ook lullig, toch?’

De overigen kregen de slappe lach na die opmerking van Marjon, die zelf ook al doorhad hoe dubbelzinnig het klonk.

Het was toch al vrij laat toen de meiden weer bij het resort terug kwamen en nadat ze elkaar welterusten hadden gewenst, gingen ze naar hun kamers.

Esther en José deelden een kamer, net als Marjon en Kirsten. Heidi sliep in de bedrijfswoning van het resort.

Toen ze de volgende ochtend wakker werden van hun telefoontjes, waar een bericht op stond van Sheila, realiseerden ze zich dat ze het niet gedroomd hadden. Ze moesten douchen, aankleden en ontbijten, zodat ze om half negen bij de lift konden staan.

Zo gezegd, zo gedaan en vijf minuten voor half negen stonden ze nerveus bij de lift. Marjon besloot de lift eerst grondig te inspecteren, maar alles was normaal: een doodnormale Aardse lift en geen spoor van een oplichtende vloer. Ze had de deur amper weer dicht gedaan, of de deur ging weer open.

Anouk stond in de lift, die nu wèl een oplichtende vloer had en er ook moderner uitzag. Ze wond er geen doekjes om en wenkte de meiden, die vlot in de lift stapten. Na wat ze gezien hadden, konden ze maar beter meewerken. Marjon bekeek Anouk van top tot teen en vroeg of ze altijd zulke sexy pakjes droeg. Deze keer was Anouk wat spraakzamer. ‘Ik mag niet teveel zeggen, want dat kan me mijn rang kosten, maar dit pakje hoort bij assistentes zoals ik. Hoe meer en beter je meewerkt, hoe hoger je status.’

Marjon mompelde goedkeurend. ‘Wat ga je vandaag met ons doen?’, wou ze weten. Anouk keek even op haar PDA en noemde een aantal zaken op. ‘Eerst de standaard procedure, waarbij jullie helemaal onderzocht worden. Voordat er experimenten plaats kunnen vinden, moeten we eerst weten hoe gezond jullie zijn en of er risico’s zijn die bepaalde experimenten beletten.

Waarschijnlijk zullen jullie vannacht, tijdens het slapen, geestelijk voorbereid worden en krijgen jullie een werk- en trainingsschema uitgereikt. Op jullie kamers staat een laptop waar alles op terug te vinden is. Het heeft weinig zin je ergens op voor te bereiden, want dit lijkt op niets wat jullie gewend zijn’, legde ze uit. ‘Wat wel belangrijk is, zijn de kledingvoorschriften. Als jullie meewerken en gewend zijn aan de procedures, krijgen jullie meer vrijheid in kledingkeuze. Jullie hebben nu nog geen rang, maar stukje bij beetje kunnen jullie je opwerken, net als bijvoorbeeld in het leger. Jullie hebben niets, maar dan ook niets in te brengen, dus ga niet protesteren. De techniek is hier zo vooruitstrevend, dat er echt niets kan gebeuren. Het zal niet altijd prettig zijn, verre van dat zelfs, maar je went er wel aan. Ik was ook zoals jullie. Morgen overdag krijgen jullie les van een andere assistente en als het schema het dan nog toelaat, worden jullie gereinigd.’ besloot ze de uitleg. ‘Gereinigd?? Wat is dat nou weer?’, riep Kirsten uit. Anouk vertelde dat ze dan naar het badhuis gingen en daar gebaad zouden worden, om met behulp van speciale baden helemaal bacterie- en ziektevrij te worden. Daarnaast zou het hun huid veel soepeler maken, zodat seks met de wezens minder pijnlijk zou zijn.

Ondertussen waren ze weer beneden aangekomen en zagen ze Sheila al staan, die met weer een lange vrouw stond te praten. ‘Goed zo dames, keurig op tijd. Mag ik jullie voorstellen aan dokter Astrithr; zij is in ieder geval voor de komende maanden jullie persoonlijke dokter. Zij begeleidt de experimenten en zal naderhand alles met jullie bespreken, want hoe meer we te weten komen, hoe beter het is voor de toekomst van onze meesters en meesteressen. Zij is voortgekomen uit een experiment waarbij DNA van een mensenvrouw gecombineerd werd met dat van een van onze meesters. Ze heeft de intelligentie van haar vader en haar lichaamsbouw is grotendeels menselijk, waarbij vrouwelijkheid samengaat met spieren als sleepkabels.

 Ze heeft de anatomie van beide rassen uitgebreid bestudeerd en ook een studie gemaakt van Aardse erotiek met alles wat je er maar bij kunt bedenken. Jullie zijn bij haar in goede handen en beschouw het als een eer dat zij zichzelf aangemeld heeft om jullie te begeleiden, want er is niets wat zij niet weet of kan.’

‘Als zij alles al weet, waarom zijn wij hier dan?’, merkte José op. Astrithr gaf hier zelf antwoord op. ‘Ik weet in THEORIE alles, maar zoals gezegd moeten we door middel van experimenten er achter zien te komen wat seks en erotiek in de praktijk inhoudt. Als jullie kleding kopen, gaan jullie ook bij meerdere winkels langs en wordt alles uitgebreid gepast voordat je het koopt. Anders weet je ook niet of het goed zit. En zo is het ook met eten en drinken; iedereen kan je wel vertellen dat het lekker of vies is, maar dat weet je niet eerder dan dat je het geproefd hebt.’

Hier viel niets tegenin te brengen en José nam verder wel genoegen met die uitleg. Astrithr nam de meiden mee naar een grote wachtruimte en gebood de meiden daar plaats te nemen. Ze nam zelf plaats tegenover de meiden en legde hun uit wat er te wachten stond. ‘Vandaag krijgen jullie allemaal onderzoekjes en wordt er lichaamsvocht en bloed afgenomen. Verder worden jullie helemaal opgemeten en de resultaten zal ik analyseren, zodat we goed voorbereid zijn.

Normaal gesproken krijgen we af en toe een paar meisjes, maar jullie waren nu alle vijf tegelijkertijd in de buurt, waardoor het voor ons een stuk makkelijker was jullie hier te krijgen. We willen niet dat mensen zomaar verdwijnen terwijl er getuigen zijn. Heidi heeft weliswaar een redelijk veilige toekomst, maar het is om het maar grof te zeggen, een prettige bijvangst. Ze heeft een sterke geest en is in een zeer goede conditie, vandaar dat er besloten is jullie alle vijf te gebruiken.’

‘Ondergaan we allemaal tegelijkertijd deze experimenten of is dit de laatste keer dat we elkaar zien, want anders wil ik afscheid kunnen nemen.’,  zei José, terwijl er tranen over haar wangen stroomden. Ook de andere meiden hielden het niet lang droog en ze omhelsden elkaar stevig.

Astrithr liet hen even begaan, totdat ze Marjon vroeg mee te gaan. ‘Jullie zijn vriendinnen en het is maar zelden dat we die uit elkaar halen. De resultaten zijn beter als jullie steun bij elkaar kunnen vinden. Het zal regelmatig voorkomen dat iemand wat langer moet doorgaan, maar jullie zullen elkaar vaak genoeg zien en ook delen jullie per tweetal een kamer. En nogmaals: jullie gaan niet dood; dat is het wel het laatste wat we willen. Om het voortbestaan van ons ras te kunnen garanderen, moeten we medewerking krijgen van jullie en alleen door DNA af te nemen en te experimenteren met diverse vormen van erotiek zal dat slagen. Hoe meer jullie meewerken, hoe prettiger het zal zijn, want wij hebben geen keus; dus de experimenten zullen hoe dan ook plaatsvinden.’

De meiden knikten gedwee. Astrithr nam Marjon mee naar wat een soort operatiekamer leek. Er liepen een paar verpleegsters rond, die allemaal korte witte verpleegstersjurkjes droegen, met daaronder witte panty’s.

In een van de muren waren allemaal beeldschermen ingebouwd, met daarnaast allemaal vreemde aansluitingen, waar hier en daar slangetjes uit hingen. Eén van de bedden in kamer was al bezet door een ander meisje, die zo te zien lag te slapen, of onder narcose was. Naast het bed stond een rek met allerlei zakjes met vocht voor het infuus. Marjon kon duidelijk zien hoe er van alles in en uit het lichaam van het arme meisje werd gepompt.

‘Kom, ga je in dat kamertje maar uitkleden en dan mag je zometeen op dit bed plaatsnemen’, sprak Astrithr, terwijl Marjon angstig om zich heen keek.

Ze liep naar het kleedkamertje en trok haar kleren uit. Toen ze naakt was, hoorde ze een stem die haar vertelde rechtop te blijven staan voor de scan.

Even lichtte het hokje op en was de scan gereed. ‘Marjon van den Akker, 22 jaar, vrouw, woonachtig in de Nederlandse stad Utrecht, 1 meter 64 lang, 60 kilogram zwaar. Je mag uit het hokje stappen; bedankt voor je medewerking en een prettige dag verder’, zei de stem en lichtelijk verbaasd en nerveus stapte ze uit het hokje en liep naar het aan haar toegewezen bed toe.

Een aantrekkelijke verpleegster kwam naar haar toe en sloot zwijgend wat apparatuur aan. Marjon’s armen en benen kwamen in beugels vast te zitten en net als het meisje op het andere bed, werd ze ook aan een infuus gelegd.

‘Je zult zometeen slaperig worden vanwege de verdoving, maar dat is heel normaal. We zullen je zowel uitwendig als inwendig uitgebreid onderzoeken, dus het beste is dat je je helemaal ontspant. Mocht het echt pijn doen, dan tikje maar drie keer met je wijsvinger op dat matje op het bed, dan gaan we kijken wat er fout gegaan is. Het is nog nooit voorgekomen, want we meten ook je hersenactiviteit, dus zodra er pijnprikkels gesignaleerd worden, stopt de machine.’

Marjon knikte en al snel voelde ze dat er een kap op haar hoofd werd geplaatst en soort van medische dildo werd in haar vagina geschoven. Ze kon verder niet veel zien, maar ze hoorde wel allemaal piepjes naarmate de dildo dieper bij haar naar binnen ging. Toen de dildo niet meer verder ging, kon ze wel voelen dat deze dieper in haar zat dan een normale dildo of penis ooit zou kunnen.

Ineens voelde ze hoe de dildo uitzette en haar vagina opvulde en uitrekte.

De verpleegster keek aandachtig naar het scherm in de muur en drukte op een paar toetsen, waarna de dildo in een vibrator veranderde. Marjon merkte hoe ze inwendig gestimuleerd werd en dat ze nat werd. De verpleegster stelde haar gerust. ‘Dit hoort zo, maak je maar niet ongerust. We moeten vaginaal vocht en eventuele afscheiding verzamelen om te weten hoe diep je gepenetreerd kan worden. Je krijgt via het infuus je eigen bloed gemengd met een stofje terug, zodat je lichaam meer vocht aanmaakt en je baarmoeder geen bloed meer afscheidt als je ongesteld bent.’ ‘Maar dat is toch onnatuurlijk, want als ik niet zwanger raak, moet het slijm en het eitje toch mijn lichaam verlaten?’, vroeg Marjon.

‘Er wordt gebruik gemaakt van een speciale techniek. Simpel gezegd is het wat onze meesteressen ook hebben. Hun baarmoeder gaat pas werken als ze echt bevrucht zijn en verliest geen bloed als het eitje niet bevrucht is. Dat levert alleen maar ongemakken op, ook voor de onderzoeken. Met al die krampjes en dat bloed moeten we anders steeds rekening houden met de cyclus van ieder meisje. Vandaar dat ze Astrithr gevraagd hebben of ze met behulp van DNA van beide soorten, dus van de mensen en hun eigen soort, iets kon ontwikkelen wat dat voorkomt. We streven er naar om helemaal geen vocht meer te laten verliezen, maar we moeten eerst zeker weten of dat geen negatieve effecten heeft. Vandaar dat we proefjes moeten doen. Nu wij en jullie hier toch zijn, kunnen we ook op medisch gebied van elkaar leren. Ah, deze test is klaar. Je mag je weer bij Astrithr melden.’

Marjon kwam langzaam weer overeind, geholpen door de verpleegster en liep naar het bureau in de hoek, waar Astrithr zat te werken. Deze gebaarde dat Marjon tegen de streep bij de muur moest gaan staan.

Astrithr liet haar handen over Marjon’s lichaam glijden en betastte diens borsten. ‘Dat ziet er inderdaad goed uit; een klein beetje kleiner zou geen kwaad kunnen en een paar kilo’s minder zou het helemaal perfect maken.

Goed, draai je maar om en doe je benen iets uit elkaar.’ Marjon gehoorzaamde en voelde hoe Astrithr twee vingers bij haar naar binnen liet glijden. Ze was nog vreselijk nat en ook wel wat opgewonden en nu werd ze door een vrouw gevingerd!  Astrithr haalde haar vingers weer uit Marjon’s vagina en likte haar vingers af. ‘Hmm, het verbaast me dat je vagina niet zuurder is, gezien je eetgewoonte’, zei ze. ‘ Wij proeven regelmatig jullie vocht, want dat zegt meer dan kale cijfers. Het is nog te vroeg om jullie te vertellen wat wij allemaal gebruiken en waarvoor, maar het heeft zeer zeker nut. Het is zonde om vaginaal vocht zomaar door te spoelen en niet te gebruiken voor andere zaken. Maar zoals gezegd, daar is het nog te vroeg voor. Je mag een sportpakje aantrekken en mag met Arianne mee naar het sportlab voor lichamelijke testen.’

De eerste resultaten

Terwijl de meiden om de beurt onderzocht werden, stroomden de gegevens bij het kantoor van de wezens binnen. Sheila had van Astrithr te horen gekregen dat de meiden het goed maakten, al waren José en Esther niet van plan zonder elkaar mee te werken, dus die mochten bij uitzondering tegelijkertijd onderzocht worden. Een tweeling hadden ze daar nog nooit gehad en aangezien er wel plek was, konden ze net zo goed bij elkaar blijven.

Dat moest Sheila nu met haar meesters en meesteressen bespreken.

‘Sheila, jij bent van mening dat we de tweeling niet uit elkaar moeten halen?’,’ vroeg een meesteres. Sheila antwoordde dat het wat haar betreft beter was van niet. ‘Ziet u’,  begon ze, ‘een tweeling zoals Esther en José is emotioneel zeer aan elkaar gehecht en ze hebben een soort onzichtbaar contact met elkaar. Ze voelen vaak wanneer de ander ongelukkig is of pijn heeft. Met uw permissie stel ik voor ze in ieder geval voorlopig bij elkaar te houden. Daar is misschien voor u een voordeel uit te halen, omdat tweelingen bij u niet veel voorkomen. Bij ons zijn tweelingen niet een fout van de natuur, maar iets bijzonders. Het zou zonde zijn deze meiden te scheiden, want zelfs al worden ze gedwongen, dan nog heeft dat een te groot negatief effect op de experimenten. Als laatste zou ik u er graag aan willen herinneren dat zij soms ook seks met elkaar hebben, wat zelfs op Aarde taboe is. Het zijn geen broer en zus, dus ze kunnen toch geen kinderen van elkaar krijgen die dan gehandicapt ter wereld komen. Dus voor de experimenten kunt u nu ook onderzoeken hoe een vrouwelijke tweeling seks met elkaar heeft.’ Sheila’s meesters en meesteressen hadden kort overleg en gingen akkoord met het voorstel.

Zoals altijd zaten haar meesters en meesteressen in het donker en Sheila in het licht. ‘Sheila, je bent al een lange tijd bij ons en je hebt ons enorm geholpen met de experimenten. Zoals je nu ook met vijf nieuwen tegelijk kunt werken, dat vinden we een hele prestatie. We weten dat mensen heel flexibel zijn en zich snel aan kunnen passen, maar toch doe je heel goed werk. We vinden dat we je moeten bevorderen, maar je was al hoofd van intake, dus gaan we je een andere taak aanbieden met een hogere rang. Je vindt het mooi om met de mensen om te gaan en dat doe je heel goed. Beter dan verwacht zelfs, dus vanaf morgen ben je hoofdopzichter en ben je verantwoordelijk voor alle meisjes en vrouwen die hier binnen komen. We vinden ook dat je voortaan overal mag gaan en staan waar je wilt buiten dit schip. We kunnen je niet missen, dus we verwachten wel dat je tijdens je diensten hier weer bent. We gaan je niet meer iedere minuut volgen, maar kunnen wel zien waar je bent als we je nodig hebben.’

Sheila wist niet wat ze hoorde. Ze was bijna verslaafd geraakt aan het werken met de meisjes die hier kwamen en nu kon ze eindelijk persoonlijke assistentes krijgen, met wie ze haar eigen experimentjes mocht uitvoeren. Wanneer ze nu op haar kamer zou komen, zouden haar assistentes een warm bad klaar hebben staan en mooie lingerie uitgezocht hebben. Nu had ze onbeperkte keuze. Dankbaar boog ze nederig haar hoofd. ‘Dank u zeer meesters en meesteressen. Ik zal u niet teleurstellen!’

‘Weet je al wie jouw assistentes worden?’, vroeg een meesteres.

Sheila gaf aan dat Anouk in ieder geval haar persoonlijke assistente zou moeten worden en ze had graag José en Esther erbij. ‘Ik ben me zeer bewust van de risico’s en dat u liever geen beginnelingen als assistentes wilt hebben, maar er zijn niet zoveel leuke meiden die ik wil hebben. Het is uiteindelijk een taak voor altijd en als ik ze met mijn ervaring kan begeleiden, zullen ze het vlot leren verwacht ik en voor u is het dubbel winst’, antwoordde ze. De meesteres wou weten hoe Sheila daar zo zeker van wist. ‘Omdat ik toezicht houd op hun vorderingen en de experimenten en daarnaast kunnen ze het vak van slavin in de praktijk leren. Ik heb nog nooit met tweeling meisjes gevreeën en ik kan me ook vrijwillig op de sensors aansluiten als ik met hun vrij. Dan hoeft u de sensors van mij niet los te koppelen van het systeem en komt er mogelijk nog meer nuttige informatie binnen. En in mijn functie hoefde ik niet zoveel vocht af te staan, maar ook dat wil ik vrijwillig weer doen, als ik de tweeling mag gebruiken,’ legde ze uit. Ze had totaal niet verwacht dat het zou mogen, maar ze kreeg te horen dat ze het in overweging zouden nemen. ‘Je krijgt morgen wel uitslag en je mag dit niet aan de meisjes laten weten. Begrepen?’

Sheila knikte en maakte een buiging toen ze opstond.

Ze had alle reden vrolijk te zijn en besloot een kijkje te nemen bij de meiden, die nu waarschijnlijk wel klaar zouden zijn met hun onderzoekjes.

Toen ze bij het laboratorium aankwam, hadden de meiden net hun nieuwe uniformen aangetrokken. Alle kleding was hier gemaakt om sexy te zijn en hoe hoger de status van een meisje, hoe meer lingerie en andere mooie kleren ze in vrije tijd mochten dragen. Vrije tijd was ook afhankelijk van iemands status. In het begin was er een week gewenning en training, waarna zo’n meisje lange dagen in een ander laboratorium doorbrachten en ’s avonds soms met een man seks moesten hebben, maar vaker met vrouwen. De tederheid van een vrouw was niet na te bootsen, maar de penetratie van een man kon ook met dildo’s en andere apparaten nagebootst worden. Daarbij was het voor de onderzoeken beter dat het vaginale vocht van een meisje niet vermengd raakte met het zaad van een man. Daarvoor zaten er teveel belangrijke stoffen in het vaginale vocht. De wezens waren dol op het vocht en ze waren er in geslaagd om het na te maken, maar er was altijd echt vaginaal vocht nodig om het lekker te laten smaken.  Van de handjevol mannen die er rondliepen, werd het sperma bewaard en gebruikt om cocktails van te maken. Dat was dan wel weer een delicatesse voor vrouwen, die vonden dat het beter was voor de seks.

De meiden waren blij dat Sheila er weer was; dat was tenminste nog iets vertrouwds in deze vreemde omgeving. ‘Zo, dames’, begroette Sheila de meiden, ‘ jullie zijn klaar voor vandaag zie ik? En passen de kleren goed?’

Kirsten was nog bezig haar kousen aan te trekken en de anderen stonden zichzelf en elkaar te bekijken. Het beginners uniformwas eigenlijk niets meer of minder dan het bekende schoolmeisjes-uniform. Een wit bloesje met een klein stropdasje, een donkerblauw rokje wat in dit geval vrij mini was en witte kanten  sokjes. Onder het bloesje droegen ze een vrij simpel, maar mooi kanten topje en onder het rokje droegen ze een witte string, waarvan het kruisje wat vreemd aanvoelde.

‘Het valt me niet tegen, maar deze string is zeker van een aparte stof gemaakt, want het voelt nogal vreemd’, zei Kirsten toen ook zij klaar was met aankleden.

Sheila knikte. ‘Dat klopt wel, want hoewel het zeker in het begin bijna niet te zien is, zit er een soort van inlegkruisje in, waardoor vocht opgenomen kan worden. Als je meer ervaren bent en niet dwars bent, zoals de meeste nieuwkomers, dan krijg je losse inlegkruisjes en speciale tampons. Met deze broekjes voorkomen we dat je het weggooit. Morgen in de klas krijg je wel meer te horen; nu moeten jullie een chip halen en op mijn PDA inloggen. Daarna kan ik jullie meenemen naar het zwembad’, antwoordde ze.

De meiden gingen met Sheila mee naar een andere ruimte, waar Anouk wederom verscheen en hen een kleine injectie gaf. ‘Het valt me mee dat we eerst een verdoving krijgen’, merkte Marjon sarcastisch op.  Sheila en Anouk keken elkaar glimlachend aan. ‘Dit was geen verdoving, maar de daadwerkelijke injectie van de chip’, zei Sheila. ‘Kom, leg je rechterpols maar op mijn PDA. Als je een piep hoort, is het in orde.’

Eén voor één activeerden ze hun chip en liet Sheila zien wat zij allemaal te weten kon komen via die chip. ‘Kijk, bovenaan mijn scherm zie ik de naam, met daaronder je geboortedatum, bloedgroep en eventuele bijzonderheden, zoals allergieën. In de linkerkolom zie je de datum gecodeerd staan vanwege de tijdsverschillen tussen binnen en buiten en rechts staat wat je taken voor die periode zijn. In het groen staat alles wat gedaan is, zoals hier de medische onderzoeken en het chippen en rood is wat nog moet gebeuren. Ik krijg per dag een overzichtje van wie wat moet doen. Anouk en de andere assistentes zien dat ook en regelmatig delen we de informatie. Als het moet, kunnen we het ook live volgen in ons kantoor, maar dat zou ons alleen maar van het werk houden. Wanneer we onze administratie bijwerken, komen we in het kantoor bij elkaar en kunnen we meekijken om op de hoogte te blijven’, legde ze uit.

De meiden vonden het best interessant en vergaten bijna dat ze hier niet vrijwillig zaten, wat Marjon dan ook naar voren bracht. Anouk legde een hand op haar schouder. ‘We snappen dat het allemaal raar en eng is, maar we weten wat jullie anders te wachten zou staan. De Aarde wordt er ook niet beter op en jullie familie merkt niet dat jullie zo lang weg zijn. Na een maand krijgen jullie de gelegenheid weer even terug te gaan om hen te vertellen dat jullie in het resort gaan werken. Er zit wel een “MAAR” aan vast: indien jullie niet goed meewerken aan jullie basisopleiding, dan zitten er daarna geen feestjes of gezellige uitjes meer in. Als jullie goed meewerken, kunnen jullie een paar dagen per week vrij krijgen en zelfs echt in het resort werken.’

Marjon’s gezicht klaarde direct op. ‘Je bedoelt dat we niet voor eeuwig hier zitten?’, vroeg ze. Sheila onderbrak haar. ‘Morgen wordt daar wel meer over verteld.’ Anouk knipoogde naar Sheila, voordat ze met elkaar naar het zwembad gingen. De meiden vonden het maar raar dat ze eerst een uniform aan moesten trekken, terwijl ze naar het zwembad gingen. ‘Laten we maar niks zeggen, anders verpesten we het nog voor onszelf. Er zal wel een logica achter zitten…’, fluisterde Esther.

Ze liepen achter Sheila aan door een paar gangen, waarbij links en rechts meer kamers te zien waren. Wat er achter zat werd ze niet helemaal duidelijk, maar Sheila gaf wel aan dat die kamers toegang gaven tot andere locaties. Wat ze daarmee bedoelde vertelde ze niet.

Ze kwamen bij een grote deur die geruisloos in de muur verdween en kwamen in een kleedruimte uit. Sheila opende een kast, waar zilverkleurige badpakken in hingen. ‘Voor ieder zijn er drie badpakjes; jullie namen staan wel in het label en de code die je ziet moet je scannen met je implantaat in je pols. Dan weet de kleedster dat jullie de pakjes ontvangen hebben. Ik kijk ondertussen of de baadster al aangekomen is, want jullie liggen een half uur voor op schema’, legde ze uit en zoals steeds het geval was, liet sheila er geen gras over groeien en was om de hoek verdwenen voor ze goed en wel beseften dat ze zich moesten omkleden.

‘Kijk, er zijn kluisjes met onze namen er op. Ik denk dat we onze spullen hier in kwijt kunnen’, merkte Heidi op en ze wees naar de muur achter haar, waar doodnormale kluisjes waren, met allemaal namen er op.

Toen ze de hoog opgesneden badpakken aangetrokken hadden, bekeken ze de namen die op de kluisjes stonden. Dat waren er vijftig, dus redeneerde Heidi dat er ook zo’n vijftig meisjes moesten zijn. ‘Ik ben benieuwd of we die ooit nog ontmoeten, of dat we te weten komen wat er met ze gebeurd is..’, vroeg ze zich af.

‘De meesten zullen jullie vanzelf ontmoeten. En jullie blijven maar denken dat dit een strafkamp is, terwijl het tegenovergestelde juist waar is. Details horen jullie morgen wel tijdens de les, maar als jullie eenmaal gewend zijn valt het best mee. Veel meiden zouden jaloers worden op zoveel seks en mooie kleren en wat te denken van een leven zonder mishandeling?’, sprak een onbekende stem. De meiden keken verschrikt op en zagen een vrouw in een schitterend wit jurkje met gouden stiksels staan, die hen goedkeurend opnam. Het jurkje had goudkleurige knopen, zwart met goud omrande klepjes voor de zakken Ze droeg verder goudkleurige laarsjes tot net onder de knie en op haar hoofd een wit hoedje, wat aan een stewardessenhoedje deed denken

Sheila kwam ook de hoek om (uit het niets zoals altijd), die hen er op wees dat ze hun badpak nog niet gescand hadden. Dit waren de meiden totaal vergeten en haastig deden ze wat van hen verlangd werd. De badpakken zaten na enige gewenning best prettig en werkte licht corrigerend en waren van een heel fijn materiaal gemaakt. Het leek wel latex, maar dan ultradun en toch sterk. ‘Meiden, dit is onze hoofdbaadster Desiree, die toezicht houdt op het baden’, zei Sheila, ‘We wachten nog op Kristina, die jullie om de beurten gaat reinigen. Ga maar vast met Desiree naar het eerste bad. Dat is gewoon water zoals in een normaal zwembad en daarna volgen er nog twee baden. Hoe en wat zal Desiree wel uitleggen. Ik zal jullie niet eerder weer zien dan morgenochtend half negen bij de bekende lift’, besloot ze en gaf de meiden een vluchtige zoen op de wang. Toen Sheila weg liep (deze keer als een normaal mens zonder in het niets te verdwijnen), liet Desiree de meiden het bad in gaan. Ze mochten eerst rustig wat rond zwemmen, tot Kristina hen één voor één zou reinigen. Natuurlijk waren ze nog hartstikke nerveus, maar dat ze gewoon konden zwemmen en in bad mochten, was voor een vrouw natuurlijk geen straf.

Na een klein kwartier kwam er een meisje met kort bruin haar naar hen toe.

Ze droeg een zilverkleurig badpak, hoog opgesneden en aan de achterkant leek het een string.  Ze leek niet zo heel oud, hooguit twintig, maar ze kwam heel volwassen en ervaren over. Haar helderblauwe ogen straalden intelligentie en plezier uit; niet van iemand die het erg vond gevangen te zitten.

‘Hallo, ik ben Krisitina, jullie baadster. Zal ik Esther en Josje als eerste meenemen?’, stelde ze voor en keek ook naar Desiree, die knikte.

‘Desiree blijft wel bij jullie en zodra ik klaar ben met Esther en Josje haal ik een van jullie op, goed?’ De meiden gingen akkoord en terwijl de tweeling met Kristina meeging, bleven zij achter met Desiree.

‘Ik wil niet brutaal zijn, Desiree, maar hoe weet Kristina dat José ook wel Josje genoemd wordt en jij (of moeten we ‘u’ zeggen?) ons niet baadt?’ vroeg Kirsten. Desiree glimlachte. ‘Je hoeft geen ‘u’ tegen ons te zeggen, maar wel tegen onze meesters en meesteressen als je die ooit al ontmoet. Maar wij weten immers alles van jullie, dus dat wij José Josje noemen is dan ook niet vreemd en we hopen dat het jullie wat meer op je gemak stelt als we wat minder officieel doen. Als zij liever José wordt genoemd, kan ze dat aangeven. Daar doen wij niet moeilijk over en wat het baden betreft: ik ben Hoofdbaadster, wat over het algemeen inhoudt dat ik het personeel moet baden. Dus wanneer Kristina haar wekelijkse bad moet nemen, komt ze bij mij terecht. En dan heb je het dus over een paar honderd meisjes en jonge vrouwen die ik moet baden. Eigenlijk zit mijn dienst er op, maar Sheila vroeg mij of ik nog even toezicht wou houden, terwijl kristina jullie om de beurten baadt.’ Kirsten was erg verbaasd dat er een paar honderd meiden in dezelfde situatie zaten. ‘Zien wij die meiden ooit of blijft iedereen gescheiden van de rest?, wou ze weten. Desiree vond het geen probleem het uit te leggen. ‘Als je eenmaal de basisopleiding, zoals wij dat noemen, hebt voltooid, krijg je meer structuur en vrijheid. Onze meesters en meesteressen zijn echt niet dom en weten dat ontspanning op z’n tijd alleen maar beter is, maar dat houdt niet in dat je naar buiten kunt. Je ziet vanzelf wat we bedoelen, maar dan zul je wel anderen ontmoeten en vriendschappen sluiten. Taal is geen probleem, want via je implantaat wordt alles vertaald, dus je denkt dat iedereen Nederlands spreekt, maar je hersenen worden eigenlijk voor de gek gehouden en je denkt dat je allemaal dezelfde taal spreekt. Technisch kan ik er niets van zeggen, maar als iemand bijvoorbeeld Frans tegen je spreekt, is het zo gewoon voor je, dat je denkt dat het Nederlands is en wie zelf Chinees is, denkt dat de ander goed Chinees spreekt. Heel ingewikkeld, maar welke taal je ook hoort, je merkt niet dat het een andere taal is’, antwoordde Deiree.

Kirsten wou nog vragen hoe zij wist wat ze wou vragen, maar liet het maar zitten, want het antwoord zou toch luiden: ‘we weten alles’.

Het bad

Kristina nam Esther en José mee naar een klein, ondiep bad in een ruimte naast het gewone zwembad en droeg hen op hun badpak uit te trekken. Met tegenzin deden ze wat hen gevraagd werd en stapten het bad in, waar Kristina hun wenkte.Het water in het bad was troebel en rook een beetje muf. ‘Wat zit hier in?’ vroeg José, terwijl ze met haar handen door het water ging. ‘Dat is iets wat heel gezond voor je is’ en toen de meisjes eenmaal in het bad lagen, voegde ze er aan toe: ‘dit is sperma, maar je wordt er niet zwanger van. Het is gefilterde sperma van zowel Aardse mannen als van onze meesters.’

Beide meisjes hadden de neiging weg te lopen, maar ze hadden heus wel door dat zoiets niet geaccepteerd werd, laat staan dat ze enige kans op ontsnappen hadden. ‘Waarom trekken meiden altijd zo’n vies gezicht als ik het uitleg?’, vroeg Kristina verwonderd. Als je met een man naar bed gaat, is sperma blijkbaar wel lekker, maar als het in een bad zit ineens niet meer? Het is goed voor je lichaam en je spieren worden heerlijk soepel.’

Ze liet een een washandje zien, waar van binnen een soort van metalen plaat in zat. ‘Hiermee ga ik jullie met het sperma insmeren en door een chemische reactie die door warmte wordt opgewekt, zal jullie huid de vitaminen uit het sperma absorberen en diezelfde warmte is bevorderlijk voor je spieren. Als je sperma zou drinken, zou het nauwelijks door de huid opgenomen worden, maar via je maag en je darmen weer naar buiten komen. Vandaar dat rechtstreeks op de huid aanbrengen veel efficiënter is.’, legde ze uit.

José liet zich door Kristina wassen, terwijl Esther in een hoek van het bad de massagestralen had ontdekt. Ze had de openingen in de wand van het bad gezien en daar tussenin zat een display. Toen ze probeerde of dat ook wat deed (wat ze niet had verwacht), bleek het de sperma krachtig rond te pompen, waardoor het via de openingen weer naar buiten kwam. Ondanks dat het wel wennen was om in een bad vol sperma te zitten, was het toch wel een prettig en ontspannend gevoel.

Ze keek toe hoe haar zusje door Kristina werd verwend. José genoot zichtbaar, terwijl de slanke handen van Kristina over haar gehele lichaam gingen.

Toen José moest gaan staan, werd ze ook tussen haar benen gewassen. Het bleef niet alleen bij uitwendig wassen, maar Kristina had ook een soort intiem douche, alleen dan van een wat groter en dikker formaat dan ze ooit had gezien. Esther merkte dat ze smachtte om weer met haar zusje te kunnen vrijen. Wat ooit begonnen was als een soort grap na een verloren weddenschap, was uitgelopen tot een heuse liefdesrelatie tussen de beide zusjes. Door hun ervaringen met hun oom hadden ze het vertrouwen in mannen verloren. Ze waren een tweeling en hadden dezelfde smaak en meningen, dus waarom niet elkaars vriendin zijn. Hun vriendinnen hadden wel vermoedens dat ze meer op vrouwen vielen en dat was ook prima, maar niemand wist dat verliefd waren op elkaar.

Nadat ook Esther aan de beurt was geweest, werden ze naar een ander bad gebracht, waar een andere, heldere (of minder troebel) melkachtige vloeistof in zat. Kristina was weggegaan om de andere meisjes te baden en had de tweeling, nadat die hun badpak weer hadden aangetrokken, naar het andere bad gestuurd om ‘na te spoelen’, wat dat ook maar inhield. Ze mochten na het spoelen, maar niet eerder dan de zoemer ging, gaan douchen. Het badpak moesten ze nu eerst weer dragen, om het sperma niet direct weg te spoelen. Hierdoor kon hun lichaam het sperma nog opnemen. De armen en benen waren niet zo belangrijk, dus dat het sperma daar snel afspoelde, was niet erg. En Kristina had gezegd dat door de combinatie van het sperma met het vocht uit dit bad, het effect van de spermabehandeling langer zou duren.

Pas toen de meiden allemaal omgekleed en wel klaar stonden om naar hun kamers te worden gebracht, hoorden ze van Desiree dat het laatste bad gevuld was met vaginaal vocht. Toen ze in het bad zaten, vonden ze het niet onprettig; sterker nog: ze dachten dat het een soort melk was van een of ander buitenaards dier.

‘Maar hoe komen ze daar dan aan, want zoveel vocht scheidt een vrouw toch niet af?’, wou Kirsten weten. Desiree keek even op haar PDA en zag dat er nog wel een paar minuten tijd waren voor wat uitleg. ‘Je weet ondertussen toch al dat de meisjes hier lichamelijk kleine veranderingen ondergaan? Door een combinatie van een speciaal dieet en een stofje, of zoals je wilt een medicijn, wat iedereen toegediend krijgt, word je niet meer ongesteld zijnde bloedverlies uit je baarmoeder, maar wordt alleen het slijm en vocht afgescheiden. Je baarmoeder krimpt iets en je vagina wordt dieper en ook een stuk gevoeliger.

Kijk maar naar mij, zei ze, terwijl ze haar uniform los maakte. Daaronder droeg ze een sexy hoog opgesneden witte latex body. ‘Mijn venusheuvel begint iets eerder dan normaal en is beter geproportioneerd. Je moet wel flink sporten, anders zijn de verhoudingen niet goed en krijg je last van krampen, omdat je huid de veranderingen anders niet aan kan. Van binnen voelt het wat ruwer aan, om meer gevoel te hebben tijdens de seks. Je vagina krijgt als het ware ribbels, waardoor een penis of dildo meer grip heeft. Meer leer je van de week wel tijdens de lessen. Nu moeten jullie rusten. Anouk wacht al op jullie en neemt jullie mee naar je eigen kamers’, besloot ze haar uitleg.

Les

De meiden waren na het baden terug gebracht naar hun kamers, waarbij Heidi ook naar haar eigen dienstwoning werd gebracht  en dachten nog even bij elkaar te kunnen komen, maar tot hun verbazing zaten de deuren op slot.  Hun mobieltjes waren weer terug op hun kamers en de meiden hadden elkaar een berichtje gestuurd. Bij de andere meiden zat de deur ook op slot. De PDA op de kamer van Heidi piepte, wat haar deed schrikken. Ze was al helemaal vergeten dat ze ook op hun kamers onder toezicht stonden.

Een beetje angstig pakte ze de PDA van tafel en zag dat Sheila een bericht had gestuurd naar alle meiden: “Je kunt niet naar buiten, want we willen niet dat jullie maar gaan ronddolen en iedereen aanspreken. Morgen worden jullie om 6.30u door Anouk gewekt en meegenomen naar het klaslokaal.  Jullie hebben het  prima gedaan, dus geniet van je rust. Tot morgen en lekker slapen! Sheila.”

Direct daarna kreeg Heidi een whatsappje van de andere vier meiden, die dachten dat Heidi niet opgesloten zat. Helaas voor hen kon ook Heidi haar kamer niet verlaten. Aangezien ze vakantie had, werd ze ook nergens verwacht en zou ook niemand haar missen. Ze stelde de meiden gerust en stelde voor gewoon te gaan slapen.

Heidi werd als eerste wakker gemaakt, maar geheel anders dan ze had kunnen vermoeden. Ze werd wakker gekust en even dacht ze dat het haar moeder was, omdat ze net over haar  moeder droomde, die tien jaar geleden bij een ongeluk was omgekomen. Toen ze realiseerde dat het haar moeder niet kon zijn en ze niet meer een klein meisje was, keek ze verschrikt op en zag het  knappe gezicht van Anouk over zich heen gebogen. Haar lange bruine haar hing naar één kant en Heidi rook de heerlijke geur van een parfum die ze blijkbaar altijd

droeg. ‘Niet schrikken’, zei Anouk vriendelijk, ‘wanneer jullie op je kamers mogen slapen, zullen jullie iedere keer zo gewekt worden. Daarnaast moeten jullie gewend raken aan het intieme lichamelijke contact met andere vrouwen.’

Heidi wou weten wat ze daarmee bedoelde, maar Anouk had een schoon uniform klaar gehangen  (ergens in de loop van de nacht, want eerder hing daar nog niets) en legde het bekende badpak op het bed neer.

‘Je trekt eerst je badpak aan en je uniform er overheen. Dan gaan we de andere meisjes wekken’,  legde ze uit en haar toon liet niets te raden over. Anouk kon best heel lief zijn en tot haar eigen verbazing vond Heidi haar ook wel aantrekkelijk, maar als er taken afgehandeld moesten worden, kon je haar maar beter niet tegenspreken. Ze droeg een beige catsuit, met zwarte accenten, wat aan een bewaker deed denken. Daaronder droeg ze zwarte hooggehakte laarsjes met grijze riempjes.

Heidi kleedde zich snel aan en merkte dat het badpak dezelfde was als die ze gisteren had gedragen en hoewel de buitenkant droog was, was het aan de binnenkant nog een beetje vochtig. Anouk zag hoe Heidi de binnenkant van het badpak inspecteerde. ‘Je borsten hebben we niet veranderd hoor. Alles is nog zoals het was’,  grapte ze. Heidi keek wat zuur en Anouk legde uit dat het pakje nog vochtig was, omdat ze de avond daarvoor vrij laat uit het bad waren gekomen en het badpak was er op gemaakt om het vocht niet zo snel te laten verdampen. ‘Wanneer je zoals vandaag vroeg op de ochtend gaat baden, blijft het pakje tot in de avond vochtig. Wanneer je dan je avondmassage krijgt, komt het weer vrij door de wrijving en fungeert dan als een soort massageolie. Maar hoe dat allemaal werkt, krijg je vandaag of morgen wel in de les.’

De andere meiden werden ook wakker gekust en het hele ritueel herhaalde zich. ‘Word je daar nou niet helemaal gestoord van?’, vroeg Kirsten, terwijl ze haar rode haren bij elkaar bond met een haarbandje. ‘Ik ben er wel aan gewend en ik zou precies hetzelfde reageren. Daarom zijn we twee jaar geleden met een korte opleiding gestart, wat een idee van Sheila was. Zij vond dat het beter was om de nieuwe meisjes eerst rustig voor te bereiden, om stress te voorkomen’, antwoordde Anouk geduldig.

‘Vergelijk het met een stuk vlees: als je een hert of een koe wilt slachten, moet je zorgen dat het dier niet merkt wat er gaat gebeuren. Als het dier op z’n gemak is, kun je het makkelijker vangen en na het slachten blijft het vlees veel malser. Stress heeft op iedereen een slechte invloed, vandaar dat we niet willen dat jullie van de ene dag op de andere in de experimenten belanden. Een goede voorbereiding neemt nu wat tijd in beslag, maar uiteindelijk zullen de experimenten beter verlopen, omdat jullie weten waarom het gebeurt.’

Het klonk wat cru, maar de meiden snapten wel wat er bedoeld werd. Zeker toen ze er achter kwamen dat hun deuren ’s avonds op slot gingen, wisten ze zeker dat ze beter konden meewerken. Anouk nam de meiden mee naar de bekende baden, waar ze weer begroet werden door Desiree en Kristina.

Omdat ze met een groepje van vijf waren, kwam er nog vier jonge vrouwen om te helpen met baden. Ze droegen alle vier hetzelfde badpak zoals kristina ook al droeg en ze waren niet ouder dan negentien. Kristina stelde de meisjes niet voor, maar gaf alleen aan wie met welk meisje moest baden.

Deze keer ondergingen de meiden het baadproces gewillig, hoewel ze wel moesten wennen aan de jonge vrouwen die zo intiem waren. In tegenstelling tot de avond daarvoor, werden de haren van de meisjes ook gewassen. Toen ze uit het laatste bad kwamen, moesten ze op een massagetafel liggen.

De baadsters waren ook zeer kundig in het masseren, want het werkte zeer ontspannend. Ook de massage was intiem; de handen van de baadsters wisten ieder intiem plekje te vinden en de meisjes werden teder doch stevig gevingerd.

‘Kom er maar af, dan worden jullie afgedroogd en mogen jullie je uniform weer aantrekken. Het is tijd voor ontbijt en dan school’, zei Anouk, die tijdens het baden met Astrithr had staan praten, die de resultaten van de onderzoekjes bij zich had. Ze zou de informatie tijdens de les met de meiden delen, maar ze had nog wel even tijd om eerst bij het baden te kijken.

‘Hoe gaat het met jullie?’, vroeg ze. De meiden mompelden zoiets als ‘het gaat wel’ en kleedden zich verder aan. ‘Anouk en Sheila hebben een dringende afspraak met hun meesteres, dus ik neem de les zolang even over’, zei ze, terwijl Anouk via het kantoortje naar haar afspraak ging. De meiden volgden Astrithr door een wirwar van gangen, die ze niet eerder hadden gezien, maar volgens alle logica hadden vanuit het bad een bekende weg moeten nemen.

‘Lijkt het nu maar zo, of is dit weer een onbekende route?’, vroeg Marjon.

Astrithr legde hun uit dat de routes hier niet altijd vast lagen. ‘Als ik van het bad naar het leslokaal moet lopen, ben ik volgens de standaard route een kwartier onderweg en als ik bij alle groepen meiden langs moet, kost me dat per dag enorm veel tijd. Daarom passen de gangen zich aan en ‘weten’ waar ik naar toe moet. Mijn schema zegt b.v. ‘leslokaal’ en dat ik jullie bij het baden vandaan moest halen. Dan ‘weet’ het systeem wat voor mij de snelste route is, wat weer werkt met teleportatie. Dat implantaat wordt herkend en jullie DNA en alles erop en eraan staat vastgelegd, dus we zijn zonet even door zo’n zone gestapt, waardoor we er in een paar minuten zijn.’

Marjon keek nog eens achterom alsof er iets van haar achtergebleven was.

Astrithr was die reactie wel gewend en liep naar een lokaal. Het lokaal was vrij groot en in een grote glazen vitrine lagen allemaal seksspeeltjes in alle soorten en maten. In de hoek van het lokaal ontdekten ze een soort bok die ze bij het turnen gebruikt werd, hoewel het dildoachtige ding deed vermoeden dat het ook een speeltuig was.

‘Ga maar bij elkaar zitten, daar vooraan. Jullie zijn de enigen, want we hadden nog geen nieuwe meiden verwacht’, zei Astrithr, ‘jullie zijn een voorbeeld van de afwijkingen in de voorspellingen. We hadden niet voorzien dat jullie nu al zouden komen.’

Esther meende te weten hoe dat kwam. ‘We hadden ook voor de kerstvakantie afgesproken, maar Heidi bleek onmisbaar vanwege de drukte in het resort en ze kon uiteindelijk toch nog voor de zomer vrij krijgen’, zei ze.

De anderen knikten instemmend. Astrithr keek het na op haar PDA. ‘Even kijken hoor, normaal gesproken krijg ik alleen medische dossiers als de meisjes al aangekomen zijn en de ontvangst is Sheila’s taak. Misschien kan ik het terugvinden in haar agenda.  Ah ja, ik zie het al. Vier meisjes met de Kerst, maar dat is geannuleerd en naar voren geschoven, met Heidi als extraatje.’

Ze hing haar PDA weer aan haar uniform, wat gewoon uit een wit jasje en witte broek bestond, zoals artsen op Aarde ook droegen.

De meiden moesten het scherm in hun tafel activeren, zodat het een soort tablet werd. ‘Mooi! Even in het kort weer waarom jullie hier zijn’, begon Astrithr de les. ‘Op het scherm zien jullie begeleidende informatie. Ik ben zelf grof gezegd een halfbloed; ik ben gedeeltelijk mens en gedeeltelijk niet-menselijk en ben het resultaat van een experiment. Mijn scheppers, zoals ik ze maar noem, komen van de planeet 70 Virginis b (zo noemen ze het op Aarde althans), en dat is exoplaneet die in 116,6884 dagen rond de gele dwerg 70 Virginis draait, in een sterk excentrische baan in het sterrenstelsel Maagd. Het wordt door jullie ook wel een gasreus genoemd, maar dat is niet helemaal waar. Er is wel degelijk vaste grond, maar niet erg geschikt om te leven. Ooit was dat wel zo, maar toen het moeilijk werd, hebben ze technieken ontwikkeld om koppelbare ruimteschepen te bouwen. Hiermee hebben ze altijd bescherming tegen het klimaat. Het is voor hen eigenlijk niet meer te doen en zijn ze op zoek gegaan naar andere bewoonbare planeten, net als dat hier op Aarde gebeurt.’

‘De verkenners ontdekten de Aarde, maar ze waren niet van plan het over te nemen. Ik denk dat ze door jullie science fiction films afgeschrikt werden en het beter vonden een vreedzamere en duurzamere oplossing te vinden. Op de thuisplaneet zijn de vrouwen zeer belangrijk, maar de seks gaat niet zo goed meer en daarmee komt de voortplanting in het geding. Op Virginis krijgen ze pas een goed nageslacht als de man twee vrouwen heeft, die zijn slavin worden.’

Kirsten stak haar vinger op. ‘Ja, Kirsten, wat wou je vragen?’

‘Hoe kan er een beter nageslacht komen als de man twee vrouwen heeft en waarom moeten ze slavin zijn? Dat is toch heel erg vrouwonvriendelijk?’

Astrithr knikte begrijpend. ‘Dat is hier op Aarde zo’, legde ze uit, ‘bij hen is dat genetisch bepaald. Aarde mannen vinden het vaak ook opwindend om twee vrouwen met elkaar te zien vrijen. Een man krijgt dan een betere erectie en zal meer zaad lozen. Een Aardse man heeft dat minder, maar op Virginis heeft dat wel veel invloed. En de vrouwen vinden het juist een eer om een man te verleiden. De man moet daar twee vrouwen kiezen die hem ook als partner willen hebben. Dat gaat niet altijd goed, omdat sommige vrouwen niet of niet goed met de andere vrouw kunnen vrijen, waardoor de man minder opgewonden raakt.  De man kiest de vrouwen, in de hoop dat het hoe dan ook wel gaat klikken en dat gaat dus wel eens fout. Het is nog een taboe om dan te scheiden, omdat de vagina van de vrouwen zich aan die ene man aanpassen en als ze scheiden, duurt het een hele tijd voordat ze zich weer aan een andere man kunnen aanpassen. Dat is voor een nieuwe man ook niet prettig natuurlijk.’

‘Vandaar dat jullie met vrouwen van Aarde experimenteren, om te kijken of wij geschikte partners zijn?’, bracht José naar voren. ‘Dat is bijna helemaal raak, José; heel goed!’, complimenteerde Astrithr.

Op dat moment ging de deur van het lokaal open en stapte Anouk binnen, gekleed in een ander uniform, gevolgd door niemand minder dan Sheila, die ze eerst niet hadden herkend.

Ze droeg namelijk een oogverblindend pakje en haar losse haren zaten nu mooi in de krul. Ze droeg een kort zwart rokje, met een netpanty eronder.

Daarboven droeg ze een rood, goud omrand bloesje met gouden sluitingen en daaroverheen een zwart jasje met eveneens gouden versieringen. Op haar hoofd droeg ze een zwarte muts met klepje. Haar laarzen waren zwart, met een rood stuk bovenaan en voorzien van een gouden rand.

De meiden waren met stomheid geslagen. Sheila zag er anders best wel knap uit, maar ze was nu supersexy! ‘Wat is er met jou gebeurd?’, bracht Heidi als eerste uit, terwijl ze Sheila van alle kanten eens goed bekeek.

Sheila stond trots als een pauw naast Anouk en beiden waren aan hun stralende gezichten zo te zien in een opperbest humeur. Het nieuwe uniform van Anouk paste goed bij het pakje wat Desiree droeg; een jurkje waarvan de bovenkant aan een (overigens mooi gevuld) wit bloesje met zwarte accenten deed denken en de onderste was als een een zwart rokje gekleurd. Om haar middel zat een brede zwarte riem en ze droeg dezelfde laarzen als Sheila, maar dan helemaal in het zwart, zonder accenten.

Anouk nam het woord: ‘Ik vind het een eer om jullie onze nieuwe Hoofd-opzichter  Sheila voor te stellen, die ik bij deze het woord geef’, kondigde ze aan en wees naar Sheila, die een buiging maakte en vertelde waarom ze zo mooi gekleed en gekapt was:  ‘Ik ben bevorderd en heb nu de algemene leiding over het toezicht op de meisjes en Anouk heeft een baan als mijn persoonlijke assistente geaccepteerd. Zij zorgt er onder andere voor dat mijn PDA iedere ochtend bijgewerkt is en dat mijn uniform weer netjes klaar ligt. Daarnaast houdt het in dat zij, zoals het dan hoort, mijn gezelschapsdame wordt’, legde ze vol trots uit. ‘Ze zijn zeer tevreden over mij en na wat ik meegemaakt heb en de kansen die mij hier geboden zijn, is deze promotie een kroon op mijn werk.’

De laatste woorden kwamen er snikkend uit en met een verontschuldigend gebaar draaide ze zich om. De meiden liepen snel naar haar toe en omhelsden haar stevig. Na een paar knuffels en dikke zoenen, kreeg ze haar emoties weer onder controle. ‘Dank je, dat is lief van jullie. Ik ben hier al wat jaren en dat was toen onze meesters en meesteressen hier nog maar een paar jaar waren. Er werd toen nog maar een beetje geëxperimenteerd, want ze hadden de Aarde en de mensen wel grondig bestudeerd, maar ook zij moesten de praktijk met vallen en opstaan leren. Vaak was ik met mijn “bemoeienissen” een lastpak, maar ze merkten dat ik wel gelijk had met mijn theorie dat de kwetsbare meisjes, waaronder ikzelf, nog meer gestresst raakten door gebrek aan uitleg, terwijl ze het goed met ons voor hadden. Ik had vaak blauwe plekken en doordat ik probeerde tot hun door te dringen, moest ik nog veel meer experimenten ondergaan. Je wilt niet weten hoe vaak ik van onderen bijna uitscheurde, omdat een van hun mannen zomaar bij me binnen kwam, zonder dat ik er op voorbereid was. Dus mijn vagina was dan al vrij droog en ineens dringt zo’n mannelijk wezen bij me naar binnen, die te groot geschapen was, waardoor ik hevige bloedingen kreeg. Toen hebben ze een adviseuse van hun eigen planeet geraadpleegd, die zich al over deze kwestie had gebogen.

Zij werd eerst ook niet geloofd dat mensenvrouwen niet geschikt waren voor seks met hun mannen, ondanks de grote overeenkomsten tussen de soorten,’ vertelde Sheila openhartig.

‘Hoe kan het dat je het dan nu zo naar je zin hebt en wat is er veranderd?, wou Esther weten. ‘De adviseuse was de moeder van Astrithr,’glimlachte ze, terwijl ze terug dacht aan die omslag in haar leven. De meiden waren met stomheid geslagen. ‘Maar ik meende dat zij geen echte moeder had?’, vroeg Esther.

Astrithr besloot dat verhaal zelf uit te leggen en gaf aan dat haar moeder alleen DNA en eicellen had afgestaan aan haar eigen team van doktoren, waar zij weer de leiding over had. Met menselijk DNA erbij, probeerden ze een vrouw te klonen die beter aangepast zou zijn aan de mannen, maar ondanks dat het wel geslaagd was, besloten ze het niet voort te zetten, omdat het tegennatuurlijk was. ‘Vandaar dat jullie ook zoveel massages en baden krijgen, zodat je huid veel soepeler wordt en je vagina gaat meer vocht en slijm produceren, zodat de penetratie soepeler verloopt. Je krijgt inwendig meer ruimte en de vaginawand wordt stroever om meer gevoel te krijgen en om het zaad langer vast te kunnen houden. Zo hoeven ze geen “vuilnisbakkenras” te creëren en het enige compromis is dus een kleine aanpassing aan de menselijke lichaamsbouw. Dit gezegd te hebben, wordt het tijd om de eerste praktijkles te beginnen, want onbewust hebben we jullie alles al uitgelegd. Morgen of overmorgen zouden we een rondleiding door het laboratorium kunnen doen, zodat jullie kennis kunnen maken met onze experimenten en de machines die we gebruiken. Nu Sheila hier toch is en daar over gaat, moet ik dat met haar bespreken. Oh, ik zie dat Anouk voorlopig de lessen overneemt, dus ik kan me weer op de onderzoeken richten. Ik heb de resultaten van jullie eerste onderzoekjes ook naar jullie telefoontjes en jullie laptop gestuurd, wat jullie echt vanavond nog moeten doornemen.’

Ze nam afscheid van de meiden en ook Sheila moest nodig weer aan het werk, dus ze lieten Anouk achter en onder haar strikte leiding was de rust al snel weer teruggekeerd.

Praktijkles

Anouk haalde wat speeltjes uit de vitrine en liet ze de meiden doorgeven. ‘Die zwarte dildo is het formaat van de Virginise mannen’, begon ze.

‘Vergelijk het maar met die paarse dildo, die voor Aardse vrouwen gemaakt is. Je ziet dat er nogal verschil in lengte en dikte in zit en dat is nou precies waarom jullie voorbereid moeten worden, want anders heb je veel te veel pijn.’

José vond het wat vreemd. ‘Waarom moeten wij seks hebben met die groot geschapen mannen als wij toch niet gekloond worden?’, vroeg ze.

‘Omdat er onderzoek gedaan wordt naar de invloed van geslachtsverkeer tussen Aardse vrouwen en Virginise mannen. Omgekeerd heeft geen nut, want met de gemiddelde lengte van een Aardse penis zou een Virginise vrouw niets voelen en bovendien kunnen Aardse vrouwen mogelijk hun slavin worden.

Op Virginis worden vrouwen die goed zijn in seks zeer gewild en hebben alles wat hun hartje begeert’, legde ze uit.

Na een korte presentatie hierover, werd het tijd om wat speeltjes te testen.

‘ De bedoeling hiervan is dat jullie goed op de hoogte zijn van de vele speeltjes en het gebruik ervan. Nu is het nog vreemd, maar binnen een week raken jullie wel gewend aan het gebruik van speeltjes’, zei Anouk.

Ze liet de meiden zich uitkleden en om de beurt moesten ze op een massagetafel gaan liggen, waarna Anouk diverse speeltjes op hen uitprobeerde. José was als eerste aan de beurt en met een rood hoofd van schaamte ging ze op de tafel liggen. Anouk nam een vibrator van redelijk formaat en liet deze bij José naar binnen glijden.

‘Misschien hebben jullie er wel ervaring mee, maar met een paar trucjes zul je veel meer plezier beleven aan de seks’,  vertelde ze, terwijl ze José helemaal gek maakte. ‘De G-spot is jullie misschien wel bekend, maar veel vrouwen weten niet waar die zit of hoe je daar meer plezier van beleeft. Hiertoe beweeg je de vibrator of dildo wat omhoog en dan merk je vanzelf of je goed zit, want je ademhaling gaat sneller en er is meer vochtontwikkelijng.’

Dat laatste klopte wel, want zonder moeite slaagde Anouk er in om José klaar te laten komen, tot het vocht duidelijk zichtbaar uit haar poesje liep.

Anouk haalde de vibrator uit Jose’s vagina en liet twee vingers diep naar binnen glijden. Anouk had lange, slanke vingers, die helemaal in Jose’s poesje verdwenen. José wist niet wat haar overkwam! Ze werd door een andere vrouw gevingerd en hoewel ze wel op vrouwen viel, was ze alleen Esther’s vingers gewend, die niet zo diep konden komen. Stiekem wenste ze dat Anouk dat vaker bij haar ging doen.

Alsof deze het had gehoord, pakte ze een tampon en schoof deze bij Esther naar binnen. ‘Dit zijn niet helemaal gewone tampons’,  legde Anouk uit, terwijl ze een nieuwe tampon pakte en aan de meiden liet zien. ‘Kijk, als ik de tampon uit elkaar pluk, zie je dat er een heel dun metalen stripje in zit. Deze registreert het vochtgehalte in je vagina, de zuurgraad en de hoeveelheid en samenstelling van je afscheiding. Het is heel belangrijk dat je later de gebruikte tampons in een bakje legt, dat weer door een assistente wordt opgehaald, zodat Astrithr ze kan analyseren om je gezondheid te bewaken.’

‘Kan dat niet gewoon op afstand en wanneer moeten we ze gebruiken, want we worden niet meer gewoon ongesteld, dus hoe moeten we weten wanneer ze te gebruiken?’, vroeg Marjon licht geërgerd. Zij was duidelijk niet van plan alles voor zoete koek te slikken. ‘Ik vind dit wel een inbreuk op mijn privacy, moet ik zeggen!’, mopperde ze.

Kirsten schudde haar hoofd en gebaarde dat ze zich eens stil moest houden.

Anouk werd ook ongeduldig. ‘Als jij zo graag terug wilt naar het onbeschermde wereldje van jou, dan kan dat. Maar je hebt gezien wat jouw toekomst je brengt; hier doe je ook nog wat voor de mensheid en je helpt een ander ras voort te bestaan, in ruil voor experimenten op seksgebied. Is het nou zo vervelend dat je gebaad wordt, dat je kleren klaarliggen en je gezond eten krijgt? Als je zo dwars blijft, moet Sheila het weer rapporteren en hoe meer vervelende meiden, hoe groter de kans is dat zij weer gedegradeerd wordt. Door haar toedoen worden jullie nog voorbereid en is er later ruimte voor vrije tijd. Om in het paradijs te komen, moet je soms een stukje door de hel. Vraag José en Esther maar hoe “prettig” het is om een aanrander in de familie te hebben!’, foeterde ze, waarbij ze Marjon boos aankeek. Dit was niet de Anouk die ze dacht te kennen en ze besloot zich eerst maar even koest te houden en ze mompelde een excuus. Later zou ze wel een plan bedenken om te ontsnappen, want hoewel het in Nederland niet veilig was, kon ze altijd nog in Frankrijk werk zoeken.

‘Goed, laat het duidelijk zijn dat we hier geen praatjes dulden’, ging Anouk verder. ‘Ik denk dat we de rest van de opleiding maar schrappen, dan gaan we per direct verder met de experimenten, hoewel jullie lichaam nog niet soepel genoeg is, maar wie dan leeft, dan zorgt.’

Ze nam de meiden mee naar een van de laboratoria en liet Marjon in een soort cocon plaatsnemen. ‘Je benen aan weerskanten hieromheen en dan je hier overheen laten zakken tot het helemaal in je zit.’

Marjon was licht claustrofobisch en begon in paniek te raken toen de cocon dicht ging. ‘Laat me eruit! Dit ding zit te diep in me..auww’, riep ze uit en ze begon te huilen. Anouk zette het apparaat weer uit en hielp Marjon weer op de been. Ondertussen was Sheila al op de hoogte gesteld en die was ook in het lab aangekomen.

Zij overlegde kort met Anouk, waarna Marjon met Sheila mee moest naar haar kantoor.

Anouk stelde de anderen op hun gemak. ‘Dit apparaat wordt altijd gebruikt om vocht af te nemen. Doordat jullie nog lang niet gewend zijn om zoiets in je te krijgen, doet het pijn. Bij Marjon was het meer paniek dan pijn, want wij weten jullie afmetingen, van binnen en van buiten, maar Marjon’s hersenscan bewees al dat zij niet mee wil werken. Vandaar dat ik besloot haar een lesje te leren.’ Opgelucht haalden de andere meiden adem. ‘Wat gaat er nu met haar gebeuren, als ik vragen mag? vroeg Heidi.

‘Ze gaat misschien weer terug naar huis, totdat ze op een gegeven moment merkt dat wij de waarheid hebben verteld. Als ze geluk heeft, kunnen we op tijd ingrijpen, want we willen niet dat haar wat overkomt, maar als het de enigste manier is om haar te overtuigen, dan moet het maar’, antwoordde ze.

‘Als jullie genoeg voorbereid zijn, worden jullie door Astrithr begeleid tijdens de experimenten. Ik mag nieuwkomers niet zelfstandig in deze machines achterlaten, maar dat was ik zoals gezegd ook niet van plan. Alleen Marjon had een lesje nodig. We begrijpen dat het niet altijd plezierig is, maar wat heeft jullie voorkeur: een toekomst met verkrachtingen, aanrandingen en/of ander geweld of hier een veilige toekomst met veel gecontroleerde en veilige seks?

Ik moest ook heel erg wennen aan het vrijen met een ander meisje, net als Sheila, maar ik was zo verliefd op haar en sinds wij verkering hebben, ben ik helemaal om en wil ik niet anders.’

De meiden konden wel merken dat Anouk het echt meende, want zodra Sheila in de buurt was, ging ze zich heel anders gedragen, als een verliefd schoolmeisje.

Nadat Sheila uitgebreid met Marjon had gesproken, voegden ze zich weer bij de rest. ‘Marjon krijgt nog een laatste kans, daarna moet ze het maar weten’, vertelde Sheila. Marjon keek nogal bleek en durfde Sheila amper aan te kijken. ‘Kom dames, het is lunchtijd, dus op naar de eetzaal. Ik heb al instructies aan de keuken gegeven, dus jullie aangepast dieet start vandaag’, doorbrak Anouk de spanning en ging de meiden voor naar de eetzaal.

Sheila vroeg Kirsten om nog even te blijven, want ze wou ook met haar over Marjon praten. Kirsten schrok zich rot. ‘Ik heb toch niks fouts gedaan? Die tuthola van een Marjon moet het altijd beter weten. Zo zie je maar weer; altijd stank voor dank. Ik zal nog eens iemand helpen afkicken!’, mopperde ze.

Van de spanning begon ze te huilen, waarop Sheila haar stevig omhelsde. ‘Rustig maar, meisje. Ik ben niet boos op jou, maar zij is bang dat jullie uit elkaar gehaald worden, terwijl ze nog geen kans heeft gehad om te vertellen wat ze werkelijk voor jou voelt’, fluisterde ze, terwijl ze Kirsten liet uithuilen.

Deze keek verbaasd op, terwijl de tranen over haar wangen liepen. ‘Hoe bedoel je, wat ze voor mij voelt?’, vroeg ze.

‘Ze is je juist verschrikkelijk dankbaar voor wat je gedaan hebt en dat is ook een van de redenen dat jij bij haar in mocht trekken. Alleen voelt ze ondertussen meer voor jou dan gewone vriendschap; ze heeft er een lange tijd mee geworsteld, want voor het eerst in haar leven is ze verliefd op een ander meisje en ze is bang dat die haar gevoelens niet kan beantwoorden’, legde Sheila uit en ze veegde de laatste tranen van Kirsten’s gezicht.

Het drong nog niet helemaal door tot Kirsten, tot Sheila lachend uitlegde dat Marjon een oogje op Kirsten had en dat niet durfde te vertellen.

Kirsten’s mond viel open van verbazing. ‘Dat meen je niet!’, riep ze uit. ‘Ik moet eerlijk zeggen dat het best wel spannend is. We kunnen prima met elkaar opschieten en nou ja, veel jongens zijn best wel irritant. Misschien voel ik toch wel meer voor haar dan ik dacht en ik wil haar zeker niet kwijt…’, bedacht ze.

Sheila vond het beter dat ze het elkaar maar eens moesten vertellen. ‘Als ik jullie eens ermm een kwartiertje extra pauze gaf, om dat te doen, dan denk ik dat Marjon een stuk rustiger blijft en dat is voor iedereen beter. Maar helaas kan het niet langer dan een kwartier, want jullie hebben vanmiddag nog meer les. Dus hand in hand over het strand lopen is er eerst niet bij, maar ik ga eigenlijk m’n boekje al te buiten.’

Nu was het Kirsten’s beurt om Sheila te omhelzen. ‘Dat ga ik doen en als het echt lukt, ben ik je eeuwig dankbaar!’, zei ze verheugd.

Sheila vulde wat op haar PDA in en nam Kirsten mee naar de eetzaal, waar de anderen hen nieuwsgierig aankeken.

‘Hoe komt het dat jij zo’n goed humeur hebt?’, mompelde Marjon wat geïrriteerd. Kirsten legde haar vinger tegen haar lippen en maakte het gebaar van iemand die iets op slot draait. Ze woelde even kort door Marjon’s keurig geborstelde bruine haren. ‘Dat vertel ik je zometeen wel’, was kirsten’s reactie.

Sheila informeerde Astrithr ook en vroeg Marjon of ze na het eten nog even wou wachten. ‘Alsof ik nog niet genoeg gestraft ben!’, mopperde ze weer, tot hilariteit van zowel Kirsten als Sheila. ‘Maar goed, ik blijf nog wel even zitten.’

Nadat de andere meiden weer naar het leslokaal waren gegaan, bracht Sheila de beide meisjes naar een kantoortje in de gang. ‘Jullie hebben een kwartier de tijd en klaar of niet; daarna breng ik jullie weer terug naar de les!’, zei ze streng en knipoogde naar Kirsten.

Marjon keek Kirsten licht geërgerd aan. ‘Wat?’, snauwde ze. Kirsten haalde diep adem. ‘Luister, je maakt het jezelf en ons lastig met je commentaar op alles. Wou je soms weer aan de drugs en alcohol? Zal ik je weer naar je foute vriendjes brengen? Hier weten we tenminste wat er gaat gebeuren en hoewel het eng is, zijn ze tot nu toe niet onvriendelijk. We krijgen goed te eten en te drinken en ja, volgende week beginnen we met de experimenten, maar ze hebben meerdere keren gezegd dat het niet altijd vierentwintig uur per dag is en dat we ook vrije tijd hebben. We kunnen wel weg, maar als jij er niet bent, bij wie moet ik dan steun zoeken?’,  vroeg ze, terwijl ze Marjon’s handen in de hare nam. ‘Sheila heeft verteld wat je voor me voelt en vond het nodig dat we het elkaar vertelden.’ Marjon keek haar verbaasd aan. ‘Elkaar?? Sheila heeft mijn geheimen al verteld, dus zoek dan steun bij haar!’, zei ze en ook bij haar kwamen de tranen. Kirsten liep om de tafel heen en omhelsde Marjon, die zo gauw niet wist wat haar overkwam.

‘Luister goed; ik vertel dit maar één keer!’, fluisterde ze geheimzinnig in Marjon’s oor. ‘Jij hebt blijkbaar gevoelens voor mij en ik begin ook gevoelens voor  jou te krijgen, dus bij deze wil ik jou vriendin zijn, maar alleen als jij belooft niet weg te zullen lopen…’

Dat had Marjon niet verwacht. ‘Ben jij ook verliefd op mij?’, stamelde ze.

Kirsten knikte. ‘We hebben nog maar een paar minuten, dus wat wordt het? Misschien kunnen we met elkaar vrijen tijdens de experimenten, in plaats van vreemde meisjes. Als Sheila me dit niet had verteld, had ik vast ook niet echt geweten dat ik verliefd was op jou. Vraag me niet hoe, maar zo is het nu eenmaal.  Hoe dan ook wil ik jou niet kwijt en wil je vragen om dit allemaal over je heen te laten komen, dan hebben we er het minste last van’, antwoordde ze.

Marjon omhelsde Kirsten nu ook stevig en voor het eerst kusten ze elkaar. ‘Kom, laten we maar terug gaan. Als we de tijd niet rekken, komt het wat positiever over. Dan krijgt Sheila ook niet op haar kop’, zei Kirsten, terwijl ze Marjon’s hand vastpakte. Omdat de ramen geblindeerd waren en de deur dicht zat, klopte Kirsten maar op de deur. ‘Ben je daar, Sheila? We hebben het uitgepraat en willen wel weer terug naar de les’, riep Kirsten.

Bijna op hetzelfde moment ging de deur open en stond Sheila hen op te wachten. Deze verwachtte een opmerking over afluisteren van Marjon, maar dat kwam niet. ‘Heb je het haar verteld?’, vroeg Sheila aan Kirsten. Deze beaamde dat. Marjon keek Sheila aan. ‘Sorry dat ik zo brutaal was. Het is nogal eng en ik wilde mijn vriendinnen niet kwijt raken en Kirsten al helemaal niet. Ze heeft zoveel voor mij gedaan, terwijl ze eigenlijk nog te jong was om met verslaafden als ik te werken. En toch is het haar dus gelukt en ik wil niet weer verslaafd worden, maar ook geen slaafje onder de grond worden; en dat is niet om brutaal te zijn, Sheila’, zei ze. ‘Ik zal beter meewerken en als jij straf krijgt voor dit kwartiertje extra pauze, dan ga ik wel overwerken. Jij kunt er ook niets aan doen en het is fijn voor jou dat je het zo naar je zin hebt. Oh ja, en Anouk heeft wel gelijk dat je eigenlijk best lief bent.’

Sheila kon er wel om lachen. ‘Nou, blij dat het opgelost is en ik geloof dat ik maar een cadeautje voor Anouk moet kopen. Maar jullie zijn in ieder geval geen saai groepje. Als het in het begin wat stroef gaat, zal het later wel een stuk beter gaan, is mijn ervaring. Wilskracht is geen slechte eigenschap’, lachte ze. Net toen ze de meiden terug naar de les zou brengen, kreeg ze een berichtje op haar PDA. ‘Oh, mijn meesteres wil weten of het opgelost is’, zei ze.

Ze gaf door dat het allemaal opgelost was en dat ze terug naar het lokaal zouden. Al vlot piepte Sheila’s PDA weer. Verheugd vertelde ze dat haar meesteres haar een compliment had gegeven voor de snelle afhandeling.

‘Hun ras is niet zo doortastend als mensen, dus als wij wat improviseren en het oplossen, zijn ze gauw onder de indruk en in mijn nieuwe functie is het juist mijn taak om problemen zo snel mogelijk op te lossen’, legde ze de meiden uit.

‘Kom, Anouk zal wel willen weten waarom het kwartier ineens een half uur is geworden en dan kunnen jullie het de anderen ook vertellen, als je daar behoefte aan hebt. Het is niet verplicht’, zei ze.

In het lokaal had Anouk de sybian klaargezet voor de volgende praktijkles, toen Sheila met de meiden binnenkwam. ‘Deze jongedames hadden elkaar nog wat te vertellen, vandaar dat ik ze even bij elkaar gezet heb. Marjon heeft beloofd niet meer zo rebels te zijn, dus ik verwacht dat de lessen nu wat vlotter zullen verlopen’, verklaarde Sheila hun afwezigheid.

‘Als er geen problemen meer zijn, dan ga ik mijn laatste ronde van de dag doen en kan ik vanavond met Anouk uit eten.’

Ze was duidelijk ook verliefd op Anouk en de meiden vonden hun ook wel bij elkaar passen. ‘Er komt vast wel een dag dat jullie ook echt uit eten mogen, maar zoals we het jullie al vaak verteld hebben, moet dat recht verdiend worden. En geloof me; je gaat echt heel anders tegen dat soort zaken aankijken. Je gaat het veel meer waarderen, dus laat me niet in de steek en geef de moed niet op, dan komt het allemaal wel goed. Afgesproken?’, vroeg Sheila en ze keek de meiden nog even aan voordat ze weer verdween.

Anouk zag dat Marjon een stuk kalmer was en tot haar verbazing stak Marjon haar hand op. ‘Ja, Marjon?’, vroeg Anouk, die nieuwsgierig was naar wat er zou komen. ‘Ik heb met Sheila en Kirsten gesproken en wil mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag. De anderen mogen niet de dupe worden van mijn gedrag’, zei ze. Anouk kwam naar haar toe en omhelsde haar. ‘Prima en ik zal wat meer rekening houden met jullie situatie. Het is mij ook overkomen en ik was zelf ook bang dat Sheila er met een ander vandoor zou gaan. Excuses geaccepteerd. Goed?’

Marjon knikte en besloot het hoge woord eruit te gooien. ‘Oh, nog één ding: Kirsten heeft mij verteld wat ze voor me voelt en dat is dus wederzijds. Vanaf nu heb ik officieel een vriendin’, zei ze en ze keek verlegen naar de andere meiden. Die feliciteerden de meiden en omhelsden hen. ‘Wisten jullie het niet eerder van elkaar?’, wou José weten. Marjon wou niet weer straf hebben en vroeg Anouk netjes of ze daarop in mocht gaan.

‘Ja, nu we toch bezig zijn met elkaar de liefde te verklaren, dan kan dit er ook nog wel bij. Dan moeten we vandaag en morgen wel even een half uur langer doorgaan , anders lopen we achter op schema en moet ik me bij m’n baas melden’, zei ze gekscherend, want Sheila was haar baas en vriendin.

Ze gebaarde dat Marjon haar gang mocht gaan. ‘Ik ben Kirsten eeuwig dankbaar dat ze me een paar jaar geleden onder haar hoede heeft genomen, zodat ik van de drank en drugs afbleef. Ze was altijd zo geduldig, maar kon ook wel streng zijn en mijn gevoelens voor haar zijn steeds sterker geworden. Ik vond mezelf nooit lesbisch of bisexueel, ondanks dat ik wel eens met een zangeres heb gezoend op een feestje, maar toen was ik stoned en dronken’, beantwoordde ze Jose’s vraag.

 ‘Maar Anouk: jullie zouden uit eten, maar als we langer doorgaan, komen jullie dan niet te laat?’, vroeg Marjon geschrokken.

Daar had Anouk niet meer bij stil gestaan. ‘Je hebt gelijk. Dan moeten we later maar tijd inhalen. Dat moet ik even met Sheila overleggen’, zei ze.

Marjon fluisterde Kirsten iets in het oor. Kirsten overlegde snel met de andere meiden en vroeg Anouk of ze iets mochten voorstellen.

‘Wat wou je voorstellen? Om tijdens het etentje door te gaan?’, grapte deze.

Kirsten schudde lachend haar hoofd. ‘We hebben besloten niet meer tegen te werken en als het mogelijk is, willen we de tijd morgenochtend vrijwillig inhalen. Als jij ons vertelt wat we met die apparaten moeten doen en hoe we hier komen, dan redden we ons wel. Beschouw het als een goedmakertje van onze kant. Vertel het niet aan Sheila, want die zal vast fanatiek eerder willen zijn, maar dan kan ze minder lang slapen. Ons erewoord dat we geen rare dingen gaan doen en als je ons wilt laten controleren, dan is dat prima. Jullie gaan uit eten en wij gaan serieus met onze opdrachten bezig’, stelde ze voor.

Anouk dacht even na. ‘Goed’, zei ze, ‘uiteindelijk is ontsnappen toch moeilijk en als je het wel doet, dan weet je de gevolgen. Maar wee je gebeente als ik merk dat ik voorgelogen ben, dan zwaait er wat!’

Dat snapten de meiden drommelse goed en waren niet van plan streken uit te halen.  

Nu de lessen toch al chaotisch verlopen waren, besloot Anouk het laatste gedeelte te gebruiken voor nog meer persoonlijke kwesties. ‘Wij weten alles van jullie en mogelijk meer dan je zelf weet. Marjon en Kirsten hebben het elkaar al verteld en het geheim met jullie gedeeld. Nu is het tijd voor Josje en Esther. Jullie weten toch al dat jullie voornamelijk met andere meisjes moeten vrijen en aangezien op Heidi na, jullie toch al gevoelens voor een ander meisje hebben, mag dat ook wel gedeeld worden’, vond ze.

Schoorvoetend kwam het hoge woord eruit. ‘Josje en ik zijn door onze ervaringen met die oom en neef wat angstig geworden voor relaties met mannen en doordat we altijd troost bij elkaar zochten, zijn we.. eh nou ja.. eh intiemer met elkaar geworden. Dus eigenlijk zijn wij elkaars vriendinnetje’, bekende Esther. ‘Het is niet iets wat gewoon is, maar we kunnen niet zonder elkaar en wat de rest van de wereld vindt, kan ons niets schelen’, vulde José aan. De overige meiden vonden het best romantisch en wederom werd er geknuffeld. Ze hadden niet in de gaten dat Sheila onverwachts binnengekomen was, om te kijken of Anouk al klaar was met de les.

‘Zo zo.. knuffelles van Anouk? Is er nog plek voor mij?’, zei Sheila, wat de anderen op deed schrikken. ‘Rustig maar, er is niets aan de hand. Ik wou alleen even kijken of Anouk al klaar was en nee, dat is geen controle, maar als vriendin’, kalmeerde ze de geschrokken meiden.

Anouk vatte de situatie kort samen en Sheila maakte een rapportje op voor haar meesteres. ‘Dat is netjes opgelost. Maar dan moeten we het rooster wijzigen, want we lopen bijna een halve dag achter. Het is gelukkig een groepje, maar anders gaat mijn weekend er nog aan en ik had nog wel plannen’, zei ze en keek Anouk uitdagend aan.

‘Dat is al geregeld. Kom, de les is voorbij en geen zorgen voor morgen, toch dames?’, antwoordde Anouk vrolijk, wat een verbaasd gezicht van Sheila opleverde.

Toen Sheila naar haar eigen kamer ging, vertelde Anouk wat de meiden nog moesten doen. ‘Hier zijn nog een paar apparaten waar jullie aan moeten wennen. De instructies kun je terugvinden op de PDA op mijn bureau. Als je als wachtwoord ‘Tortelduifjes’ invoert, kun je alles nalezen wat je wilt. Ik kan niets in jullie PDA zetten, want dan ziet Sheila het ook als ik het rooster met haar doorneem. Ik zorg er wel voor dat jullie door een assistente worden opgehaald. Even kijken, ik zie dat Amber dan uit de nachtdienst komt. Zij zal jullie wel naar het lokaal brengen en als het nodig is wil ze best een en ander nog uitleggen.

Als ik snel ben, kan ik haar nog spreken voordat ze haar dienst begint.’

Het was nog niet eens laat en de meiden vroegen zich af hoe lang een dienst dan duurde. ‘Voor je gevoel is het niet zo lang hoor, maar ze moet haar rooster nog doornemen en ook nog gebaad worden, dus voordat ze echt aan het werk gaat, is het al weer wat later’, legde Anouk uit. Ze bracht de meiden terug naar hun kamers en ging nog even bij Amber langs, voordat ze Sheila voor het eerst zou baden. Als persoonlijke assistente werd zij geacht  de opzichter die haar had uitgekozen, te baden en te kleden. Sheila had een unieke functie, want zij was nu hoofdopzichter, een functie die momenteel maar door twee meiden werd bekleed en in een ploegendienst werd uitgevoerd.

Wanneer Sheila vrij was, ging de ander aan het werk, zodat er altijd een eindverantwoordelijke was.

Uit eten

Anouk was nog mooi op tijd bij Amber’s kantoortje om het plan voor de volgende dag te bespreken. Na Amber’s medewerking te hebben verkregen, ging ze snel naar Sheila’s kamer in het resort, wat nu ook haar kamer was.

Echt veel persoonlijke bezittingen hadden ze niet, behalve dienstkleding, wat voornamelijk uit sexy lingerie en leuke uniformpjes bestond. Tijdens haar carrière had Anouk wel wat gewone kleding gekocht, net als Sheila.

‘Ah daar is mijn P.A. al’, begroette Sheila haar vriendin, terwijl ze haar omhelsde. ‘Ik vind het geweldig dat je mijn assistente wou worden, dan hebben we veel meer tijd voor elkaar’, zei ze.

Anouk kust Sheila teder op haar lippen. ‘Dat spreekt voor zich. Je weet best dat ik al een poos verliefd op je was. Het heeft heel wat moeite gekost, maar het was het allemaal waard!’, antwoordde ze.

Sheila en Anouk konden vanaf het begin dat ze elkaar hadden ontmoet tijdens een praktijkles, uitstekend met elkaar vinden en Anouk had een manier gevonden om berichtjes naar Sheila’s PDA te sturen, net zo lang totdat deze bezweek voor de ‘liefdesbrieven’. Sheila was toendertijd nog maar net assistente en Anouk was een nieuwkomer, zodat het even moeilijk was om een relatie te beginnen. Toen haar meesteres er achter kwam dat er geheime berichtjes verzonden werden, kregen ze wel een uitbrander en Sheila moest nog wat langer op haar definitieve bevordering wachten, maar toen ook Anouk goede vorderingen maakte, was het wel duidelijk dat ze twee handen op één buik waren. Geleidelijk aan pakte het zeer goed uit en de meiden die zij onder hun hoede hadden, deden het altijd veel beter dan de meiden, die door anderen werden begeleid. Dat was ook de reden dat Sheila steeds meer voorstellen en verbeteringen kon doorvoeren. Zolang de resultaten verbeterden, zagen hun meesters en meesteressen geen reden om er niet aan mee te werken.

Anouk hielp Sheila met uitkleden, terwijl ze het bad liet volstromen. Opzichters mochten kiezen waar ze in baadden en hadden zelfs de keuze uit (kunstmatige) ezelinnenmelk, dankzij geavanceerde apparatuur, dat alles kon namaken, wat het ook was.  Sheila gaf de voorkeur aan water wat van Virginis afkomstig was. Het gas van de planeet had een aparte samenstelling en door het te verwarmen en te laten condenseren, kreeg je na filtering heerlijk zacht badwater. ’s Ochtends gaf ze de voorkeur aan de ‘gewone’ baden en zeker nu als hoofdopzichter had ze het privilege te baden wanneer ze wou, zolang het maar niet meer dan twee uren werktijd in beslag nam. Voor of na werktijd mocht ze baden zolang ze maar wou en mocht ze zelfs door meerdere meisjes tegelijk gebaad worden. Regelmatig gingen zij en Anouk na het werk nog even te baden, met daarna een uitgebreide intieme massage.

Doordat Anouk er altijd bij was, was zij niet jaloers. Sterker nog: beiden hadden twee favoriete baadsters, die hen altijd baadden. Sheila en Anouk planden het wel in, maar als de baadsters ingeroosterd waren om andere meisjes te baden, dan gingen Sheila en Anouk voor.

Voorheen moesten ze nog wel eens schikken, maar nu Sheila zelf de roosters opstelde, was het veel makkelijker hun favoriete baadsters te “boeken”.

Anouk zocht mooie kleren uit voor haar vriendin en stapte bij Sheila in bad, die nauwelijks kon wachten tot ze voor het allereerst door Anouk gebaad zou worden. Niet dat het verplicht was, maar Sheila vond het wel prettig en Anouk had al aangegeven er totaal geen moeite mee te hebben. Het was een hele eer om Sheila’s persoonlijke assistente te zijn; bijna alle meisjes bewonderden haar en zouden maar al te graag met Anouk willen ruilen.

‘Zo baas’, zei Anouk gekscherend toen ze bij Sheila in bad zat, ‘waar kan ik u mee van dienst zijn? Een tedere massage, een potje zoenen of had u liever iets opwindenders in gedachten?’

Sheila omhelsde haar en trok haar naar zich toe. ‘Hmmm, wat dacht je van alles een beetje? Maar maak me niet helemaal gek, anders kun je die pizza wel vergeten!’, lachte ze en kuste Anouk vol op haar mond.

Ze lieten zich achterover glijden en Anouk kwam tussen Sheila’s slanke benen, zodat ze helemaal in elkaar opgingen. Anouk’s linkerhand gleed tussen Sheila’s benen en haar vingers schoven tussen Sheila’s schaamlippen door naar binnen. ‘Mmmm toe.. verder naar binnen’, kreunde Sheila zachtjes, terwijl ze Anouk nog steviger vasthield. Doordat ook Sheila’s vagina dieper was dan normaal, konden Anouk’s vingers het grotje niet helemaal het einde bereiken.

Ze kon wel voelen dat Sheila behoorlijk nat werd van binnen en ze stimuleerde diens G-spot extra, voordat ze een stevige dildo pakte.

Sheila had voor haar inzet regelmatig op maat gemaakte speeltjes gekregen van haar meesteressen en ze maakte er ook dankbaar gebruik van. Het voordeel was dat zo’n speciale dildo precies in haar paste en ze moest al aardig nat zijn om hem naar binnen te kunnen krijgen. Dat vond ze zelf erg prettig en ook nu moest Anouk de dildo met beleid naar binnen schuiven, maar het uiteindelijke resultaat mocht er zijn.

Vlak voor ze een orgasme kreeg, keek ze Anouk verliefd in de ogen en liet zich wegvoeren op de climax. ‘Hmmmmm.. ja.. lekker..mmmmm ahh dit voelt geweldig. Ik ben gek op je!’, kreunde ze en liet zich door Anouk vasthouden.

Toen ze weer wat bij zinnen kwam, zag ze dat Anouk zich al had omgekleed.

‘Zo schatje, ook weer in het land der levenden?’, lachte Anouk toen ze Sheila hoorde. Ze liep naar de badkamer, waar Sheila zich aan het afdrogen was en kuste haar teder. ‘Dat was heerlijk en het spijt me dat ik flauw viel. Ik had jou ook graag willen verwennen’, antwoordde Sheila, die zich wat schuldig voelde.

Anouk kende haar vriendin goed genoeg om het in haar stem te horen en zei dat het niet erg was. ‘We gaan lekker uit eten en daarna vroeg naar bed, zodat jij je schulden kan aflossen’, zei ze. De beide meiden kusten elkaar innig voordat Sheila door Anouk werd aangekleed.

Sheila’s favoriete en helaas te weinig gedragen jurkje was door Anouk klaar gehangen met een leuk lingerie setje erbij.

Het jurkje was eenvoudig en toch sierlijk, van een paars-blauwe stof en een zwarte riem om de middel.

Het lingeriesetje was een dun zwart slipje en een zwart doorzichtig kanten jurkje, wat speciaal als cadeautje door Anouk was gekocht.

‘Waar komt dat setje vandaan?’, vroeg Sheila verbaasd, terwijl ze door Anouk werd aangekleed. Deze kuste Sheila zachtjes in haar nek. ‘Cadeautje van een stiekeme aanbidster’, fluisterde ze.

‘Dat is lief van je, is dat voor deze gelegenheid?’, vroeg Sheila. Anouk antwoordde dat het voor haar promotie was.

 ‘En ook als bedankje voor mijn promotie tot persoonlijke assistente.’

Sheila bekeek zichzelf in de spiegel en nam toen Anouk op van top tot teen.

Deze droeg een met kant afgewerkt zwart jurkje en ze had ook het kettinkje omgedaan  wat ze een lange tijd geleden van Sheila had gekregen, toen ze net verkering hadden. Daaronder droeg ze een zwarte kanten hipster en zwarte visnet kousen.

Beiden droegen ze dezelfde zwarte pumps, die Sheila eens gekocht had, omdat ze van het merk Tamaris waren, wat Sheila heel toepasselijk vond. Zelf vond ze die pumps ook erg mooi en zodoende kwam het wel eens voor dat ze beiden dezelfde pumps droegen,

Sheila omhelsde haar vriendin. ‘Wat ben je mooi; om op te eten!’, fluisterde ze en kuste Anouk teder. ‘Over eten gesproken: zullen we eens opschieten, anders laat Millan de pizza straks nog aanbranden’, antwoordde Anouk.

‘Je bent ook onverbeterlijk..’, lachte Sheila en ze duwde Anouk plagend haar kamer uit. ‘Kom op, opschieten dan maar, mevrouwtje!’, giechelde ze en lachend liepen ze naar de uitgang.

Voor uitjes zoals deze, gebruikten ze een scooter van het resort, tenzij er sneeuw lag, dan bleven ze binnen. Theoretisch konden ze zich via het ruimteschip wel naar het dorp teleporteren, maar dat was onnodig energie verknoeien en dan zouden ze ergens een verborgen doorgang moeten hebben.

Dat werd alleen in noodgevallen gedaan en bovendien vonden de meiden het leuker om echt onderweg te zijn, zeker wanneer ze met hun tweeën uit eten gingen.

Het was een zwoele zomeravond en gezien het humeur van de meiden, beloofde het ook een zwoele nacht te worden.

Millan was zoals altijd druk met de gasten aan het praten en toen hij Sheila en Anouk aan zag komen, hield hij de deur voor hen open.

Hij was een van de mannen die ook in het resort was geweest, nadat zijn zaak

In de brand was gestoken, omdat hij op mannen viel. Al voordat dat gebeurde, was zijn pizzeria uiterst populair bij de  meiden die de luxe van zoveel vrijheid hadden verdiend. Daarom hadden ze hem een voorstel gedaan, waarbij hij ook aan experimenten mee moest doen. Wanneer mannen in een cocon lagen, kregen ze erotische beelden en filmpjes te zien en in Millan’s geval ging het om seks met mannen. De Virginisanen namen het sperma van de mannen af, wat ze na zuivering in hun baden gebruikten.

Toen hem verteld werd dat kwetsbare mensen, en met name meisjes, werden beschermd en een nieuwe toekomst kregen, ging hij op het voorstel in.

Dat hield in dat zijn zaak 24/7 bewaakt werd en dat de zaak ook niet opgekocht zou worden door projectontwikkelaars of wie dan ook maar.

Dat laatste was wel nodig, want sommige ambtenaren zagen de pizzeria liever verdwijnen om er luxe woningen voor in de plaats te bouwen.

‘Dag m’n schatjes!’, begroette hij de meiden joviaal en net als Heidi eerder, kregen ook Sheila en Anouk een paar dikke pakkerds.

‘Hoe gaat het met mijn charmante assistentes?, vroeg hij toen hij ze bij hun “stamtafel”, zoals Anouk het noemde, had gebracht. Millan noemde Sheila altijd plagend “assistente”, ondanks dat hij wel wist dat ze een hogere functie had. Sheila besloot Millan te plagen. ‘Tja, wat kan ik ervan zeggen’, zuchtte ze gespeeld. ‘Ik ben geen Hoofd Intake meer en Anouk is bevorderd.. Dus zo zit het zo’n beetje’, zei ze.

Millan schrok zichtbaar. ‘Dat spijt me, Sheil, dat wist ik niet en wat is jouw functie nu, Anouk?’ Deze grinnikte. ‘Ze zit je te plagen, hoor. Ze heeft me zelf tot Persoonlijke Assistente  benoemd en dat houdt dus in dat zij bevorderd is tot Hoofd Opzichter’, lachte ze.

Millan schudde lachend z’n hoofd. ‘Jullie zijn me een fraai stel! Maar van harte gefeliciteerd, dames. Het is jullie van harte gegund, maar ik had er al wat van gehoord, zei hij geheimzinnig en gebaarde dat ze even moesten wachten.

Anouk en Sheila keken elkaar verbaasd aan. ‘Ik heb niks gezegd; alleen maar onze vaste tafel gereserveerd’, zei Anouk.

Sheila wist ook van niets, dus konden ze niets anders doen dan afwachten. Dat duurde niet lang, want Millan kwam al snel weer terug met twee heerlijke pizza’s. Natuurlijk wist hij ondertussen wat de meiden lekker vonden, maar ze hadden geen tijd doorgegeven en ze namen ook niet altijd dezelfde pizza.

‘Dat is lief van je Millan’, zei Sheila, die dacht dat het een cadeautje van Millan was. ‘Je moet mij niet bedanken, maar je vriendinnen’, antwoordde hij.

Sheila en Anouk keken elkaar verbaasd aan. ‘Het moet niet gekker worden! Niemand weet dat wij uit eten zouden gaan en behalve Anouk heb ik niet echt vriendinnen!’, riep Sheila verbaasd uit. Ze had het altijd te druk gehad om echte vriendinnen te maken en vriendschappen te onderhouden en de meeste meisjes hadden te weinig vrije tijd vanwege de experimenten, waardoor ze ook nog te moe waren.

Ineens schoot het Anouk te binnen en ze gaf Sheila onder de tafel een schopje tegen het been. ‘Hee, malle, heb je weer iets geks bedacht?’, grinnikte Sheila.

Anouk tikte met haar wijsvinger op Sheila’s neus. ‘Wie heb je het laatst gesproken voordat jij je laatste ronde ging doen?’, vroeg ze uitdagend.

Sheila dacht even na. ‘Even denken, hoor. Ik ben bij Jessica in het lab geweest voor de laatste uitslagen van vandaag, daarna ben ik bij jouw geweest vanwege de woedeuitbarsting van Marjon en toen heb ik haar naar het lokaal gebracht’, zei ze en ineens ging er ook bij haar een lichtje branden.

‘Millan, was het een bestelling door vijf meisjes uit het resort?’, wilde Sheila weten. Millan keek op een briefje. ‘Ze hebben geen namen doorgegeven, maar ze noemden zich “De vroege vogels” en het nummer van het resort klopte, dus het wordt wel betaald. Maar kennen jullie hen dan niet?’, vroeg Millan lichtelijk verbaasd. Ondertussen wist Anouk wel zeker wie er achter zaten, maar hoe ze dat geflikt hadden, was een raadsel. Het deed haar denken aan haar eigen beginperiode, toen ze Sheila stiekem berichtjes stuurde. Ze vond het hoe langer hoe fraaier en ze hadden elkaar beloofd niets aan Sheila te vertellen, maar ze kon haar lachen nauwelijks inhouden.

‘Weet je nog dat ik jou stiekem berichtjes stuurde?’, vroeg Anouk aan Sheila. ‘Eh ja, natuurlijk, maar hoe kunnen ze nou een pizza bestellen terwijl ze nog maar net in de opleiding zitten en hoezo “Vroege vogels”?; zo vroeg hoeven ze nog niet op te staan. Misschien verwen ik ze wel teveel’, mopperde deze tot grote hilariteit van Anouk.

‘Ik heb beloofd niets te zeggen en ik zweer je dat ik niet wist dat ze een pizza voor ons gingen bestellen, want dan had ik daar zelf wel op toegekeken’, suste Anouk en ze nam Sheila’s handen in de hare, zoals ze zo vaak deden.

Hoofdschuddend besloten ze maar van de avond te genieten en Sheila kon het niet laten haar vriendin te plagen. ‘Prima assistente ben jij; waar was je toen ik hier nog maar pas zat en altijd maar supergezond groenvoer moest eten?’,  vroeg ze, terwijl zij op haar beurt Anouk tegen het been schopte.

‘Als je zo doorgaat, zit ik morgen in de Ziektwet en ben je me een paar netkousen schuldig’, grinnikte deze.

‘Dat had je gedroomd! We kennen geen officiële Ziektewet en wat die kousen betreft: vraag een visser maar of die nog een stuk net over heeft, zodat je daar weer nieuwe kousen van kan maken’, was Sheila’s reactie.

Nadat ze met tegenzin een sorbet van het huis hadden genomen, namen ze afscheid van Millan. Ze vertelden hem dat de “daders” eerder al bij hem in de zaak waren geweest en dat er een tweeling bij zat. Dat herinnerde hij zich nog wel en vroeg hen om die “knappe jongedames” de hartelijke groeten te doen.

Millan hielp hen weer met hun jassen en uitgezwaaid door Millan liepen Sheila en Anouk naar de scooter. Alleen had Anouk andere plannen. Ze trok Sheila mee om de hoek en trok haar stevig tegen zich aan.

‘Wat hebt u een haast, mevrouw de Hoofdopzichter; morgen kunt u uitslapen en uw Persoonlijke Assistente zal overal wel voor zorgen’, fluisterde ze in Sheila’s oor. Deze giechelde en snoof de heerlijke parfum van haar vriendin op.

Zo stonden ze een paar minuten van elkaar te genieten, totdat Shiela zich uit de innige omhelzing losmaakte. Ze probeerde tevergeefs streng te kijken en quasi boos sprak ze Anouk toe. ‘Ik kan niet uitslapen, want er is nog zoveel te doen en die “Vroege vogels” moeten nog heel wat tijd inhalen! Bovendien heb jij verzuimd mij te kussen, terwijl we hier al een half uur staan te blauwbekken.’

Anouk schoot in de lach en hield Sheila’s kin wat omhoog, zodat ze haar meisje heerlijk kon zoenen. ‘Ga je me op rapport slingeren?’, giechelde Anouk, terwijl ze Sheila nogmaals zoende, zodat deze niet direct kon antwoorden.

Sheila liet haar handen onder Anouk’s jasje glijden en liet ze over diens borsten glijden. Op haar beurt ging Anouk met haar handen onder Sheila’s rokje. ‘Wat ben jij van plan?’, lachte ze, ‘wil je me hier soms uitkleden?’

Anouk zei niets en had Sheila’s slipje al naar beneden gedaan, zodat ze haar vingers in Sheila’s poesje kon laten glijden.

De ribbels in Sheila’s poesje waren duidelijk te voelen en op die plek werden meisjes ook extra gevoelig, ongeacht door wie of wat ze ook aangeraakt werden. Al snel werd Sheila kletsnat en hijgend liet deze alles over zich heen komen. Ze had wel eens vaker met Anouk gevreeën, maar het was nu toch een speciaal moment.

Anouk trok langzaam haar vingers terug en hield ze voor Sheila’s gezicht. ‘ Zie je hoe nat m’n vingers zijn? Lik ze maar snel schoon, dan knap je wat op, want je hijgt nogal’, giechelde Anouk, terwijl ze haar vingers in Sheila’s mond stopte. Sheila kon haar lachen ook niet meer inhouden en ze besloten dat het echt tijd was om terug te gaan.  Bijna waren ze zonder Sheila’s slipje vertrokken, totdat Sheila merkte dat het wel erg tochtte onder haar rokje.

Anouk, die nu reed, ging bijna onderuit toen ze haar vriendin hoorde roepen.

Uiteindelijk kwamen ze heelhuids bij het resort aan en strompelden ze hun kamer binnen, moe van alle belevenissen.

‘Sheil, je hebt een melding op je PDA en de mijne staat ook te piepen’, zei Anouk toen ze op de bank neerploften.

Nu zij Sheila’s P.A. was, vond zij dat zij maar even moest kijken wat er loos was. Ze hoopte dat niet om hun bekende groepje ging. Dat bleek niet het geval; sterker nog: een bericht van hun meesteres.

‘Oh nee he, we moeten ons zo spoedig mogelijk melden’, zuchtte Anouk, terwijl ze de PDA aan Sheila liet zien.

Ze vergaten zich om te kleden en renden zo snel mogelijk naar het kantoor van hun meesteres, die niet gewend was om het personeel in vrijetijdskleding te zien. ‘Oh het spijt ons, maar we komen net terug uit het dorp en we zagen uw oproep en zijn helemaal vergeten ons om te kleden. We komen zo terug, nogmaals excuses’, stamelde Sheila.

Haar meesteres glimlachte, wat niet zo vaak voorkwam. Bij hen stond dat gelijk aan een lach van een mens, na bijvoorbeeld het horen van een goeie mop.

‘Dat is niet nodig, lieverd. Jij doet zoveel goeds en Anouk ook, dus dat is niet erg en bovendien is het niet verplicht om hier in uniform te komen. Het was ook niet de bedoeling jullie te laten schrikken, maar ik wou jullie even spreken voordat jullie gaan slapen’, antwoordde ze.

‘Millan heeft ons laten weten hoe vrolijk en verliefd jullie waren en dat jullie blij verrast waren door die pizza’s.’

‘Eh ja, dat kan ik wel verklaren’, begon Anouk, maar hun meesteres gebaarde dat het niet belangrijk was. ‘Het was weer eens een bewijs van jullie kundige begeleiding’, ging hun meesteres verder, die wel plezier had in het plagen van de meisjes, die zo hard en serieus werkten. ‘We kregen een verzoekje binnen van “De vroege vogels”, die uitlegden dat jullie zo geduldig zijn geweest, ondanks dat ze zelf niet altijd meewerkten. Anouk heeft een afspraak met hun gemaakt en om hun goede wil te tonen, wouden ze jullie trakteren. Alleen wisten ze niet hoe dat moest en via Amber hebben ze ons gevraagd of zij Millan mochten bellen. We hadden het idee dat ze het echt meenden en jullie hebben het wel verdiend, dus hebben we het toegestaan. Ze hebben geen rare dingen geprobeerd en hebben keurig netjes betaald.’

Sheila en Anouk keken elkaar verbaasd aan. ‘U was op de hoogte van hun plannetjes, meesteres?’, vroeg Sheila. ‘En wat voor afspraak hebben ze met Anouk gemaakt?’, vroeg ze, bang dat het schema helemaal in de war zou raken. ‘Dat merk je morgenmiddag wel. Je bent morgenochtend vrij en kunt dus langer slapen, wat je al niet zo vaak doet’, zei hun meesteres, die Sheila vaak genoeg had verteld dat ze niet altijd als allereerste aan het werk hoefde te zijn. ‘Amber en Astrithr houden vrijwillig een oogje in het zeil, als cadeautje voor jullie promotie. Als zij het niet hadden aangeboden, hadden wij het wel gedaan. Dat uitslapen geldt ook voor Anouk, dan hebben jullie de tijd om bij te komen van deze hectische dag.’

Sheila zag er wel naar uit om weer eens lekker tegen Anouk aan te kunnen liggen, zonder dat een van beiden vroeg op moest of dat een van beiden moest overwerken. De gedachte dat een paar collega’s eigen uren opofferden als cadeautje, ontroerde Sheila en ze voelde de tranen weer over haar wangen stromen. ‘U bent altijd goed voor me geweest en hebt me veel kansen gegeven en nu heb ik mijn doel bereikt’, begon ze, ‘maar ik heb het nog nooit durven vragen,maar u verdient een stevige knuffel!’, zei ze met betraande ogen.

Ineens werd de ruimte wat meer verlicht en konden ze het gezicht van hun meesteres duidelijk zien, wat Sheila hooguit drie keer had meegemaakt.

Ze wist dat hun meesteres heel aantrekkelijk was; heel lichtblond, lang haar, een fijn gebouwd gezicht en ze was ongeveer 1.80m lang. Hun ras had een licht geschubde huid tegen het klimaat op hun eigen planeet, maar dat was alleen te zien als je dichtbij kwam.

Ze stak haar handen uit naar de verbaasde Sheila. ‘Nou, waar blijft die knuffel, of bewaar je die alleen voor Anouk?’, plaagde ze.

Verlegen liep Sheila naar haar meesteres en omhelsde haar voorzichtig. Toen ze weer losliet, kreeg Sheila een zachte kus op haar voorhoofd gedrukt. ‘Bedankt voor je tomeloze inzet. We hebben heel veel van jou geleerd en veel meer respect voor jullie gekregen. Ga zo door, ondanks dat we geen hogere functie voor je hebben’, sprak hun meesteres.

Blozend maakte Sheila een buiging, waarop haar meestres vertelde dat ze daar maar mee op moest houden. ‘Je bent samen met Amber Hoofd Opzichter, wat je min of meer gelijk stelt aan ons en zeker zoals jij je werk doet, verdien JIJ een buiging’, zei ze en boog lichtjes voor Sheila, die het nu helemaal niet meer droog hield. Anouk knuffelde haar stevig en gaf haar een paar zoenen op haar hoofd. ‘Zo, genoeg zoenen op je voorhoofd, dame, anders heb je geen aandacht meer voor mij..’, plaagde ze.

Ze wensten hun meesteres een goede nacht toe en maakten uit gewoonte een buiging. ‘Het is wel weer mooi geweest. Ophoepelen, slaapkoppen!’, was de reactie. Die uitspraak had ze van Sheila zelf overgenomen, die dat vaak plagend tegen meisjes zei, wanneer die allemaal vragen hadden, terwijl ze moesten slapen.  ‘En jij hoeft ook niet meer te buigen, hoor, Anouk’, zei ze er achteraan en boog ook voor Anouk.

Totaal van slag kwamen ze bij hun kamer terug en ploften op de bank. ‘Geloof jij het, of was het een droom?’, lachte Sheila en kroop lekker tegen haar vriendin aan, in de wetenschap dat ze mocht, nee, MOEST uitslapen. Anouk lag nog na te genieten en woelde afwezig door Sheila’s haar.

Sheila besloot toch hun rooster door te nemen, maar tot hun grote verbazing stond er maar één bericht op: “Omdat jullie het anders toch niet geloven: verplicht uitslapen en morgenmiddag baden en massage. Vòòr het avondeten nog even bij de Vroege Vogels langs en dan je nieuwe rooster doornemen met Anouk.”

‘Dus toch geen droom’, lachte ze en trok Anouk van de bank om een dansje door de kamer te doen. Vrolijk dansten ze om elkaar heen, totdat Sheila vond dat het bedtijd was. Ze trok Anouk naar zich toe en kleedde haar uit.

Nadat Anouk hetzelfde bij Sheila had gedaan, kropen ze uitgeput in bed, met de armen om elkaar heen geslagen.

Kort nadat ze elkaar welterusten hadden gekust, vielen ze in een diepe slaap. Zo merkten ze niet dat hun vaste kamermeisje de kamer binnen kwam om schone uniformen klaar te hangen.

Deze zag hoe de meisjes innig verstrengeld lagen te slapen. Ze besloot een foto te nemen, die ze op fotopapier wou laten printen als cadeau. Sheila en Anouk waren van plan hun bevordering èn Sheila’s verjaardag te vieren, maar dat zouden ze met een klein groepje vieren, omdat zowel Sheila als Anouk niet echt vriendinnen hadden, omdat ze van die work-aholics waren.

Door hun functie en omdat ze er al lang werkten, hadden ze veel meisjes begeleid en hadden veel respect gekregen voor hun inzet. Sheila’s gedrevenheid om de meisjes ook hier vrije tijd te geven, was bij iedereen bekend. Zodoende was er een hele groep meisjes in het geheim bezig een groot feest te organiseren. De meesters en meesteressen hadden in hun archieven ontelbare voorbeelden gevonden van dit soort feestjes en waren tot de ontdekking gekomen dat het voor mensen belangrijk was om via een feest elkaar te bedanken.

Na veel overleg met Amber was er toestemming om het werk van alle betrokkenen dat weekend stil te leggen. De meesten hadden toch genoeg vertrouwen, maar de taken moesten wel overgenomen worden.

Dit bleek uiteindelijk geregeld te zijn en waren de voorbereidingen in volle gang.

De volgende ochtend was het al laat toen Sheila en Anouk wakker gekust werden door Amber, die ontbijt kwam brengen. Dat was een verzoek van hun meesteres, die besloten had Sheila zo goed mogelijk uit te laten rusten, bang dat ze was dat Sheila, controlefreak dat ze was, al vroeg aan het werk zou gaan.

Al die overuren die ze had opgebouwd, waren nooit door haar geclaimd en het woord ‘ontspanning’ kende ze bijna niet, op af en toe een etentje met Anouk na. Amber, die iets ouder was dan Sheila, had donkerblond lang haar en groene ogen. Haar voorkeur voor sport en gezond eten, maakte de anderen wel eens jaloers. Amber zat niet alleen op het perfecte gewicht, maar ze ging zelden uit eten en zelfs dan at ze alleen maar super gezonde dingen.

Sheila wist dat Anouk in het begin wel eens met Amber had gevreeën, toen ze het geflirt van Anouk negeerde, uit angst om gestraft te worden terwijl ze een carrière probeerde op te bouwen.

Het was toen de bekende druppel die de bekende emmer deed overlopen en Sheila had Anouk gevraagd waarom ze met Amber flirtte. Het antwoord was even simpel als duidelijk: als Sheila geen belangstelling voor haar had, zocht ze wel een andere vriendin en bovendien waren ze tijdens experimenten al eens bij elkaar geplaatst. Sheila kreeg een laatste kans, als zij als tegenprestatie een paar pumps voor haar regelde. Dat was erg moeilijk geweest, want toen mocht Sheila ook nog niet zomaar naar buiten. Het risico was het haar wel waard en ze was naar de stad gegaan om de schoenen te kopen.

Amber had haar naar buiten gelaten, in ruil voor een lingeriesetje van Victoria’s Secret. Later bleek dat zij en Anouk alles in scène hadden gezet, om Sheila over de streep te trekken. Zowel Amber als Sheila hadden straf gekregen en Anouk was berispt voor het uitdagen, maar uiteindelijk was het de moeite waard geweest en hadden ze beiden in hun vrije tijd een paar uurtjes in de sportzaal geboekt, alwaar de eerste kus uitgewisseld werd.

Anouk werd als eerste wakker en was stomverbaasd Amber in de kamer te zien. ‘Amber? Wat doe jij hier?? Is er wat gebeurd?’, was haar eerste reactie.

Amber lachte en stelde haar gerust. ‘Ontbijtservice met de complimenten van de meesteres’, zei ze en wees naar het karretje met allerlei fruit en verschillende soorten brood.

‘Niemand heeft ooit ontbijt op bed gekregen, zover ik weet. Is dit een grap?’, vroeg Anouk en gaf Sheila, die gewoon doorsliep, een por, die toen eindelijk wakker werd.

Ook zij was verbaasd, maar gezien het uitgebreide assortiment aan eten en drinken, kon dat alleen maar van hun meesteres afkomstig zijn.

Amber verliet de meiden weer, zodat die op hun gemak konden ontbijten.

Sheila zag dat er een kaartje op het dienblad lag en vouwde het open.

“Als dank voor jullie nooit opgenomen overuren. Dit is het minste wat we kunnen doen”. Het was ondertekend met “Meesteres Rowarya.”

 Ze sloeg haar hand voor de mond en liet het kaartje aan Anouk zien, die Sheila met grote ogen aankeek.

‘Ze gebruikt haar naam nooit’, zei Sheila, ‘volgens mij was de enige keer dat ik die naam gehoord heb, toen ik in mijn begintijd een paar voorstellen had.

Toen heeft ze zich voorgesteld, maar daarna heb ik haar nog niet haar naam, of die van de andere meesters en meesteressen zien of horen gebruiken!’

Anouk las het kaartje nogmaals en moest toegeven dat het waarschijnlijk wel echt was. ‘We hebben sowieso tot het begin van de middag vrij gekregen en het is bijna half elf, dus waar het ook vandaan komt; we hebben nog wel even de tijd om ervan te genieten’, zei ze nuchter.

Ze schonk hen beiden een kopje thee in en pakte een broodje. ‘Oh, dit vind jij zo lekker: een broodje jam’ en ze gaf Sheila een broodje belegd met heerlijke vruchtenjam, iets wat ze zelden kreeg.

Sheila bekeek het broodje aandachtig, tot hilariteit van Anouk. ‘Wat zit je te kijken. Nog nooit een broodje jam gezien?’, plaagde ze Sheila.

Ze nam het broodje van Sheila over en hield het voor diens mond. ‘Zeg eens aahhhh’, zei ze, terwijl ze Sheila een hap liet nemen.

‘Mmmmmmmm, heerlijk! Jam…lekker… Wat heb je nog meer?’, vroeg Sheila, terwijl ze een hap van het broodje nam.

‘Eerst je mondje leeg eten, jongedame!’, zei Anouk streng, die er een spelletje van begon te maken, terwijl ze Sheila het broodje voerde alsof die een baby was. Natuurlijk genoot Sheila daar wel van en toen ze het broodje jam op had, vroeg ze om meer.

Anouk zag dat er een kloddertje jam tussen Sheila’s borsten zat, wat naar beneden gleed. Voor Sheila het in de gaten had, likte Anouk de jam op en liet haar tong naar beneden gaan.  ‘Je bent aan het knoeien; zal ik je schoon likken?’, vroeg ze uitdagend.

Voor Sheila antwoord kon geven, voelde ze Anouk’s tong over haar lichaam gaan. Ze liet haar vriendin begaan en spreidde alvast haar benen. Het gelik van Anouk maakte haar zoals altijd helemaal gek en haar poesje werd kletsnat.

‘Kom over me heen staan, dan kan ik er beter bij’, zei Anouk en trok Sheila over zich heen, terwijl ze zelf ging liggen. Sheila gaf maar al te graag gehoor aan dat commando en ging schrijlings over Anouk heen zitten, smachtend naar meer. Anouk kuste Sheila’s buik en haar tong draaide rondjes over Sheila’s navel en voelde hoe het vocht uit Sheila’s poesje over haar buik liep.

‘Hmm blijkbaar maakt dit je al nat genoeg, dus zullen we het hier maar bij laten?’, vroeg ze plagend en nadat ze Sheila’s buik had gekust, keek ze haar vriendin uitdagend aan.

‘Nee, ik ben nog lang niet nat genoeg!’, hijgde Sheila, terwijl ze Anouk’s hoofd stevig tegen zich aandrukte.

‘Ik wil je tong in me voelen, Noekje’, kreunde ze zachtjes en kuste Anouk’s voorhoofd. Sheila had de gewoonte ontwikkeld om Anouk liefkozend “Noekje” te noemen als ze vreeën. Waar dat vandaan kwam, wist Anouk ook niet en Sheila zei altijd dat ze het gewoon een leuk koosnaampje vond.

Anouk liet Sheila achterover buigen, zodat ze goed bij het drijfnatte poesje kon komen. Gretig likte ze al het vocht op en tussendoor deelde ze het met Sheila, door met haar te tongzoenen. Anouk zelf was ook kletsnat en al snel werden de rollen omgedraaid, tot ze beiden moe van het vrijen achterover vielen. Na wat knuffelen en lieve woordjes trokken ze hun badjassen aan en liepen hand in hand naar het zwembad.

In het resort begon het al aardig druk te worden met gasten. ‘Hoe wou je de meisjes indelen qua werk?, vroeg Anouk. ‘Ik denk dat Esther en Jojse gezien hun ervaring goede masseuses bij het baden zouden zijn en daarnaast in de sportzaal assisteren’, antwoordde Sheila, terwijl ze in de lift stapten.

‘Heidi heeft al een baan en onze meesteres overweegt haar te laten gaan, want zij is hier veilig, dus het zou niet eerlijk zijn om dat van haar af te pakken. Marjon en Kirsten zouden het denk ik als kamermeisje goed doen, hoewel ik met een plannetje speel om Marjon iets passenders te laten doen. Misschien dat ze dan twee halve banen heeft, maar ik denk dat ze het wel leuk zou vinden’. Ze vertelde Anouk van haar plan en hoewel deze het een goed idee vond, was ze wel sceptisch. ‘Ze zijn hier nog maar net en dan al zoveel verantwoordelijkheid geven? Ik ben benieuwd wat onze meesteres daar van vindt. Maar je weet het; ik steun je!’, antwoordde Anouk.

Bij de baden aangekomen, stonden hun favoriet baadsters al klaar, tot verbazing van de meiden, want ze hadden het niet ingeroosterd.

‘Hebben jullie de hele tijd op ons gewacht?’, vroeg Sheila. ‘We hebben de opdracht gekregen op jullie te wachten, dus dat hebben we gedaan’, antwoordde Manuela, een uit Spanje afkomstige baadster.

Sheila en Anouk wisten genoeg en lieten zich gewillig baden. Desiree kwam nog even langs om de meiden te begroeten en had een paar drankjes bij zich.

‘Jullie meesteres biedt jullie dit aan en of jullie niet vergeten na de massage bij jullie vriendinnen langs te gaan’, zei ze, terwijl ze de drankjes en twee rietjes overhandigde. Terwijl Sheila en Anouk er van genoten, vroeg sheila zichzelf af waarom ze zo’n apart gevoel kreeg als het over de andere meisjes ging.

Blijkbaar was ze helemaal in gedachten verzonken, want ineens merkte ze dat Anouk haar wat vroeg. ‘Hè?’, zei ze en keek Anouk dromerig aan.

‘Waar zit je mee, want je bent helemaal afwezig en afgelopen nacht heb je ook raar gedroomd zeker, want je huilde in je slaap’, antwoordde deze.

Sheila zuchtte en biechtte op dat ze nu los begon te komen. ‘Hoe bedoel je “los komen”? vroeg Anouk. ‘Ik heb nooit echt de tijd genomen om hier vriendinnen te maken en jij bent de enige die wat dat betreft tot mij door wist te dringen, dankzij je toneelstukje met Amber. Ze hebben allemaal wel gelijk dat ik het werk moeilijk los kan laten en mezelf geen vrije tijd gun.

Nu de meiden ons stiekem trakteerden, realiseerde ik me dat ik de behoefte heb aan een vriendinnengroepje, om net als “gewone” meiden te kletsen en leuke dingen te doen’, zei ze.

Ze staarde wat voor zich uit tot ze Anouk ineens vastpakte, die er van schrok.

‘Zou jij het leuk vinden als we ons bij hen aansloten?’, vroeg ze.

Anouk snapte het eerst even niet. ‘Aansluiten bij hun? Wil je gaan staken of zo?’lachte ze. Sheila schudde haar hoofd. ‘Als vriendinnen bedoel ik. Jij en ik zijn meestal samen en de anderen zijn gewoon collega’s. Deze meiden hebben iets wat ik niet thuis kan brengen. Marjon bijvoorbeeld, doet me aan mijn begintijd denken en de gevoelens die zij voor Kirsten heeft en die tot nu toe onbeantwoord bleven. Het lijkt me een leuk vriendinnenclubje, maar jij moet er ook wat voor voelen!’, antwoordde ze hijgend, terwijl ze door Manuela en een andere baadster over haar vulva werd gewreven.

Anouk glimlachte. ‘Het lijkt mij ook wel een gezellige boel, maar eerst hebben ze nog een lange weg te gaan, voordat ze tijd èn energie genoeg hebben voor dat soort dingen.’

Daar was Sheila het wel mee eens, maar ze broedde op een ander plannetje, dat ze pas wou vertellen als ze alleen waren.

Na het baden en de extra uitgebreide massage, kleedden ze zich weer aan, maar ook hier weer werden ze verrast: hun uniformen waren vervangen door een jogginpak. Ze scanden de kleren ter bevestiging dat ze het gepakt hadden en trokken de pakken aan, ietwat onwennig omdat ze eigenlijk nooit vrijetijdskleding droegen. Ze hadden ondertussen wel door dat ze extra verwend werden en besloten er maar gewoon van te genieten.

Wel liepen ze nog naar het leslokaal, om te zien waar de meiden mee bezig waren. Sheila snapte niet waarom ze daar naar toe gingen, want ze was in de veronderstelling dat de lessen geschrapt waren. Anouk glimlachte geheimzinnig en liet niets los. ‘Je hebt helemaal nog niet verteld hoe we al deze verloren tijd gaan inhalen en onze meesteres vindt het ook allemaal maar goed en ik mag straks zeker weer overwerken. Dan heeft dit allemaal geen zin gehad…’, mopperde Sheila. ‘Geef maar toe dat je het best leuk vindt en je vertelde zonet nog dat je plannen had met de meisjes’, plaagde Anouk.

Ze waren bij het lokaal aangekomen, alwaar ze stiekem om het hoekje keken. Sheila wist niet wat ze zag: alle vijf meiden druk bezig met massages en het bekijken en uitproberen van diverse speeltjes. ‘Ik zei toch al dat alles goed zou komen?’, lachte Anouk, die ook wel opgelucht was dat de meiden woord hadden gehouden en eigenlijk waren ze aan de late kant, want het was bijna etenstijd en nieuwkomers moesten wel genoeg voeding krijgen.

Sheila stond perplex. ‘Jij wist hier van??’

Anouk kreeg de slappe lach van Sheila’s verbaasde gezicht. Geen streng toezicht door Workaholic en Controlfreak Sheila en de meiden deden toch vrijwillig wat ze moesten doen? Daar was Sheila niet aan gewend.

‘Omdat wij uit eten zouden en de meiden door alle commotie ons in tijdsnood hadden gebracht, besloten ze om zich te gedragen en vrijwillig over te werken.

Als het goed is heeft Amber ze vanochtend binnen gelaten en zij en Astrithr hebben instructies gegeven en af en toe om het hoekje gekeken of het nog goed ging. Ze wouden zichzelf per se bewijzen om te laten zien dat ze serieus waren,’ reageerde Anouk lachend.

Sheila omhelsde Anouk en bedankte haar voor de verrassing. ‘Ik ga de meiden uitnodigen voor mijn feestje. We gaan een meidenavond houden en ik wil met ze shoppen!’, zei Sheila beslist. Als ze wat in haar hoofd had, kreeg je het er niet uit en Anouk vermoedde dat Sheila de komende tijd regelmatig met hun meesteres om tafel zou zitten, tot ze haar zin had gekregen.

Meidenavond

Sheila deed de deur van het lokaal open en stapte naar binnen, gevolgd door een glunderende Anouk, die trots was dat haar vertrouwen niet was beschaamd.

José merkte als eerste dat Sheila en Anouk terug waren. ‘Kijk eens wie we daar hebben!’, riep ze uit, waarop de anderen verschrikt opkeken.

Toen ze zagen wat er loos was, renden ze naar de beide meiden toe en omhelsden hen stevig. ‘Waren de pizza’s lekker?’, vroeg Esther lachend. Sheila, die niet gewend was aan zoveel aandacht van nieuwe meisjes, bloosde ervan.

‘Jullie zijn geweldig! Ik hoorde zonet pas dat Anouk hier van af wist en ik maar bang dat mijn weekend er onder zou lijden. Petje af en volgens mij is het allang tijd voor het avondeten’, complimenteerde Sheila, terwijl ze om de beurten door de meisjes werd omhelsd en natuurlijk vergaten ze Anouk niet.

‘Volgens mij heeft Sheila jullie iets te vertellen, nietwaar Sheil?’, zei Anouk en knipoogde naar haar vriendin.

Sheila legde hen uit dat zij en Anouk graag hun vriendinnen zouden willen worden. Ze had niet verwacht dat de meiden ook wel gemerkt hadden dat Sheila weinig echte vriendschappen kende. ‘Amber heeft verteld wat jij vroeger allemaal meegemaakt hebt toen je nog zo jong was en dat je daardoor geen waarde begon te hechten aan vriendschappen, waardoor je je nog meer op je werk stortte’, zei Kirsten medelevend. ‘We zouden het geweldig vinden om jullie als vriendinnen erbij te hebben’, besloot ze, wat door de anderen werd bevestigd.

Deze reacties ontroerde Sheila en ze moest zich inhouden om niet teveel van haar plannen te verhullen, omdat het een verrassing moest blijven en het ook nog goedgekeurd moest worden. ‘Kleed je allemaal maar even aan en kom even bij ons zitten, dan wil ik even serieus met jullie praten over de experimenten’, zei Sheila en gebaarde naar de stoelen die bij de bureaus stonden. Nadat iedereen aangekleed en wel om Sheila en Anouk heen zat, deed Sheila haar voorstel uit de doeken.

‘Begrijp me goed dat er niets ernstigs is of dat het een soort straf is, maar vertrouw me alsjeblieft als ik zeg dat er zeer waarschijnlijk wel een beloning tegenover staat, maar ik heb van te voren jullie toezegging nodig, dat jullie volledig meewerken, anders heeft het geen kans van slagen!’, begon ze streng.

‘Na het weekend beginnen jullie met de experimenten, wat een week eerder is dan normaal. We bouwen het wel geleidelijk op, maar toch wil ik het sneller opbouwen dan gewoonlijk. Daarnaast beginnen jullie iedere dag twee uren eerder en houden ook twee uren later op. Dat is de eerste week en als het meezit, zijn jullie klaar voor het echte werk. Dan gaan jullie zestien uren per dag afwisselend in een cocon, ter stimulatie van de vaginale afscheiding en seks met een meester.

Gedurende totaal drie weken vanaf nu gaat dat zo door, totdat jullie door “overwerk” zoals ik het maar plat noem, extra tijd hebben opgebouwd.

Mocht mijn plannetje niet lukken, dan hebben jullie sowieso het voordeel dat jullie eerder naar buiten mogen te werken.’

De meisjes waren doodstil en luisterden aandachtig. ‘Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nog niet besproken heb met mijn meesteres, maar om jullie niet een lekkere worst voor te houden met een belofte die ik niet na kan of mag komen, houd ik het even voor mezelf. Anouk weet er van en zoals gewoonlijk verklaarde ze mij voor gek. Maar simpel gezegd houdt het in dat jullie in een kortere tijd de experimenten afwerken, om zo extra vrije tijd te krijgen,of om in ieder geval het maar gehad te hebben. Jullie ontkomen er toch niet aan, dus in het ergste geval hebben jullie die periode dan maar gehad. Daarna gaan we jullie een baan geven, waarbij je in de meeste gevallen alleen ’s nachts in de cocon gaat voor de bekende stimulaties en ook simulaties, want er worden dromen opgewekt, waardoor men meer te weten komt wat een mens opwindend of romantisch vindt’, besloot Sheila haar uitleg.

‘Ik vind het eng om opgesloten te worden’, zei Marjon. Sheila legde uit dat ze wel een kalmeringsmiddeltje kon krijgen en dat ze steeds onder controle zouden staan. ‘En je merkt het echt niet’, zei Sheila bemoedigend.

‘Wanneer weten we dan of jouw plannetje werkt? Overwerk is tot daar aan toe, maar om nou direct al zoveel experimenten te ondergaan vind ik ook wat eng’, bekende Kirsten.

Anouk stelde de meiden gerust dat het wel mee zou vallen. ‘De eerste keer is wel eng, maar je wordt echt niet mishandeld of in de steek gelaten’, zei ze.

Na enige discussie en de belofte van Sheila dat het de moeite waard zou zijn, gingen ze akkoord en met hun chip bevestigden ze via de PDA van het lokaal dat ze gedurende een aantal weken langere dagen wouden maken.

‘We vertrouwen jullie wel’, zei Marjon, ‘maar zullen we elkaar in die tijd niet meer zien?’ Anouk verzekerde haar dat er soms wel dagen bij zouden zijn dat ze elkaar niet zouden zien, maar ze zouden elkaar vaak genoeg wel zien.

Een week later zaten de vijf meiden aardig in het ritme en kregen ze voor het eerst ’s avonds ook bezoek van meesters en meesteressen voor de seks.

De meiden hadden allemaal een aparte kamer toegewezen gekregen in het laboratorium, behalve de tweeling, die een kamer deelden en daarbij ook de seks. Gedurende de tijd dat ze hier nu waren, hadden ze minder afkeer gekregen van het vooruitzicht seks te hebben met onbekende figuren. Ze hadden wel een vermoeden dat hun hersenen voorbewerkt waren, maar hadden niet verwacht dat ze het wel spannend vonden. José en Esther lagen in bed te wachten op wat komen zou en droegen beiden dezelfde sexy body met kousen.

 Ineens ging de deur open en een lang iemand kwam de kamer binnen. Het was een van de Virginisaanse mannen, die met een lage, maar prettige stem de meisjes begroette. ‘Jullie zijn mijn proefpersonen en jullie hoeven niet bang te zijn. Er zal jullie niets overkomen’, sprak hij, terwijl hij zijn mantel afdeed en tussen de meisjes in ging liggen. De man was zeker twee meter lang en was tenger, maar toch ook gespierd. ‘Ik weet dat jullie nauwelijks ervaring met mannen hebben, maar laat maar eens zien wat jullie tijdens de lessen hebben opgestoken’, zei hij niet onvriendelijk.

Dat deze manspersoon best vriendelijk was, in tegenstelling wat ze hadden verwacht, verzachtte het leed enigszins en nerveus begonnen ze de man eerst te masseren. José pakte een flesje vocht van het nachtkastje en smeerde de man er mee in. Dit vocht was een mengsel van vaginaal vocht, gemengd met kruidige olie, wat meer voor de mannen was.

Ze verbaasde zich erover dat de ruwe huid van de man een stuk soepeler werd van de massage. Ook zelf had ze het gemerkt, want ze had zelf altijd een gevoelige huid gehad, maar sinds ze hier zat was haar huid veel soepeler en glanzender geworden.

Ze zag dat de penis van de man behoorlijk opgezwollen raakte en er voorvocht vrij kwam. Terwijl zij de penis stevig masseerde, likte Esther het vocht op, tot groot genoegen van de man. ‘Dat doen jullie heel goed voor een eerste keer; doe je mond maar open, Esther!’, zei hij goedkeurend en duwde Esther’s hoofd met zachte dwang over zijn gezwollen geslacht, zodat Esther hem kon pijpen.

Langzaam gleed de penis in haar mond en verdween achter in haar keel.

Omdat het de eerste keer was met een echte penis, moest Esther bijna overgeven en kokhalzend haalde ze hem weer uit haar mond.

De man liet haar even op adem komen, waarna het ritueel zich weer herhaalde, totdat Esther er aan gewend raakte en de penis voor 85 procent in haar keel kon krijgen. De man stootte zijn penis nog een keer diep in haar keel en spoot een lading sperma in Esther’s keel, die zich er bijna in verslikte.

Anouk had al verteld dat de mannen makkelijk meerdere keren achter elkaar konden klaarkomen, maar in de praktijk bleek dat ze urenlang door konden gaan. Hun lichaam liet het sperma maar mondjesmaat vrij en als ze weer gestimuleerd werden, begon het weer van voren af aan.

Hij kleedde José uit en liet haar knielen om haar op z’n hondjes te nemen. ‘Van alles standjes die jullie mensen doen, vind ik dit een van de besten’, zei hij.

‘Hoe doen jullie het dan, als ik vragen mag?’, vroeg Esther die weer wat bijgekomen was. ‘Bij ons komt de vrouw op onze schoot zitten, waarna de man in haar klaarkomt. Meer is het niet en daarom willen wij van jullie leren’, antwoordde de man.

Hij concentreerde zich op José en liet zijn penis naar binnen glijden. José voelde hoe ze helemaal werd opgevuld en de ribbels op de penis kon ze duidelijk voelen. De meisjes waren van binnen nog niet helmaal gevormd, omdat ze in een kortere tijd de experimenten afwerkten en zodoende schuurden de ribbels langs haar vaginawand, wat pijnlijk was, maar op een bepaalde manier ook wel een lekkere pijn. Ze voelde hoe de penis nog verder naar binnen werd geschoven en ze moest op haar lippen bijten om het niet uit te schreeuwen.

Esther besloot haar zus te helpen en duwde haar poesje in diens gezicht, wat ze altijd al lekker had gevonden. ‘Lik me maar, dan heb je ook wat afleiding. Ontspan je maar.. ik ben bij je’, fluisterde ze bemoedigend.

Toen de man bijna op z’n tweede hoogtepunt was, zette zijn penis nog meer uit en José dacht dat ze bijna uitscheurde. Kreunend liet ze de man nog een keer diep stoten en toen kreeg ook zij haar eerste portie Virginisaanse sperma

te verduren. Vergeleken bij een Aardse man was de ontlading een vloedgolf en een gedeelte van het sperma liep weer uit haar toen de man zich terugtrok.

Hij liet haar wat spreiden en trok Esther aan haar benen naar voren, zodat die haar zusje kon uitlikken.

Esther had hier wel ervaring mee en routineus duwde ze José’s lipjes uit elkaar en liet haar tong naar binnen glijden, zodat ze het sperma kon oplikken.

Eén van de andere effecten op de meisjes, was dat hun tong tijdens de seks wat ruwer werd. Hoe opgewondener ze waren, hoe ruwer de tong, om zoveel mogelijk sperma op te kunnen likken als ze een man pijpten.

In dit geval hadden de meisjes geen probleem met het likken van een poesje, want dat deden ze eerder ook al vaak.

José kon voelen dat de tong van Esther wat ruwer was dan anders en het voelde erg plezierig, want ze werd er enorm door gestimuleerd  en het duurde niet lang voordat ze klaarkwam. De man liet hen een speciale tampon inbrengen, zodat er nog wat vocht opgenomen kon worden. De meisjes moesten nog een poos met elkaar vrijen, wat resulteerde in een nieuwe lading sperma wat deze keer over hun gezicht werd gespoten. Ook dat moesten de meisjes van elkaar aflikken voordat de man tevreden was.

Hij bedankte de meisjes voor de seks en nadat hij zijn mantel weer had omgedaan, vertrok hij, de meiden vermoeid achterlatend.

De volgende ochtend werden ze al vroeg wakker gemaakt door Astrithr, die eerst de tampons uit de meisjes haalde, om het vocht te analyseren.

‘Goedemorgen, dames’, begroette ze de tweeling, ‘ik heb jullie chip uitgelezen en volgens mij was de eerste nacht vrij succesvol; Sheila kan trots op jullie zijn!’’  Ze nam de meisjes mee naar het lab voor een paar uitstrijkjes en algemene gezondheidscontrole. ‘Hoe is het met de anderen? Zijn zij al wakker?’, vroeg Esther at ongerust, omdat ze verwacht had de anderen ook te zullen zien. ‘Die zijn al geweest en zijn naar het bad en daar mogen jullie nu ook naar toe. Het is lekker vroeg, dus alle tijd om bij te komen van de heftige nacht.’De meiden moesten hun badjas weer aantrekken en werden naar het badhuis gebracht. Tot hun grote opluchting zagen ze de andere meisjes al gebaad worden. Nadat de meiden hun badpak hadden aangetrokken, dirigeerde Deisree  hen naar het zwembad, terwijl ze eigenlijk met hun vriendinnen wouden bijkletsen over wat ze meegemaakt hadden.

‘Dat komt later wel’, zei Desiree streng. We moeten het tempo er in houden, anders komt er van Sheila’s schema niets terecht en dat zou zonde zijn!’

Ze mochten wel even naar elkaar zwaaien, alvorens ze het gewone bad in gingen. Desiree liet de meiden behoorlijk wat baantjes trekken om hun conditie op te krikken. ‘Dit is ook goed voor je eetlust’, zei Desiree met een knipoog.

Het uitputtende trainingsschema was bedoeld om de veranderingen van het lichaam vol te kunnen houden, zoals hen al eerder was uitgelegd.

‘Maakt dat nou echt zoveel uit?’, wou José weten, terwijl ze even op adem kwam bij een van de startblokken. ‘Je hebt vannacht kunnen voelen hoe het is als zo’n man in je komt en jullie zouden normaal gesproken meer tijd hebben voor de aanpassingen, maar Sheila’s schema laat dat niet toe. Ik weet dat ze wat afgesproken heeft met jullie en om minder pijn te hebben tijdens het vrijen, moet jullie lichaam veel soepeler worden. Dit doen atleten ook, behalve dat ze naar mijn weten niet met buitenaardse wezens naar bed gaan’, lachte Desiree en ze gebaarde dat José weer door moest gaan.

Toen ze klaar waren met het zwemmen, gingen ze naar de bekende vochtbaden, waar ze al aan gewend waren geraakt.

Desiree had eerder al eens gezegd dat bepaalde volkeren melk afschuwelijk vinden het soms niet kunnen verteren, terwijl andere volkeren dagelijks melk drinken, of bloed. Dat is voor die volkeren normaal en zo verzamelen de vrouwen van Virginis vaginaal vocht van jonge Aardse vrouwen om in te baden en te drinken. Terwijl zij in bad gingen, gingen de andere meiden er net uit. Alleen Heidi scheen te ontbreken, wat voor José aanleiding was om Desiree te vragen wat er met Heidi aan de hand was. ‘Er is niets aan de hand, hoor. Anouk brengt haar even naar Sheila voor een gesprekje. Ze zal straks vast wel weer terugkomen en anders gaat ze naar de eetzaal, want er is anders te weinig tijd voor de massage’, antwoordde ze.

‘Kom, even een snelle groepsknuffel en later maar bijkletsen’, riep ze de meisjes bij elkaar en klapte in haar handen.

Snel omhelsden de meiden elkaar en waren blij dat iedereen de eerste nacht met seks goed had doorstaan. Marjon had een beetje gebloed, omdat de man die bij haar was gekomen, wat te ruw was geweest. Ze was flink geweest en had het maar gelaten ondergaan. Astrithr had haar vanochtend verzekerd dat het niet weer zou gebeuren, maar aangezien Marjon moedig was gebleven, hadden ze het laten begaan.

Nadat de meiden het bad-ritueel hadden voltooid, gingen ze naar de eetzaal, maar nog geen Heidi te bekennen. Zoals ze de afgelopen week al hadden gezien, was dit niet de zaal waar ze in het begin aten. In deze zaal waren ook andere meisjes die opgevangen werden.

Halverwege het ontbijt zagen ze Sheila de zaal binnenkomen, maar zonder Heidi. Sheila, die niet zo vaak in de eetzaal te vinden was, werd door vele meisjes aangestaard,alsof ze een popster was.  De meesten van hen stonden onder Sheila’s toezicht, maar haar vriendelijke doch afstandelijke houding gecombineerd met haar schoonheid, sprak velen tot de verbeelding en iedereen bewonderde haar.

Ze liep door de zaal en sprak af en toe kort met een van de meisjes in de zaal, die ze een hart onder de riem stak. Ze zag Esther al zwaaien en liep er naar toe. ‘Hoe gaat het? Het ging goed voor de eerste keer, geloof ik?’, begroette ze de meiden. ‘Ja, het viel wel mee vond ik, maar wel vermoeiend’, antwoordde Esther. ‘Waar is Heidi? Is alles in orde met haar?’, vroeg José.

‘Dat is een lang verhaal, maar het komt er op neer dat zij vrij is om terug te gaan, want ze is te belangrijk voor het resort en ze heeft daarmee haar leven wel op orde gekregen. Ze heeft het jullie niet verteld, en dat komt nog wel, maar ze heeft het vroeger ook zwaar gehad. In ieder geval hoeft ze hier niet te blijven..’, legde Sheila uit.

‘Dus we zullen haar nooit meer zien?’, reageerde José geschrokken.

‘Rustig maar, dat is nou net de reden dat ze zolang weggebleven is. Ze heeft aangegeven dat ze jullie niet in de steek wil laten en alles wil doen om bij jullie te kunnen blijven. Nu is ze met Anouk en onze meesteres in gesprek over een tussenweg, zodat ze jullie vaker kan zien. Omdat zij dan veel in de “buitentijd” zit en jullie niet, moet dat gecompenseerd worden. Hiervoor moet Heidi ook in een cocon slapen. Dus haar dienstwoning zal aangepast moeten worden, zodat dat mogelijk is. En ze heeft al aangegeven dat ze ’s nachts ook wel mee wil werken aan de experimenten, als dat nodig is om jullie vaker te kunnen zien.’

‘Als zij toch baas is van het resort, dan kan ze ons toch zien wanneer ze wil?’, vroeg Marjon. ‘klopt’, beaamde Sheila,’maar de meesten zullen intern aan het werk zijn en Heidi buiten dit schip. Zolang je regelmatig “behandeld” wordt, kan het geen kwaad, maar als er voor Heidi geen gevaar is, hoeft ze nooit meer binnen te komen en zou ze jullie alleen kunnen zien wanneer jullie vrij zijn. En omdat de tijd hier langzamer gaat, zou het voor haar een eeuwigheid duren voordat ze jullie weer kon zien en jullie hebben hier voorlopig nog lang zoveel vrije tijd niet. Dan is het eigenlijk een kwestie van afscheid nemen of hier blijven, maar in Heidi’s positie moet het iets er tussenin zijn. Als jullie ontbeten hebben, neem ik jullie mee en mag ze zelf vertellen wat ze gaat doen.’

De meiden wouden nu al meegaan, maar Sheila zwaaide afkeurend met een vinger. ‘Daar komt niets van in’, zei ze lachend. ‘Als jullie niet goed ontbijten, krijg ik het aan de stok met Astrithr en ik moet toch nog even wat anders doen, dus doe maar rustig aan.’

Ze gaf de meisjes een vluchtige kus op de wang ter afscheid en vertrok weer. Ze merkten hoe de andere meisjes hun jaloers aankeken.

‘Jullie hebben zeker een streepje voor bij haar, want ze is nooit zo persoonlijk’, vroeg een meisje aan de tafel naast hen.

‘Eh, nou ja, zo goed kennen we haar ook nog niet, maar ze is een vriendin van ons’, antwoordde Kirsten met enige trots.

Het andere meisje stelde zich voor: ‘Ik ben Lieneke, ik ben hier een paar maanden geleden gekomen en jullie?’ De andere vier meisjes stelden zich ook voor en vertelden dat zij een speciaal programma volgden, op verzoek van Sheila. Lieneke, die opgeleid werd als baadster, gaf toe wel jaloers te zijn. ‘Sheila is heel aardig, maar nooit persoonlijk, dus daarom is iedereen jaloers dat ze zoveel tijd aan jullie besteedt en niemand heeft geloof ik ooit een kus van haar gehad’, zei ze.

‘Vertel dat Anouk maar’, reageerde Marjon onbedoeld sarcastisch, tot hilariteit  van haar vriendinnen. Lieneke snapte niet waarom dat zo grappig was. ‘Jullie bedoelen Sheila’s assistente? Wat is daar mee dan?’, wou ze weten en de meiden vertelden haar dat Anouk ook Sheila’s vriendin was.

‘Goh, wat weten jullie veel over hun. Oh, daar is ze weer. Veel geluk en misschien mag ik jullie binnenkort wel baden’, zei Lieneke fluisterend, zodat Sheila niet hoorde dat het over haar ging.

‘Welja, alsof jullie alle tijd van de wereld hebben!’, begroette Sheila de meiden.

‘Eet je fruit nou maar snel op, des te eerder kunnen jullie Heidi nog zien’, probeerde ze de meiden aan te moedigen.

Terwijl de meiden hun fruit opaten, ging Sheila bij Lieneke aan tafel zitten, die zenuwachtig begon te worden. ‘Niet teveel van die meisjes aantrekken, hoor Lieneke, want anders maken ze je nog ijveriger dan je al was’, grapte Sheila.

‘Je voelt je zeker wel op je gemak bij hun?’, vroeg ze zachtjes. Lieneke knikte. Ze was altijd een stil meisje geweest, die zich niet veel met anderen bemoeide, net als Sheila. ‘Ze weten zoveel van jullie af en jullie zijn nogal hecht’, antwoordde ze schuchter. ‘Klopt’, antwoordde Sheilla, ‘het is en blijft een apart stel en ze doen me denken aan mijn begintijd en wat ik aan vriendschap heb gemist. Maar waar ik voor kwam; zou je het leuk vinden om een van mijn vaste baadsters te worden?’, vroeg Sheila, ‘we kunnen wel meer baadsters gebruiken en hoef ik mijn vaste groepje niet steeds op de gekste momenten op te laten draven.’ Sheila was nauwelijks uitgesproken, of ze werd stevig door Lieneke omhelsd.

‘Dat is een hele eer, dus natuurlijk wil zou ik dat leuk vinden’, antwoordde ze emotioneel. De andere meisjes keken op hun beurt verbaasd naar het tafereel. Sheila vertelde dat Lieneke nu een van haar vaste baadsters zou worden, waarop de anderen enthousiast reageerden en feliciteerden Lieneke.

‘Het is geen echte promotie, hoor, maar velen schijnen het een erebaantje te vinden als ze persoonlijk baadster worden. Desiree mag op haar beurt de meesters en meesteressen baden, dus binnen de functie van baadster heb je een paar rangen en standen’, legde Sheila uit.

‘En omdat jullie elkaar wel liggen, zal ik jullie roosters op elkaar afstemmen, zodat Lieneke hier ook een paar vriendinnen heeft’, besloot Sheila.

Dat vonden de meiden een mooi gebaar van Sheila, die uitlegde dat Lieneke vroeger altijd gepest werd en door haar stiefzussen als een soort Assepoester werd behandeld. Ze had de kans om dat leventje te ontsnappen met beide handen gegrepen en was uitgegroeid tot één van Sheila’s beste studenten.   

Nu de meisjes klaar waren met het ontbijt, werden ze meegenomen naar een kantoortje, waar Heidi en Anouk druk in gesprek waren.

Heidi had zo te zien gehuild en toen ze de andere meisjes zag, kreeg ze het weer te kwaad. Ze vloog de meiden om de beurten om de hals, alsof ze elkaar in geen maanden gezien hadden.

‘Ga allemaal even zitten, dan kan Heidi haar verhaal doen’, zei Anouk, terwijl ze Heidi een zakdoekje gaf.

‘Ik hoef hier niet meer te blijven, omdat ik de leiding over het resort heb, maar als ik dat doe, zal ik jullie bijna nooit meer zien…’, snikte Heidi.

‘Dat wil ik niet en wou mijn baas vragen een ander voor mij te zoeken en dan zou ik hier kunnen blijven, maar ze zijn bang dat het dan bergafwaarts zal gaan, waardoor deze plek niet meer zo veilig is als opvang.’

De anderen waren stomverbaasd; ze mocht naar haar eigen woning terug, maar weigerde dat om haar vriendinnen niet in de steek te laten.

‘Maar jij hebt nu een leven zonder problemen en hebt de leiding over een mooi bedrijf, dus waarom offer je dat op?’, vroeg Marjon.

Heidi zuchtte diep. ‘Omdat ik jullie dan helemaal moet missen. Ik maak lange dagen en soms korte nachten en jullie zitten met hetzelfde, dus de kans dat we elkaar weer eens zien, is heel klein. En bovendien vind ik het geen prettige gedachte dat jullie experimenten moeten ondergaan, terwijl ik vlakbij zit’, zei ze.  ‘Wat ga je nu doen, want Sheila zei iets over een middenweg?’, vroeg Kirsten. Heidi knikte. ‘Als ik minimaal maandelijks onder behandeling ga, dan verouder ik ook bijna niet en kan ik makkelijker even langs wippen. In het begin valt het niet op, maar anders ben ik al oud en mogen jullie m’n rolstoel duwen, terwijl jullie zelf nog jong zijn. Samen uit, samen thuis zeg ik maar.’  

Anouk wees naar de tafel, waar wat medicijnen voor Heidi klaar lagen. ‘Deze medicijnen zorgen ervoor dat Heidi’s lichaam voorbereid wordt op de behandelingen, want als je het niet gewend bent, raakt je lichaam in de war. We wachten nog op definitieve goedkeuring, maar ik verwacht dat er wel toestemming voor komt’, zei Anouk geruststellend.

‘Gaan jullie maar even uitrusten, want jullie worden over een half uur in de sportzaal verwacht en na het avondeten beginnen de experimenten weer. We houden jullie wel op de hoogte en jullie zullen Heidi sowieso nog wel een keer zien, ongeacht de uitkomst’, zei ze.

Met die belofte gingen de meiden alvast naar de sportzaal, begeleid door Sheila. Nadat ze omgekleed waren, werden ze door hun vaste sportinstructrice verwelkomd en werkten hun schema af.

Toen ze klaar waren, zagen ze Heidi en Anouk staan en liepen er snel naar toe.

‘Het mag!’, riep Heidi enthousiast, ‘ik kan voortaan met jullie af blijven spreken wanneer onze agenda’s dat toelaten. Ze willen ook een soort krachtveld om mijn dienstwoning leggen, zodat ik in de toekomst veel minder vaak behandeld hoef te worden.’

De meisjes snapten nog steeds niet hoe dat zat met die tijd, want ze merkten er zelf niets van. ‘Dat gaat zelfs mijn verstand te boven’, wuifde Anouk de vragen weg. ‘Zolang ik jullie niet kwijtraak, kan het mij ook niets schelen hoe het gedaan wordt, maar langer jong blijven is me heel wat waard!’, grinnikte Heidi, die al een stuk kalmer was.

‘Pas wel op, want wie te lang buiten de tijdszone verblijft, zal snel verouderen!’, waarschuwde Anouk. ‘Als je niet behandeld bent of wordt, dan heeft dat een sterk negatief effect, dus Heidi doet er goed aan om, zodra ze een paar uurtjes tijd heeft, even een kuur te volgen. Beter regelmatig kleine kuurtjes, dan af en toe een hele behandeling’, zei ze streng.

Heidi’s vakantie zat er nu officieel op en ze was klaar om terug te gaan. Haar baas zou niet beter weten dan dat ze met haar vriendinnen te kamperen was geweest. Emotioneel namen de anderen afscheid van haar. ‘Zodra we tijd hebben, komen we bij jou langs en anders stuur je maar een appje!’, zei Kirsten en ze omhelsde Heidi als laatste van het groepje.

De avond kwam al vroeg en was het weer tijd voor de experimenten. Om een en ander nog wat vlotter te laten verlopen, besloot Sheila de meiden in twee groepjes te verdelen. Esther en José hadden ervaring met meisjes en omdat Marjon en Kirsten ook een stel waren, zij het onervaren, leek het Sheila handig dat zij ook gezamenlijk aan de experimenten meededen.

Deze keer geen meesteres, maar een van de andere meisjes. Als verrassing had ze Lieneke ingeroosterd, die meer praktijkervaring nodig had, mede vanwege het baden. Ze was nog wat te verlegen om iemand goed te baden en ze had tijdens het ontbijt laten merken zich op haar gemak te voelen bij dit groepje, dus een mooie gelegenheid haar te testen.

Lieneke schrok toen ze zag dat ze bij Marjon en Kirsten op de kamer was. ‘Klopt dit wel? Ik moest kamer 547 hebben, maar jullie zijn het!.’

Marjon en Kirsten hadden dit ook niet verwacht, maar gaven toe dat dit de juiste kamer was. ‘Er zit niets anders op, Lieneke, wij zijn net zo nerveus als jij, maar we weten ondertussen dat de voordelen echt wel opwegen tegen de nadelen. We vinden het niet zo erg om met een meisje te vrijen, maar het blijft spannend. Kom maar bij ons liggen, we doen ons best om je je op je gemak te stellen’, zei Kirsten vriendelijk, die wel doorhad dat Lieneke bloednerveus was.

Toen ze verlegen bij de meisjes op het bed kwam liggen, kreeg ze direct een fijne knuffel van Marjon. ‘Is dit je eerste keer met een meisje?’, wou ze weten.

Lieneke schudde haar hoofd. ‘Nee, dat niet, maar ik heb alleen nog met een meesteres gevreeën’, zei ze.

Marjon en Kirsten waren natuurlijk nieuwsgierig hoe dat was en Lieneke gaf toe dat het eng was, maar dat ze wel netjes waren.

‘Ik denk dat we toch moeten beginnen, want ik wil geen straf krijgen’, zei ze en voorzichtig begon ze Kirsten te masseren, die het opviel dat Lieneke een bedreven masseuse was, waarschijnlijk door haar ervaring als baadster.

‘Dat doe je fijn’, zei Kirsten oprecht en liet zich heerlijk masseren. Lieneke’s bedreven handen streelden Kirsten’s borsten, terwijl Marjon besloot het schuchtere meisje te zoenen. Teder kuste Marjon het meisje in haar hals en liet haar vingers tussen diens benen glijden.

Blijkbaar voelde het goed, want Lieneke protesteerde niet en er was verder ook geen teken dat ze er moeite mee had.

Marjon pakte een geribbelde strapless dildo en bracht het ene eind bij zichzelf in en dwong Lieneke op haar knieën. Gedwee deed ze wat haar opgedragen werd en ze voelde de dildo bij haar naar binnen schuiven. De dildo kon opgepompt worden, wat Marjon dan ook deed. De ribbels werden ook een stuk groter, zodat Lieneke binnen de kortste keren volledig opgevuld werd. Marjon moest echt kracht zetten om de dildo te kunnen bewegen, doordat Lieneke’s poesje van binnen al meer voorbereid was op een geribbelde penis.

De andere kant, die in Marjon zat, moest nu ook opgepompt worden, om niet naar buiten te schieten. Lieneke wees haar op de trilstand en toen Marjon deze eenmaal geactiveerd had, begroef Lieneke haar hoofd in een kussen.

Kirsten nam Lieneke’s hoofd in haar handen en kuste het meisje vol op haar mond. Tot Kirsten verbazing èn genoegen, werd dat beantwoord met een tongzoen. ‘Je zoent lekker’, hijgde Lieneke, die een orgasme kreeg.

Uitgeput viel ze neer en draaide zich om, onderwijl Kirsten over zich heen trekkend. Van het schuchtere meisje was niet veel meer te bekennen.

Nadat Kirsten vond dat zij nu eens mocht voelen hoe het was om door zo’n dildo genomen te worden, liet Marjon de dildo bij Kirsten naar binnen glijden, maar niet voordat deze het speeltje had afgelikt. ‘Hmm, dat smaakt niet raar’, zei ze goedkeurend, toen ze de dildo helemaal had schoongelikt.

Lieneke kuste Kirsten nogmaals en zag hoe deze zich met gesloten ogen door haar vriendin liet penetreren.

Uiteindelijk mocht ook Marjon zich onderwerpen aan de lusten van de beide andere meisjes en liet zich gewillig verwennen.

Terwijl ze met Kirsten zoende, werd ze door Lieneke droog gelikt. Dat was in deze situatie een hele klus, want ze maakten al behoorlijk meer vocht aan en doordat ze veel gevoeliger waren, zorgde het vele likken er amper voor dat Marjon droger werd. Net als beide andere meisjes, kon ze niet anders dan met gesloten ogen en gespreide benen alles over zich heen te laten komen.

Schokkend kwam ze keer op keer klaar en ze hield Kirsten uit alle macht vast.

‘Neem me met de dildo, schat!’, hijgde Marjon in Kirsten’s oor en keek toe hoe de meisjes van plek ruilden, zodat Lieneke met haar kon zoenen, terwijl Kirsten haar met de dildo verwende. Na een tijdje gebaarde Marjon dat ze niet meer kon en gaf aan even te willen wachten om op adem te kunnen komen. ‘Ik had echt nooit verwacht dat ik ooit met jou in bed zou liggen, laat staan dat ik door twee lieve meiden zou worden verwend’, zei ze nadat ze weer wat bijgekomen was. Ze kuste de beide meiden innig en ging op haar knieën voor Kirsten zitten, om haar te kunnen pijpen. De dildo was nog glibberig van het meisjesvocht en voorzichtig nam ze de dildo in haar mond en begon te pijpen. Het smaakte niet vies, al was de dildo natuurlijk geen echte penis.

Kirsten paste zich langzaam maar zeker aan aan het ritme van Marjon en liet de dildo iedere keer wat dieper naar binnen gaan. “Hmpffgrl’, protesteerde Marjon, toen de dildo helemaal in haar keel gleed, waardoor ze begon te kokhalzen.

Kirsten genoot intens van dit spelletje en het was ondertussen meer een vrijpartij tussen geliefden geworden, dan dat het een verplicht ritueel was.

Ze besloot tot het uiterste te gaan en hield Marjon’s hoofd met beide handen vast, terwijl ze de dildo nog net een stukje dieper liet gaan.

Marjon’s makeup was helemaal doorgelopen van het zweet en de tranen van de inspanningen. Ineens duwde ze Kirsten van zich af en draaide zich om.

Lieneke had het wel zien aankomen, hoewel Marjon net niet hoefde over te geven, al scheelde het niets.

‘Sorry, ik liet me teveel gaan, lieverd. Gaat het weer?, vroeg Kirsten bezorgd en omarmde haar vriendin.

Marjon knikte en liet haar hoofd op Kirsten’s schouder rusten. Lieneke vroeg of ze weg moest gaan, maar Kirsten schudde haar hoofd. ‘Misschien was je niet verplicht de hele nacht te blijven, maar het was heerlijk, maar ik weet niet wat Marjon er van denkt’, zei ze. Lieneke omhelsde Marjon ook en die gaf het meisje ook een knuffel. ‘Nee, blijf alsjeblieft. Ik vond het ook geweldig en het zou fijn zijn om je de rest van de nacht bij ons te hebben’, antwoordde Marjon.

Lieneke vond het geweldig dat ze niet weggestuurd werd en beloofde de meiden een uitgebreide massage als daar een keer tijd voor was.

Met die belofte en een paar zoenen, brachten de meiden weer een “sonde” in, zoals Lieneke de tampons noemde en gingen slapen, met de armen om elkaar heen geslagen.

De weken vlogen voorbij en Sheila en Anouk waren uitermate te spreken over de vorderingen. Toen de laatste dag aangebroken was, had Sheila van haar meesteres te horen gekregen dat ze de meisjes niet te ver moest pushen, ondanks dat ze het geweldig deden.

‘We hebben jou voorstel besproken en hoewel we erg sceptisch waren, moeten we toch, wederom, toegeven dat dit groepje zich ontzettend heeft uitgesloofd voor jou. Dat is heel opvallend bij mensen; zodra jullie elkaar aardig vinden, zijn jullie bereid harder te werken om de ander een gunst te verlenen’, zei de meesteres. Ze liet Sheila de grafieken zien van de vorderingen van de meisjes en in hoeverre ze voorliepen op het schema.

‘Je had gevraagd om de meisjes, die jou en Anouk in hun vriendinnengroepje hebben opgenomen, uit te mogen nodigen voor een dagje uit met de meiden en al snap ik het concept niet goed, blijkbaar vinden Aardse mensen het leuk om met een groepje leuke dingen te doen. Ze hebben laten zien dat ze mee willen werken en zich voor jou willen uitsloven, dus dat is positief. 

Alleen dat dagje uit..dat moet maar niet’, zei de meesteres.

Sheila was lchtelijk teleurgesteld, maar het was te verwachten. Ze schrok toen haar meesteres een voorstel deed. ‘Deze meisjes hebben zoveel extra uren gemaakt, met ook geweldige resultaten, maar de arme meisjes zijn behoorlijk uitgeput, dus als beloning hebben wij besloten jullie vanaf vanavond al vrij te geven, om zo wat meer tijd met je nieuwe vriendinnen te kunnen besteden.

Jou kennende zal het daarna wel weer keihard werken geblazen worden en we kunnen jou niet missen. Rond alles vandaag af, ga lekker uit eten en ik geloof dat Lieneke ook vriendinnen gemaakt heeft, begreep ik van jou?’, zei ze.

Sheila vertelde dat het verlegen meisje, dat nog maar net achttien was, tijdens het ontbijt uit zichzelf met de “Vroege Vogels” had gesproken en dat het ook tijdens de experimenten boven verwachting goed had geklikt. Toen Lieneke bij Marjon en Kirsten was geweest, hadden alle drie de meisjes meer orgasmes gekregen dan bij eerdere experimenten.

‘Overleg met je vriendinnen wat zij er van vinden en als Lieneke het zelf ook leuk vindt, mag je haar ook wel meenemen, zolang jullie maandagmiddag de meisjes maar op hun werkplek hebben gebracht. Lieneke’s rooster wordt op jouw verzoek aan dat van jou gekoppeld, dus maandagmiddag allemaal baden, lunchen, bij dokter Astrithr langs voor preventief onderzoek naar arbeidsgeschiktheid en dan de werkplekken laten zien’, sprak ze.

Sheila stond perplex. ‘Zolang vrij? De meisjes ook? Dat is heel lief van u, meesteres. Maar maandagavond dan?’, wou Sheila weten, die in haar hoofd een planning probeerde te maken.

‘Wat doen jij en Anouk meestal op maandagavond?’, vroeg de meesteres glimlachend. ‘Eh zwemmen, zoals altijd’, antwoordde Sheila.   

‘Precies! Ze hebben intensieve weken achter de rug, dus een paar uurtjes zwemmen zal ze goed doen. En dat geldt ook voor jou, jongedame!’, sprak de meesteres streng. ‘Astrithr vindt dat je teveel taken zelf wilt uitvoeren, maar je bent nu Hoofd Opzichter en moet je assistentes het werk laten doen. Dat is goed voor hun ontwikkeling en we willen geen overspannen Sheila zien. Dus: je hebt een groot risico genomen voor je vriendinnen en de resultaten zijn fantastisch, dus ga met een gerust hart je weekend in, maar laat ik je hier niet in uniform zien, anders laat je ik persoonlijk door Millan ophalen, begrepen?’, lachte de meesteres en wenkte Sheila. ‘Geef me nog een knuffel, ik vind dat zo’n geweldig iets.’

Sheila omhelsde haar meesteres en gaf haar spontaan een kus. ‘Oh het spijt me, ik liet me gaan’, verontschuldigde Sheila zich. Ze had de woorden nauwelijks uitgesproken, of haar meesteres kuste haar ook.

‘Dat was lief van je, dus geen verontschuldigen. En je weet het: ophoepelen!’, lachte de meesteres. Sheila maakte weer een buiging en verliet de ruimte, hoofdschuddend nagekeken door haar meesteres.

Nog beduusd van het gesprek, liep ze de gang op en botste bijna bij Anouk op.

Ze herstelde zich snel en sloeg een arm om Anouk’s middel en samen liepen ze naar de sportzaal waar de meisjes aan het sporten waren.

‘Wat ben jij vrolijk, ben je aan de drugs?’, lachte Anouk, die Sheila ook omarmde. Sheila vertelde dat haar plan was goedgekeurd en dat ze vanaf nu tot maandagmiddag vrij waren. Anouk geloofde er niets van en omdat Sheila haar niet kon overtuigen, liep Anouk naar hun meesters terug. ‘Er is een storing in het systeem, meesteres, want Sheila denkt dat we echt tot maandagmiddag vrij zijn. Ze is ook zo vrolijk, dus wat houdt ze voor mij achter?’, vroeg Anouk.

‘Het enige wat ze achterhoudt, is iets wat ik zelf vergeten ben haar mee te geven’, zei de meesteres terwijl ze een stapeltje goudkleurige enveloppen aan een verbaasde Anouk gaf.

‘Voor alle meisjes in jullie groepje een envelop en ook jij moet voorlopig uit de buurt blijven’, sprak ze streng, zoals ze ook bij Sheila had gedaan.

‘Eh, meesteres, wat heb ik fout gedaan dat ik hier niet meer mag komen?’, vroeg Anouk nerveus, waarop de meesteres glimlachte.

‘De enigste taak die je tot maandagmiddag hebt, is ontspannen met je vriendinnen en Sheila in de gaten houden, want die moet het rustig aan doen.

Ze moet niet overspannen worden nu ze haar oude taken ook op zich wil nemen.’

Ook Anouk verliet het kantoor vrolijk en besloot de meisjes te verrassen. Ze wist alleen dat er een uitnodiging in de enveloppen zat, maar ze hadden een lang weekend voor de boeg, dus Sheila’s geplande meidenavond kon morgen mooi doorgaan, net als het grote feest overmorgen. Anouk wist daar ook van, maar liet natuurlijk niets merken aan Sheila. Ze had alleen niet verwacht het hele weekend vrij te krijgen.

Ze nam Sheila even apart en vroeg haar iedereen naar het kantoor te roepen.

Toen iedereen zat, begon Anouk ze streng toe te spreken. ‘Zoals jullie weten is dit jullie laatste dag en we hebben de resultaten binnen, die ik zo aan jullie overhandig’, sprak ze, terwijl ze met de enveloppen wapperde.

‘Op de meeste punten hebben jullie zeer goed gescoord, maar er is iets waar Sheila en ik  overwerk van gaan maken’, en ze keek Sheila aan, die haar lachen nauwelijks in kon houden.

‘Wat is er dan niet goed gegaan?’, vroeg Marjon verontwaardigd. ‘We hebben ons uitgesloofd en zijn bekaf.’Anouk deelde de enveloppen uit en gebaarde dat ze geopend mochten worden. ‘Lees maar voor wat er staat, want wij hebben het nog niet gelezen’, moedigde Sheila de meiden aan en Kirsten las voor:

“Lieve Vroege Vogels,

Jullie hebben bewezen mee te werken aan onze experimenten voor een betere toekomst van beide rassen. Sheila is door jullie opgenomen in jullie vriendinnengroepje en als beloning heeft ze besloten een Meidenavond te organiseren voor jullie.

Jullie gaan vanavond uit eten op onze kosten en jullie gaan morgen met Sheila en Anouk mee de stad in om te shoppen en morgenavond een Meidenavond.

Doe wat je leuk vindt en maandagmiddag worden jullie naar de nieuwe werkplek gebracht. Daarna baden en een lekkere massage voor het slapen gaan.

Tot dinsdag en veel plezier!

Liefs,

Meesteres Rowarya”

Kirsten liet de woorden even bezinken en zag dat de andere meiden haar aankeken. ‘Dit is helemaal geen uitslag van de experimenten!’, riep ze verbaasd. De andere meisjes wouden het zelf ook lezen, voor het geval Kirsten het niet goed had gelezen, maar het klopte precies.

‘Het is echt waar en ik heb een poosje geleden te horen gekregen dat we allemaal vanaf nu tot maandagmiddag vrij zijn. En voor ik het vergeet: wat vinden jullie ervan als Lieneke ook mee uit eten gaat?’, vroeg Sheila, die nog niet wou voorstellen Lieneke voor de meidenavond uit te nodigen, bang dat het verkeerd zou vallen.

Marjon en Kirsten hadden de anderen natuurlijk wel verteld van hun belevenissen met het op het oog zo verlegen meisje en vonden dat ze wel mee mocht. Ook José en Esther vonden het wel gezellig. ‘Als zij geen vriendinnen heeft, dan is dat vanaf nu geregeld, wat jullie?’, vond José en sloeg demonstratief op de tafel, wat Sheila behoorlijk komisch vond. ‘Nou nou, nog even en jullie nemen de boel van ons over!’, lachte ze, terwijl ze de tranen van het lachen wegveegde. ‘Wil jij Lieneke vragen of ze mee wil, Josje?’, vroeg Sheila. ‘Ze zou mij over een kwartier baden, maar dan wordt het te laat, dus neem haar maar mee hiernaar toe.’

José verwachtte dat Anouk mee zou gaan, maar dat was niet nodig volgens Sheila. ‘Het is hier om de hoek, dat weet je toch wel te vinden? Of ben je niet vertrouwd om alleen te gaan en ga je andere meisjes versieren?’, lachte Sheila om de reactie van José. Lieneke was door het dolle heen toen ze hoorde dat ze met meiden uit eten mocht. Terwijl Sheila stiekem een grote tafel bij Millan reserveerde en het favoriete eten van de meiden bestelde, gingen de anderen snel even zwemmen voordat ze zich omkleedden. Het was al vroeg op de avond en om nog uitgebreid kleding uit te kiezen en te passen, zou de halve avond in beslag nemen, dus lag er voor ieder een joggingpak klaar. Niet ouderwets, maar precies op maat gemaakt, als een Italiaans maatpak.

Toen iedereen klaar stond, liepen ze met elkaar naar de lift en gingen ze naar de uitgang van het resort, waar een busje klaarstond.

‘Ik heb het busje van het resort maar geregeld, want het is ondertussen net Zwaan-Kleef-Aan; overal waar ik ga, blijven er meisjes aan me plakken’, plaagde Sheila. ‘Wie weet wat we onderweg nog meer voor leuke meisjes tegenkomen’, 

kaatste Anouk de bal terug.

Nadat ze allemaal giechelend een plekje hadden gevonden, tikte Sheila de chauffeuse op haar schouder, als teken dat ze konden vertrekken.

‘Weet je dat het nu zo sneu is voor Heidi, die er nu niet bij kan zijn’, merkte Kirsten halverwege op en ineens maakte het busje een slinger, waarbij ze bijna het bos indoken. Gelukkig ging alles goed en kwamen ze heelhuids aan, waarna Marjon de chauffeuse een uitbrander wou geven voor het rijgedrag.

Deze had haar pet afgedaan en zette de pruik af. ‘Heidi? Wat doe jij hier??’, riep Marjon verbaasd uit. De anderen liepen verbaasd op de chauffeuse af, die inderdaad Heidi bleek te zijn. ‘Ik bestuurde het busje, dus wat denk je wat ik doe’, lachte Heidi. Ze omhelsden en knuffelden elkaar, totdat Anouk zachtjes kuchte. ‘Ahum, moeten jullie niet iemand voorstellen?’, vroeg ze lachend en wees naar Lieneke, die wat verlegen tussen Sheila en Anouk in stond.

‘Lieneke; dit is Heidi, de bedrijfsleidster van het resort – Heidi; dit is Lienke, een nieuwe vriendin van ons’, stelde Kirsten de meiden aan elkaar voor.

‘Leuk je te zien, Lieneke. Geweldig dat je mee mocht; ik heb al wat van Sheila gehoord, dus van harte welkom bij ons vriendinnenclubje!’, zie Heidi.

‘Dank je, het is de eerste keer dat ik zomaar bij een groepje gevraagd word; en dat Sheila en Anouk er ook bij horen is wel heel bijzonder. Ik ben nog nooit door een baas mee uit eten gevraagd’, antwoordde Lieneke.

Sheila keek haar met grote ogen aan. ‘Je baas?? In zeker zin wel, maar we zijn nu sowieso buiten werktijd, dus tot maandagmiddag ben ik een van je vriendinnen!’, zei ze quasi streng.

 Druk kletsend liepen ze naar de pizzeria, alwaar ze natuurlijk uitbundig begroet werden door Millan, die hen allemaal even omhelsde.

‘Jullie hebben een perfecte timing, want onze nieuwe ruimte is vanmiddag net opgeleverd!’, zei Millan enthousiast en ging de meiden voor naar een nieuw zaaltje. ‘Ik wist niet dat je ging uitbreiden!’, zei Sheila verbaasd en bewonderde het werk. De oude bakstenen muren waren nadrukkelijk intact gelaten om een warmere sfeer te creëren en de tussenmuur was van nepsteen gemaakt, maar het geheel deed het gezellig oud lijken. Achterin was een kleine bar gemaakt, zodat kleine groepjes persoonlijk bediend konden worden, zonder op een ober te hoeven wachten. De zwarte stoelen met rode zittingen en rode pootuiteinden, staken mooi af tegen het geheel. Trots schoof Millan de stoelen naar achteren en liet de meisjes plaatsnemen. ‘We hebben hard gewerkt om het voor deze week klaar te krijgen en gelukkig was het gistermiddag af. De tafels en stoelen zijn vanmiddag net geleverd, dus precies op tijd om jullie hier als eerst te laten eten. ‘Wist je dan dat we zouden komen?’, vroeg Sheila.

Millan wees naar Heidi. Zij had doorgekregen dat jullie deze week mogelijk zouden komen eten met een groepje, dus heeft ze gevraagd of deze zaal dan klaar was. Daar hebben we met groot genoegen gehoor aan gegeven’, zei Millan. ‘Het drinken is op mijn kosten en de rest zou betaald worden door Sheila’s meesteres, dus neem het er lekker van!’

Hij knipte met zijn vingers en vanuit de aangrenzende zaal kwamen twee serveersters aanlopen. Sheila herkende hen nog wel, want ook deze meisjes hadden onder haar toezicht gestaan.

‘Wat leuk jullie te zien!’, begroette ze de meisjes en stelde hen voor aan het groepje. ‘Dit zijn Audrey en Sabine. Ze zijn twee maanden geleden hier begonnen te werken. Audrey komt uit Engeland en Sabine uit Duitsland en ze waren altijd al een hecht duo, ondanks dat ze elkaar nog niet kenden.

Sabine zat in een weeshuis en werd op haar zestiende in een pleeggezin geplaatst, maar daar kreeg ze nauwelijks te eten, omdat haar pleegvader vaker in de kroeg of het casino zat en de pleegmoeder had een baantje als schoonmaakster en al het geld werd vergokt door die man’, zei Sheila.

‘Sabine is toen gaan zwerven en omdat onze meesters en meesteressen haar signaal al hadden opgepikt en haar in de gaten hielden, hebben ze haar van straat gehaald.’

‘Ik wist eerst ook niet wat me nu overkwam, maar ze waren erg geduldig, omdat ik nog maar zestien was. Toen kon ik daar eerst als kamermeisje werken en kreeg ik privéles, omdat ik mijn school nooit heb kunnen afmaken en ze beloofden me dat ik serveerster kon worden, als ik een horecaopleiding ging doen. Ze wisten dat ik daar altijd al belangstelling voor had en het was het duwtje in de rug wat ik nodig had. Drie maanden geleden heb ik mijn diploma behaald en nu heb ik hier een baan voor twintig uren per week en misschien straks meer, wanneer we meer groepen krijgen’, vertelde Sabine.

Ze had mooi krullend bruin haar tot op haar schouders. Het was de meiden opgevallen dat iedereen die opgevangen werd, mooi glanzend haar had en ook het verhaal van een soepele huid bleek waar te zijn. Al het baden en trainen deed je lichaam goed.

Audrey bleek opgevangen te zijn omdat ze zelfmoordplannen had, omdat haar vriendje haar uit wou lenen aan zijn vrienden en toen ze wat voor een meisje voelde, wou die er niets van weten. ‘Ik dacht dat ik haar kon vertrouwen, maar ze vertelde het aan mijn, toen nog, vriendje en die heeft me met een glas geslagen. Gelukkig kon ik wegkomen en heb ik bij familie ondergedoken gezeten. Dat werd me ook te veel, ondanks dat ik daar geen problemen had, maar het vloog me aan en ik sprong van een brug af. Toen ik bijkwam, stond Anouk bij me en voor de rest is het precies zo gegaan als bij jullie’, vertelde Audrey. De meiden waren onder de indruk en vonden dat ze het zelf minder erg hadden gehad.

‘Maar het gaat prima met ons, dus geen reden om over ons in te zitten. Neem wat te drinken en dan komen we zo de pizza’s brengen’, besloot ze het verhaal.

Al snel werd er druk gekletst over de belevenissen en de wijn smaakte prima.

Sheila had gezegd dat het geen probleem was om wijn te drinken, als ze maar genoeg aten. Ze waren vrij, dus mochten ook wel drinken en Marjon was al niet meer verslaafd toen ze uit Nederland vertrokken, dus niets hield hun tegen.

Audrey en Sabine kwamen al snel terug met ieders favoriete pizza. Alleen Marjon had een macaronischotel, tot haar eigen verbazing, want ze had een eigen variant, met niet alleen diverse soorten kaas en tomaten, maar ook met kip. ‘Hoe wisten jullie wat ik lekker vind??’, vroeg Marjon verbaasd aan Audrey.

‘Je weet toch dat jullie voorkeuren op welk gebied dan ook allang bekend zijn? Wij hebben doorgekregen wat jullie favoriete gerechten zijn en dat krijgen jullie dan ook, ongeacht de prijs of moeite..’, antwoordde deze.

Ook de anderen stonden op het punt te vragen hoe ze wisten wat zij wouden bestellen, maar Marjon was hen al voor. ‘Maar als we nou wat anders zouden willen?’, vroeg Esther voorzichtig.

Audrey antwoordde dat ze alles konden krijgen wat ze maar lekker vonden. ‘Mocht je echt geen zin hebben in wat je gekregen hebt, dan krijg je gewoon wat je wel lekker vindt en eten wij het andere op.’

Esther had niets te klagen en de anderen evenmin, want het was al een hele tijd geleden dat ze dit hadden gegeten. Toen ze een paar maanden geleden hier aankwamen, hadden ze het bij een eenvoudige pizza gehouden, maar dit was echt hun meest favoriete gerecht en ze lieten het zich goed smaken.

Af en toe kwam Millan langs om te vragen of alles naar wens was en of ze nog wat meer wouden hebben, maar de meiden zaten al vol.

‘Neem de tijd, want jullie moeten ons ijs proeven!’, zei Millan. ‘Jullie hebben een lang weekend, dus al zitten jullie hier morgen nog; ik vind het prima. Jullie zijn mijn eregasten’ en hij knipoogde even naar Heidi.

‘Millan vindt het prachtig als er weer nieuwe gezichten zijn, dan kan hij weer opscheppen over zijn kookkkunsten’, lachte Heidi.

Het was al na middernacht toen ze moe maar voldaan weer in het busje stapten.  ‘Hè hè’, zuchtte José. ‘Ik kan niet meer en ben bekaf’.

Esther sloeg haar armen om haar zusje heen. ‘Ik ook, maar des te beter zullen we slapen’, zei ze en kroop tegen José aan.

Toen ze weer bij het resort waren aangekomen, merkten ze dat Lieneke al in slaap was gevallen. ‘Zullen we haar hier laten?’, stelde Esther giechelend voor.

Ondanks dat de anderen de humor er wel van in zagen, vonden ze het beter van niet. ‘Ze heeft aardig wijn gedronken, dus ik vermoed dat ze behoorlijk aangeschoten is. We brengen haar wel naar haar kamer, dan vat ze ook geen kou’, zei José. ‘Hoeft niet’, zei Marjon. ‘Ze kan wel bij ons slapen, als Kirsten het goed vindt. Wij slapen allemaal met een ander en zij niet, dus waarom niet bij ons?’, stelde ze voor. Tamra en Sheila overlegden fluisterend met elkaar. ‘Nee, komt niets van in’, begon Sheila. ‘Wat we wèl gaan doen, is dat jullie allemaal bij ons komen slapen!’ De meiden keken even verbaasd. ‘Je bedoelt bij jou en Anouk slapen? Mag dat van jullie meesteres?’, vroeg Kirsten. ‘Vraag het haar anders zelf’, lachte Sheila. Dat vond Kirsten ook weer niet nodig en ze gingen allemaal akkoord met dat voorstel. Heidi was even bang dat zij alleen zou moeten slapen, maar ook zij mocht mee. ‘Wat denk je, dat wij jou buiten sluiten?’, vroeg Esther bezorgd. ‘Nou ja, ik maak niet officieel meer deel uit van de opvang en ik wil me ook niet opdringen..’, antwoordde Heidi.

Esther gaf haar een dikke zoen en zei dat ze daar niets meer van wou horen, want ze was nog altijd onderdeel van het vriendinnengroepje.

Toen ze Anouk naar de kamer volgden, regelde Sheila een paar matrassen voor de andere meiden. De meiden waren verrast waren door de ruimte. Ze hadden een gewone kamer verwacht, maar dit was een suite!

‘Ja, ja’, lachte Sheila, ‘zo slecht heeft een Hoofdopzichter het niet. En ik had wel bedden kunnen bestellen, maar de lol van zo’n avond is toch het rommelige geheel van slapen op de grond, vind ik’, zei Sheila toen ze weer terug was.

‘Bedden regelen? Waar haal je die vandaan en dat midden in de nacht?’, vroeg José verbaasd. ‘In zeker zin is alles te krijgen. We hebben hier zoveel op voorraad en anders is het zo gemaakt. De 3D printers die jullie kennen zijn nog maar het begin van de mogelijkheden’, legde Sheila uit. ‘Wat je wel in Science-Fiction films ziet, is hier werkelijkheid.

Als je de moleculaire structuur van een object weet, kun je dat zo namaken.’

Dat wouden de meiden wel eens zien, maar Sheila moest hun enthousiasme temperen. ‘Misschien dat het er ooit wel van komt, maar nu nog niet. Eerst inwerken en dan stukje bij beetje krijgen jullie wel meer te zien. Er is zoveel dat jullie verstand te boven gaat, dus komt tijd, komt raad!’, zei ze.

De meiden kleedden zich uit en hielden alleen hun slipje aan. Toen de matrassen en dekbedden gebracht waren, zochten ze allemaal weer een plekje en kletsten ze nog even over van alles en nog wat. Sheila wou voornamelijk weten hoe de wereld er buiten nu uitzag, want ze kwam zelf niet veel verder dan het dorp. ‘Goh, wat is er dan veel veranderd.. Maar morgen gaan we shoppen in de stad, dus dan kan ik de schade weer wat inhalen’, mompelde Sheila, die na alle uitleg ook slaperig werd.

’s Ochtends om elf uur werden de meiden door Sheila en Anouk wakker gemaakt. ‘Rise and shine, dames!’, klonk het vrolijk.

‘Trek je gewone kleren maar aan, die jullie droegen toen jullie van huis vertrokken’, zei Anouk. ‘Ga eerst maar lekker douchen en dan gaan we in het busje naar Charleville-Mezieres.’

‘Wat is dat voor ding?’, vroeg Esther gapend. ‘Niet een ding, maar een stad waar we gaan ontbijten of lunchen, maar net hoe je het bekijkt’, antwoordde Anouk lachend. Ze was zo te zien net onder de douche geweest, want haar haren waren nog nat en ze droeg een zwarte badjas.

Nadat iedereen gedoucht had en aangekleed was, liepen ze weer richting uitgang van het resort en stapten in het busje, wat wederom door Heidi bestuurd werd. ‘Ik ben hier goed bekend en ik rijd wat vaker in een auto dan Sheila en Anouk, dus daarom rijd ik weer’, antwoordde ze op de vraag waarom zij moest rijden, want niemand wilde dat het Heidi opgedrongen werd.

Uiteindelijk kwamen ze in Charleville-Mezieres aan en liepen naar de door Sheila en Anouk uitgezochte brasserie, “La Table d’Arthur” , wat in een doodlopend steegje zat.

‘Een kennis van ons heeft dit restaurantje aanbevolen, dus als het niet goed is, kun je haar vanmiddag er op aanspreken’, zei Sheila.

Iedereen had een reuzehonger en spoedig zaten ze aan de soep en lekkere broodjes. Sheila genoot duidelijk van het uitje met haar pas verworven vriendinnen en dat was Anouk niet ontgaan, want haar vriendin was wat stilletjes geworden. ‘Kom, ik ga naar het toilet. Ga je mee?’, vroeg Anouk, terwijl ze onder de tafel zachtjes in Sheila’s hand kneep als hint.

Sheila keek Anouk dankbaar aan en ze verexcuseerden zich bij de rest. In het damestoilet viel Sheila zachtjes snikkend in Anouk’s armen.

‘Dit heb ik al die jaren gemist’, fluisterde ze.

Anouk knuffelde Sheila liefdevol en was van mening dat het soms eenmaal zo loopt. ‘Je hebt jezelf kapot gewerkt om nieuwe meisjes een betere toekomst te geven, dus als je het niet had gedaan, hadden ze misschien amper vrije tijd gehad, waar jij nu voor gezorgd hebt’, zei Anouk.

Sheila lachte alweer een beetje. ‘Nou ja, maar wie was mijn steun en toeverlaat? Als jij me niet had versierd had ik het denk ik niet volgehouden’, antwoordde ze en kuste Anouk op de mond. Die kus werd gretig beantwoord, totdat ze gestoord werden door Heidi, die ook naar het toilet moest en wou weten of alles in orde was, omdat Sheila en Anouk zo lang wegbleven.

‘Oh sorry, ik wou jullie niet storen, maar jullie bleven zolang weg, dus ging ik maar even kijken’,  zei Heidi een beetje beschaamd.

‘Je hoeft niet weg te gaan, Heidi, want we hebben niets te verbergen!’, zei Anouk en ze legde uit wat er aan de hand was.

‘Ik kan ook wel een coach gebruiken, want wat ik nog niet verteld heb, is dat ik een paar weken lang een soort van vriendje heb gehad’, biechtte Heidi op.

Sheila en Anouk waren erg verbaasd dat te horen. ‘Maar je zei “gehad”, dus het is niet meer aan?’, wou Anouk weten.

Heidi schudde haar hoofd. ‘Iedere keer als ik denk ik een leuke  jongen ontmoet te hebben, is het tòch weer zo’n vakantieliefde. Altijd beloven dat ze contact houden, maar het komt er nooit van en anders schrikt mijn drukke baan ze wel af. Ze kunnen niet tegen een vriendin die een eigen carrière heeft’, vertelde ze.

‘En nu dan?’, wou Sheila weten. ‘Geen idee, maar toch mis ik de gezelligheid van die paar weken dat ik bij jullie was. Het was niet perfect, maar wel gezellig op een aparte manier.’

‘Ik heb je een tijdje in de gaten gehouden’, zei Anouk, ‘en ik merk dat je regelmatig naar Lieneke zit te kijken. Misschien voel je iets voor haar of heb ik het mis?’ Heidi bloosde en haalde haar schouders op. ‘Totdat ik door jullie met de andere meiden uit de grot werd geplukt, had ik alleen maar oog voor jongens, maar gaandeweg kan ik me voorstellen dat veel vrouwen niets van een man moeten weten. Het moet op hun manier en anders kun je als vrouw maar vertrekken en ik wil niet een sloofje zijn, los van het feit dat mijn werk dat niet toelaat.

Dus ik moet iemand zien te vinden die mij daarin steunt. En om eerlijk te zijn is Lieneke een aardig meisje. Ze ziet er best leuk uit en kan best grappig zijn en ja, er is iets wat me aantrekt, al weet ik niet wat.

‘Je weet dat de anderen vanwege de experimenten ook seks met andere meisjes en meesteressen hebben gehad en dan weet je dat het ze niet tegenviel. Het is meer de ingesleten cultuur dat je per se met iemand van het andere geslacht moet vrijen. Vrouwen willen knuffelen en zoeken romantiek en veel mannen willen dat niet, dus op een bepaald moment houden ze de man vanwege de kinderen en een vrouw als vriendin, waar ze lekker mee kunnen knuffelen. Ik had net zoals jij en vele andere meiden hetzelfde, totdat Anouk met me begon te flirten. Ik kon goed met haar opschieten en toen ik haar met Amber zag zoenen, werd ik jaloers, maar durfde niet toe te geven dat ze de ware voor mij was’, zei Sheila. ‘Hoe heeft zij jou dan versierd?’, wou Heidi weten.  ‘Ze nam me mee uit eten en toen heeft ze me thuis gebracht en voor ik het in de gaten had, kuste me ze en gaf me de keuze: òf ze werd mijn vriendinnetje en zou ze bij me blijven slapen, of ze zou stoppen met flirten, maar dan zou ze de vriendschap beëindigen, omdat ze mij als vriendinnetje wou en geen gewone vriendschap. Ze zou me nooit als gewone vriendin kunnen zien als ze verliefd op me was’’, antwoordde Sheila.

‘Ik heb haar botweg verteld dat ik smoorverliefd op haar was en geen genoegen nam met minder’, vulde Anouk aan. ‘Ze durfde niet te beslissen en ik wou niet meer straf riskeren voor iemand die mijn gevoelens niet beantwoordde, dus ik liep huilend naar mijn eigen kamer. Even later merkte ik dat er iemand bij in bed kroop..’

‘Sheila?’, vroeg Heidi.

‘Ja, het was Sheila, die ook kapot was van verdriet en mij niet kwijt wou en vroeg me of het erg was dat ze geen ervaring met meisjes had. Toen we ’s ochtends wakker werden, had ze dat wel en gelukkig voor mij vond ze het heerlijk!’, zei Anouk.

Na al die bekentenissen werd het tijd weer naar hun tafeltje te gaan, waar de anderen al wat ongeduldig werden. ‘Zo, dat was een hele vergadering’, lachte Lieneke. ‘Sheila en Heidi hadden een afspraak met psycholoog Anouk’, zei Anouk met een knipoog naar Lieneke. Ze had bij het meisje een verhoogde hersenactiviteit en een verhoogd percentage Dopamine gemeten, wanneer ze Heidi zag of naast haar zat. Voordat Heidi weer terug naar de buitenwereld was gegaan, had zij de meiden al eens gezien en blijkbaar had ze een oogje op Heidi. Ze rekenden hun lunch af en liepen naar de winkelstraat en gingen winkel in, winkel uit, tot ze bij een duur uitziende lingeriezaak uitkwamen, waar de anderen aan voorbij wouden lopen. ‘Wat s dit nu, dames?’, lachte Anouk.

‘Willen jullie geen mooie lingerie kopen? Ga me niet vertellen dat we hier voor niets naar toe zijn gegaan’ en ze keek Sheila aan. ‘Zullen wij het geld dat voor hun bedoeld was dan maar zelf uitgeven?’

Sheila vond dat een strak plan en lachend zwaaiden ze naar de achtergebleven meisjes, terwijl ze de winkel binnen stapten. ‘Wat krijgen we nou?’, riep Marjon. ‘Geld dat voor ons bedoeld was?’ Anouk draaide zich om. ‘Ja, jullie mogen wat leuke setjes uitzoeken op kosten van onze meesteres, omdat jullie zo hard hebben gewerkt’, legde ze uit en wenkte de meiden. ‘Hup, in looppas naar binnen. We hebben gereserveerd en Eline staat al te wachten’, zei ze en liep weer naar binnen, gevolgd door de andere meisjes, die zich wat ongemakkelijk voelden in zo’n dure zaak.

Eline was een vrouw van een jaar of dertig, met lang krullend blond haar en een vriendelijk gezicht. ‘Welkom dames. Ik ben Eline en het is een eer jullie te mogen ontvangen. Ik heb jullie maten al van Sheila gekregen en wat voor jullie klaargelegd. Wil je wat anders passen, dan pak je het maar. Vooraan in de winkel hebben we voornamelijk rokjes en jurkjes en wat eenvoudigere lingerie. Voor jullie is de VIP-zaal beschikbaar, waar jullie op je gemak kunnen passen en kijken. Jessica en Joan, mijn assistentes, helpen jullie met passen en advies als dat nodig is. Alles kan en wil je wat speciaals, dan geef je dat maar aan hun door. We kunnen alles aanpassen of in een andere kleur bestellen als je dat wilt. Wij zijn hofleverancier voor de meesteressen, dus alleen het mooiste is mooi genoeg voor jullie.’

 ‘Jullie verkopen lingerie aan de meesteressen?’, vroeg Kirsten verbaasd. Eline knikte. ‘Ja en nee: wij maken wel kleding op maat voor hun, maar het meeste is voor de meisjes die opgevangen worden, zoals jullie. Ze weten dat mooie lingerie vrouwen vrouwelijker laat voelen en mannen vinden het opwindend, dus voor de experimenten is het alleen maar beter mooie lingerie te dragen. Vandaar dat ik deze winkel ben gestart. Ik heb hetzelfde als jullie meegemaakt en door mijn achtergrond in mode en lingerie, mocht ik later deze winkel beginnen. Er moet natuurlijk wel geld verdiend worden, vandaar dat de winkel niet in een dorp als Revin zit’, verklaarde ze.

De meiden moesten even wennen aan de vip-behandeling, maar al gauw waren ze de mooiste lingerie aan het passen. Lieneke besloot gelijk maar bijpassende rokjes en topjes te proberen en haar tafel lag vol met kleren die ze mooi vind of nog wou passen. Ze ging een kleedkamer binnen en probeerde een witte latex catsuit, maar kreeg de rits niet goed dicht. Hoewel het best zou lukken, leek het haar een goed excuus om iemand erbij te vragen. Niet een assistente, maar Heidi, die vlakbij haar een body aan het uitzoeken was. ‘Heidi, kun je me even helpen? Die rits krijg ik niet goed dicht’.

Heidi, die niet in de gaten had dat Lieneke ook een oogje op haar had, ging haar helpen. ‘Dat valt toch wel mee?’, lachte Heidi, die in de gaten kreeg dat ze met een smoesje de kleedkamer ingelokt was. Als Anouk haar geen hint had gegeven, had ze nooit durven toegeven dat ze wel wat in Lieneke zag. Niet dat ze direct hoteldebotel verliefd was geworden, maar het was een knagend gevoel waar ze niet van af kwam. Enerzijds wou ze niet toegeven iets voor een meisje te voelen, maar anderzijds had Lieneke iets waardoor zij een goeie match zou zijn. Niet van dat haantjesgedrag, maar rustig en toch hard werkend met een doel voor ogen. Dat was Heidi zelf ook en stukje bij beetje merkte ze dat ze verliefd werd op Lieneke.  

Lieneke draaide zich om en moest zich inhouden Heidi niet te zoenen, want zij wist niet of Heidi ook wat voor haar voelde, dus ze besloot het rustig aan te doen. ‘Dank je,hoe vind je dit staan?’, vroeg ze en showde de catsuit voor Heidi. ‘Staat je prima! Maar ik neem aan dat je dat rokje erbij neemt?’

‘Zou dit gepast zijn voor een afspraakje?’, vroeg Lieneke flirtend.

‘Als je de gelukkige het bed in wilt krijgen, dan wel. Anders misschien wat minder uitdagend’, vond Heidi, die zich wat ongemakkelijk begon te voelen.

Lieneke bedankte Heidi voor het advies en probeerde nog wat andere setjes, terwijl Heidi met een rood hoofd de kleedkamer weer uitstapte.

Behalve Anouk had niemand wat in de gaten en na uren van passen en elkaar bewonderen, hadden ze allemaal een aantal mooie setjes gekocht en ook hadden ze op aanraden van Sheila allemaal een sexy jurkje uitgezocht.

‘Dan hebben jullie wat om aan te trekken als jullie weer eens uit eten gaan’, had Sheila gezegd.

‘We gaan naar hetzelfde restaurantje voor een warme maaltijd en als we terug zijn bij het resort, gaan we “50 Shades of Grey” kijken, of jullie moeten iets anders willen zien, maar Anouk en ik hebben die film nog niet gezien, maar het schijnt een mooie film te zijn’, zei Sheila.

Iedereen vond het een prima plan en opgewekt liepen ze naar het busje, om de pas gekochte kleren op te bergen, terwijl ze uit eten gingen.

Onder het eten bespraken ze natuurlijk uitgebreid wat ze gekocht hadden. Lieneke keek regelmatig stiekem naar Heidi, die dan weer bloosde, wat Lieneke wel grappig vond. Plagend schopte Heidi haar onder de tafel terug, totdat ze per ongeluk Anouk raakte, die wel doorhad wat er zich afspeelde.

‘Beter mikken, jongedame!’, plaagde ze, wat tot gevolg had dat Heidi en Lieneke beiden een rood hoofd kregen en begonnen te giechelen, want ze keken elkaar aan en merkten dat ze rood werden.

‘Wat hebben jullie een plezier’, merkte Esther op. Lieneke had twee wijntjes op en begon wat los te komen. ‘Heidi is aan het voetjevrijen’, giechelde ze en Heidi wist helemaal niet meer waar ze moest kijken.

Sheila vond dat de meisjes alle tijd en privacy moesten krijgen, totdat met name Heidi een besluit had genomen. Het was voor haar niet gemakkelijk om ineens door een ander meisje versierd te worden, wist ze uit ervaring.

‘Laat ze maar’, zei ze. ‘Lieneke is wat melig geworden en probeert Heidi van het eten af te houden.’

Toen ze het eten op hadden, stapten ze weer in het busje en Sheila nam Lieneke even apart voor een gesprekje. ‘We moeten wel heelhuids terugkomen en Heidi heeft het wel een beetje moeilijk met jou versierpogingen, dus maar even rustig aan doen. Als de anderen er achter komen dat Heidi versierd wordt, zou het wel eens averechts kunnen werken. Dus als je Heidi voor je wilt winnen, moet je wat geduld hebben. Je krijgt genoeg tijd om meer tijd met haar door te brengen en ik weet dat ze jou wel leuk vindt, dus ik denk niet dat je bang hoeft te zijn dat ze er met een ander er vandoor gaat. Later op de avond heb je denk ik wel even de tijd om haar te vragen. Afgesproken?’

Lieneke knikte. ‘Sorry, maar net wat je zegt; ik heb haar liever nu bij me dan later. Maar ik moet me niet opdringen, dat is inderdaad niet goed’, antwoordde ze. De terugreis verliep rustig, ook omdat iedereen moe was van het winkelen en vol was van het eten.

Opeens kreeg Sheila een berichtje op haar telefoon, waar ze normaal gesproken alleen oproepjes van Anouk op kreeg en in noodgevallen werd ze door haar meesteres opgepiept. Geschrokken las ze het appje. “Spoedbespreking in de eetzaal. Zodra jullie terug zijn allemaal naar de zaal komen. Meesteres Rowarya.” Ze las het nog eens en liet het Anouk lezen. ‘Vreemd, wat zou er gebeurd zijn? Of zouden wij iets verkeerds hebben gedaan?’, vroeg Anouk verwonderd, die het mooi meespeelde.

Er restte hen niets anders dan wachten tot ze terug waren en eenmaal bij het resort aangekomen, liepen ze in tempo naar de eetzaal.

‘Waarom zijn de lichten uit?’, mompelde Sheila. ‘Zou er een stroomstoring zijn?’ Nauwelijks had ze die woorden gesproken, of de lichten gingen aan. De hele zaal was mooi versierd en veel van Sheila’s collega’s stonden hen op te wachten, allemaal gekleed in mooie jurkjes en rokjes.

‘Gefeliciteerd met je promotie en met je verjaardag!’, riepen ze in koor.

Stomverbaasd keek Sheila om zich heen. ‘Hebben jullie dit voor mij gedaan?’, vroeg ze zachtjes, compleet onder de indruk.

Anouk sloeg haar arm om Sheila heen en kuste haar teder. ‘Ze weten hoe hard jij altijd werkt en deze promotie is natuurlijk aan niemand voorbij gegaan en dit is om jou te bedanken voor wat je allemaal gedaan hebt. Amber kwam met het voorstel en vroeg mij of je het leuk zou vinden. Toen hebben we alles met de meesters en meesteressen geregeld, die het je van harte gunden’, zei ze.

‘Ben je jarig, Sheila?’, riep José verbaasd uit. ‘Dat had je moeten zeggen, want nu hebben we geen cadeautje gekocht. Wat ben je ook een troela! Ons meenemen op wat denk ik je verjaardagsfeestje was, maar in plaats van cadeautjes te krijgen, heb je cadeautjes voor òns gekocht!’

‘Dat was geen verjaardagsfeestje, maar gewoon een dagje shoppen met vriendinnen’, antwoordde Sheila. Maar jullie hebben me in jullie groepje opgenomen en dat is al een heel mooi cadeau.’

Amber gaf Sheila een t-shirt met de tekst “I’m the greatest” en een mok met de tekst “Big Boss”, tot grote hilariteit van de anderen.

Sheila nam alle cadeaus blozend in ontvangst en niemand had haar ooit zo gezien, wat ook niet raar was , aangezien Sheila het woord “vrije tijd” nauwelijks kende.

Er was muziek, frisdrank en hapjes, wat volgens Amber door hun meesteres was geregeld. ‘Je wordt maar een keer in je leven Hoofdopzichter, dus wij hebben allemaal vervangers kunnen regelen om hier te zijn. En we maken het niet laat, want we willen jouw meidenavondje niet verpesten’, zei Amber.

Sheila was onder de indruk en omhelsde Amber. ‘Dank je wel. Dit is heel lief van je’, zei ze, terwijl ze een snik onderdrukte.

Anouk nam Sheila voorzichtig mee naar de geïmproviseerde dansvloer om te dansen en al snel volgden anderen hun voorbeeld.

Esther danste met José, Marjon met Kirsten en alleen Lieneke en Heidi bleven over. Lieneke schonk net wat te drinken in, toen ze op op de schouder getikt werd door Heidi. ‘Ga je me nog ten dans vragen, of hoe zit dat?’, vroeg Heidi tot Lieneke’s grote verrassing.

‘Eh ja, natuurlijk, maar ik wist niet dat je…’, begon Lieneke, maar Heidi hield haar hand over Lieneke’s mond. ‘Eerst dansen, dan praten. Goed?’, zei ze met een knipoog. Ze had besloten om op Lienke’s avances in te gaan, hoewel ze bloednerveus was. Het verhaal van Sheila en Anouk spookte steeds door haar hoofd en ze wou niet riskeren dat Lieneke haar in de steek liet op het moment dat ze zelf net had besloten er op in te gaan.

Lieneke had net een plannetje bedacht om Heidi te vertellen wat ze echt voor haar voelde en had het meisje van de muziek gevraagd een bepaald nummer van internet te halen, wat ze dan moest draaien als zij Heidi de dansvloer op had gelokt. Ze had een geschikter moment willen afwachten, maar ineens waren de rollen omgedraaid. Ze zag dat het meisje een duim opstak, ten teken dat ze het nummer klaar had staan en Lieneke knikte dat ze maar moest beginnen. Het nummer was van White Lion “Love Don’t Come Easy”:

There comes a time
When baby you ‘n’ me
We gotta work it out
Whatever it will be
It feels so right
But somewhere deep inside
You don’t know how you feel
You don’t know if it is real
Do you want it
Do you need it
‘Cause love don’t come easy
Do you want it
Do you need it
‘Cause love don’t come easy
There comes a time
When you wake up one day
Not knowing if our love
Will take us all the way
Then suddenly,
You feel you must decide
If we should carry on
With what we’ve just begun
You know that it ain’t always easy
You know that it ain’t always right
When love finds a place in your heart
Do you want it, etc.
You can walk out through this open door
Just like so many times before
If you don’t find what you are looking for
You may be lost forevermore
You know that it ain’t always easy
You know that it ain’t always right
When love finds a place in your heart
There comes a time
When baby you should know
We are gonna make it
You gotta let it show
‘Cause I can’t wait
And find out in the end
That you will not be standing
Right here by my side

‘Dit had ik willen laten draaien wanneer ik met jou zou gaan dansen, maar je bent me voor’, fluisterde Lieneke. Heidi werd helemaal warm van binnen. Dit was het duwtje wat ze nodig had: het was nu of nooit.

Het viel de anderen op dat Lienke en Heidi aan het schuifelen waren, maar Anouk waarschuwde hen de meisjes met rust te laten. ‘Jullie maken het er voor Heidi niet gemakkelijker op als je nu vragen stelt. Het is lief bedoeld, maar ze is even heel kwetsbaar en om dit te laten slagen, heeft ze Lieneke nodig.

Heidi twijfelt nog, dus geef ze alle ruimte en als het zover is, zullen ze het wel laten merken en er is een kans dat Heidi alsnog afhaakt’, zei ze.

Dat was een goede raad, vonden de meiden en hoewel ze natuurlijk stiekem keken, lieten ze het verliefde paartje met rust.

Nadat ze een poosje samen gedanst hadden, nam Heidi Lieneke mee naar buiten. ‘Luister. Je bent al een paar dagen met me aan het flirten en je maakt me helemaal gek!’, begon Heidi.

Lieneke schrok, want ze dacht dat Heidi het wel leuk vond. ‘Sorry, ik wou je niet voor schut zetten. Als je me niet leuk vindt, accepteer ik dat, maar je zat ook regelmatig naar mij te kijken, vandaar dat ik dacht dat je een oogje op me had’, zei ze met betraande ogen. ‘Shit!’, dacht Heidi. ‘Nu verpest ik het ook.’

Ze haalde diep adem en stond te trillen op haar benen, maar ze wou dit meisje een kans geven. Ze veegde de tranen van Lieneke’s gezicht en kust haar vol op de mond. ‘Dat is nou net wat ik bedoel met gek maken! Hoewel het allemaal nieuw voor me is, wil ik graag je meisje zijn. De anderen hebben het ook geweldig met elkaar, dus waarom wij niet?’, gooide ze eruit.

Lieneke keek Heidi verrast aan. ‘Meen je dat echt? Ik wist niet of je nou terugflirtte of dat het gewoon vriendschappelijk plagen was’, zei ze.

Heidi die helemaal in de wolken was, kon zich niet meer inhouden. ‘Laat me zien hoe je met een meisje vrijt’, hijgde ze en ze kuste Lieneke nogmaals, die de kus gretig beantwoordde.

 ‘Jij bent mijn eerste vriendin en een echt vriendje heb ik ook nog nooit gehad, dus voor mij is het ook spannend’, lachte ze.

Het was ondertussen al donker geworden en  omdat toch niemand hen kon zien, liet Heidi haar hand onder Lieneke’s nieuwe rokje glijden, maar merkte dat deze ook de pas gekochte catsuit droeg, dus ze kon haar vriendin niet vingeren. Lieneke merkte wat Heidi van plan was en toen ze het verbaasde gezicht van Heidi zag, kreeg ze de slappe lach en dat werkte ook weer op Heidi’s lachspieren.

‘Ah, daar zijn onze tortelduifjes al’, klonk ineens de stem van Anouk.

‘Als het de dames behaagt, dan wouden we onze meidenavond voortzetten, anders is het weekend voorbij voordat we aan ons avondje zijn begonnen’, zei ze plagend. ‘Zo te zien hebben jullie elkaar duidelijk gemaakt wat jullie voor elkaar voelen?’, vroeg ze. Heidi knikte. ‘Hoewel ik bloednerveus ben, heb ik besloten de tweede Sheila te worden’, zei ze en kreeg weer de slappe lach toen ze het gezicht van Anouk zag, die het even niet snapte.

‘Nog meer vriendinnetjes voor mij en wou je ook Hoofdopzichter worden?’, vroeg Anouk lachend.

‘Ik bedoel dat ik me door een meisje heb laten versieren, terwijl ik eerder niet echt gevoelens had voor meisjes. Vandaar dat ik mezelf met Sheila vergelijk’, legde Heidi uit.

‘Ah ja, zo. Nou ja, als je het niet erg vind, zal ik je gewoon Heidi blijven noemen, want aan één Sheila heb ik mijn handen wel vol’, zei Anouk grijnzend.

‘Ik heb de anderen wat uit jullie buurt gehouden, want iedereen wil weten of jullie nou verkering hebben of niet’, zei ze. ‘Jullie moeten het zelf maar vertellen als jullie daar aan toe zijn, want in dit prille stadium wil iedereen alles van jullie weten’, besloot ze.

Daar waren ze wel dankbaar voor en liepen achter Anouk aan naar binnen. Op het eigen groepje na, was iedereen al vertrokken.

Heidi keek Lieneke aan met een blik van “zullen we of zullen we niet”, waarop Lieneke knikte.

Iedereen wachtte op wat er komen zou en ze keken de meisjes bijna smekend aan. ‘Ik hoorde van Anouk dat Lieneke een oogje op me had, wat ook de reden was dat ze me steeds onder de tafel schopte en voetjevrijde en natuurlijk het smoesje om mij de kleedkamer in te krijgen. Op dat moment bedacht ik me dat ik die aandacht wel leuk vond, maar ik wist niet wat ik moest doen. Aan een kant leek ze me een lieve vriendin, maar ik was bang voor mijn eigen gevoelens.  En wat ik jullie nog niet verteld heb, maar Anouk en Sheila wel, is dat ik vaak dacht een vriendje te hebben, die dan weer een vakantieliefde bleek te zijn. Om een lang verhaal kort te maken: Lieneke’s geflirt en mijn bindingsangst deden me aan Sheila en Anouk denken en omdat zij ook wel weet dat ik het druk heb en zelf ook hogerop wil komen, heeft ze vast meer begrip voor mijn drukke agenda. Het liefst zou ik een baantje in het resort zelf voor haar willen zoeken, maar dat gaat niet zomaar en haar baantje als baadster bevalt haar prima, al moet ik oppassen, want ze is net één van  Sheila’s persoonlijke baadsters geworden’, zei ze.

Natuurlijk werden ze omhelsd en beide meisjes kregen van de anderen een paar dikke zoenen en knuffels. ‘Welkom bij de club, Heidi en jij natuurlijk ook Lieneke!’, zei Sheila, waarop Lieneke bloosde.

 ‘Ga lekker op de bank zitten, dan haal ik wat te drinken en wat popcorn’ zei Sheila toen ze weer op haar kamer waren en gebaarde dat de meiden maar moesten gaan zitten. ‘Ik wil een van mijn nieuwe setjes aantrekken  voordat we de film gaan kijken, want een slaapfeestje is niets zonder mooie slaapkleding’, vond José. Dat was een goed idee en al snel hadden ze mooie shirtjes, hipsters en nachthemdjes aan. Sheila, die dat nooit echt had meegemaakt, keek Anouk eerst onwennig aan, maar toen kleedden ook zij zich om.

Uiteindelijk had iedereen een mooi setje aan en kon de film beginnen.

Er was niet genoeg plek op de bank voor iedereen, dus uiteindelijk werd de bank helemaal uitgevouwen, waardoor er een soort kingsize bed ontstond.

De meiden zochten weer een plekje en al snel lag iedereen knus tegen de eigen vriendin aan. Heidi was in de zevende hemel maar haar jongere vriendin, die zich uitgesloofd had haar te versieren. Deze nestelde zich lekker tegen Heidi aan en beiden keken elkaar verliefd aan.

Halverwege de film ging er een zoemer. Iedereen schrok, want ze waren helemaal verdiept in de film. Lieneke was al in slaap gevallen en haar hoofd rustte op Heidi’s schouder.

‘Wat is dat voor een zoemer? Heb je een pizza in de oven staan?’, lachte Kirsten. ‘Dat is mijn deurbel die in mijn geval nooit gebruikt wordt, behalve in die tijd dat ik nog assistente in opleiding was en een zekere Anouk de bel regelmatig misbruikte’, antwoordde Sheila en porde Anouk plagend in haar zij, terwijl ze opstond om te kijken wat er loos was. ‘Het zal Amber wel zijn om wat te vragen, want ze heeft dit weekend mijn rooster ook overgenomen en ik denk dat haar assistentes ergens mee zitten’, zei ze.

Toen ze de deur opendeed, schrok ze zich rot. Meesters Rowarya stond voor de deur en dat was nog nooit voorgekomen. Omdat ze slecht tegen het licht konden, kwamen ze zelden buiten hun eigen afdeling, laat staan dat ze bij iemand op bezoek gingen. ‘Meesters! Wat kan ik voor u doen, is er wat gebeurd?’. Vroeg Sheila geschrokken.

‘Rustig maar Sheila, alles is in orde. Amber en haar assistentes doen het prima, dus niks aan de hand. Ik kwam alleen even kijken hoe het met jullie was en om eerlijk te zijn was ik te nieuwsgierig naar zo’n “Meidenavond” om niet persoonlijk langs te gaan en ik moest Marjon toch even bedanken.’

Sheila wist niet wat haar overkwam. ‘Eh..U wou misschien even binnenkomen? We zijn halverwege de film, maar komt u verder’, stamelde Sheila..

‘Oh ja, Lieneke slaapt al, dus we moeten niet teveel lawaai maken’, zei ze en wees naar de bank vol meisjes.

De meesteres gebaarde dat ze moesten blijven zitten, want ze wou even sociaal doen. ‘Als jullie het tenminste niet erg vinden, want het is nieuw voor mij en ik wil jullie niet storen’, zei ze vriendelijk.

‘Gaat u hier maar zitten, meesteres’, zei Marjon, terwijl ze zelf opstond. ‘Dat is lief van je, Marjon. Dankjewel!’, antwoordde de meesteres en ging ook op de bank zitten, vlak naast de slapende Lieneke.

Ze keek er even naar en streelde het slapende meisje door haar haren. ‘Ze doet me aan jou denken, Anouk.  Net zo koppig en volhardend als jij en dat bedoel ik positief!’, zei ze.

‘Dat zeggen wij ook al de hele tijd!’, riep Heidi uit. De anderen gebaarden naar Lieneke, die nu ook wakker werd. ‘Wat is er gebeurd? Is de film afgelopen? En wie heeft een ander vriendinnetje binnengelaten? ‘, mompelde ze slaperig, terwijl ze zich aan de meesteres voorstelde, tot hilariteit van de anderen.

‘Hallo, ik ben Lieneke en Heidi is mijn vriendinnetje, dus haal niets in je hoofd!’, stelde ze zich slaapdronken voor aan de meesteres, die het ook wel komisch vond, tot opluchting van de anderen.

‘Rustig aan, er is niets aan de hand en wees wat beleefder tegen je meesteres’, bracht Sheila er lachend uit. Het was nogal een komisch gezicht en het kwam er zo onnozel uit. Toen ze doorkreeg wat ze gedaan had, verontschuldigde ze zich uitgebreid. ‘Neem me niet kwalijk; ik wist niet dat u het was. Sorry, echt waar! Het spijt me vreselijk!’, riep ze verschrikt.

De meesteres kuste haar zachtjes op de wang. ‘Ik weet wel dat je het niet kwaad meende en het is leuk om te zien dat jij je kersverse vriendin zo beschermt’, antwoordde ze.

‘Ik wou even tegen Marjon zeggen dat haar make-up heel goed werkt. Dankzij die make-up kunnen wij beter tegen zonlicht’, zei ze. ‘Marjon’s make-up?’, vroeg Sheila verbaasd. De meesters legde uit dat Marjon op het idee was gekomen speciale make-up te kopen, wat ze altijd bij de televisie gebruikte. Dat hield de warmte en straling beter tegen en zou misschien een oplossing kunnen zijn voor de meesters en meesteressen.  ‘Jullie zijn een leuk groepje en als ik wat terug kan doen, dan zeggen jullie het maar. Door deze make-up hoeven we  niet altijd in het donker te zitten.  Misschien wil je ons een keer demonstraties geven, Marjon? Wij kennen nauwelijks make-up, dus we hebben je hulp nodig.’

Marjon was zeer vereerd en gaf aan graag eens een demonstratie te willen geven. ‘ Blijf zo doorgaan, meisjes. Ik ben erg trots op jullie en Sheila en Anouk kunnen ook trots zijn op zulke vriendinnen!’, zei ze en wou weer vertrekken.

‘Blijft u gerust, dan kunt u ook zeggen dat u een Meidenavond hebt meegemaakt’, zei Sheila. De meesteres twijfelde even, maar merkte dat niemand het erg vond dat ze even bleef.

Sheila pakte er een stoel bij voor de meesteres, want die stond erop dat de vriendinnen niet uit elkaar gehaald werden. Toen de film afgelopen was, praatten ze nog even na en het bleek dat de meesteres heel vriendelijk was.

‘Ik herinner me Sheila en Anouk’s tijd nog heel goed’, zei de meesteres.

‘Toen ik Anouk een keer vroeg waarom ze altijd uit haar kamer sloop om naar Sheila te gaan, zei ze dat ze er mee door zou gaan, totdat Sheila haar vriendin zou worden. Gelukkig is het goed gekomen en de een kan niet zonder de ander. Sheila heeft altijd ideeën en plannetjes, maar verslaat er vaak in. Anouk overziet het geheel meer en houdt Sheila op koers. Toen Sheila management cursussen moest doen voor haar functie als assistente, was het Anouk die haar er doorheen heeft gesleept. Ze hadden nog geen verkering en Anouk bood aan haar te helpen, wat voor haar een mooi excuus was weer bij Sheila in de buurt te zijn. Toen Sheila slaagde, was het des te zuurder dat ze niet op Anouk’s versierpogingen in ging. Ik geloof dat Amber er ook wat mee te maken had en uiteindelijk ging Sheila overstag. En voor ons is dat maar goed ook, want we hebben veel aan dit illustere duo te danken’, zei de meesteres.

Ze vond het tijd om op te stappen en wenste de meisjes een goede nacht toe.

Diep onder de indruk bleven de meisjes achter. Sheila voelde zich er wat ongemakkelijk bij, maar Lieneke ze dat ze het “heel inspirerend” had gevonden.

‘Tja, jij verschilt inderdaad niet veel van ons, maar jij hebt het sneller voor elkaar gekregen dan Anouk’, zei Sheila.

‘Welja’, reageerde Anouk. ‘Als jij niet altijd voor me weg was gelopen, waren we nu misschien al 50 jaar getrouwd geweest’, lachte ze en gooide plagend een kussen naar haar vriendin. Die gooide het kussen terug, maar Anouk bukte, waardoor Heidi het kussen in het gezicht kreeg. Al snel ontaardde het in een kussengevecht, waarbij niemand ontzien werd.

‘Ik dacht dat we een kusjesgevecht zouden houden’, lachte Lieneke, terwijl ze Heidi met een kussen op de bank gedrukt hield en haar kuste.

Ineens werd Lieneke zelf door Kirsten gekust en was het hek helemaal van de dam. Iedereen probeerde iedereen met kusjes en kussens te bestoken, totdat ze uitgeput en lachend op de bank bleven liggen.

‘Als jullie ooit nog van plan zijn te gaan slapen, dan moet dat nu, want ik ben doodop’, zei Shiela. De rest kon ook niet ontkennen dat ze bekaf waren en ze besloten allemaal te gaan slapen. Dat hield in: iedereen, behalve Lieneke en Heidi, die niet konden wachten om voor de eerste keer met elkaar te vrijen.

‘Ga je niet naakt slapen?’, giechelde Lieneke fluisterend in Heidi’s oor.

Heidi omhelsde haar en gaf haar een zacht kusje op haar neus. ‘Ik had gehoopt dat jij dat voor me zou doen’, reageerde ze lachend. Ze was nog altijd nerveus, maar vreemd genoeg veel verliefder sinds het moment op de dansvloer.

Lieneke besloot haar vriendin eerst maar te betasten en kneedde zachtjes Heidi’s borsten, terwijl ze haar over het hele gezicht kuste.

Haar hand gleed in Heidi’s slipje en ze voelde dat Heidi al vochtig was. Ze liet twee vingers zo diep mogelijk bij haar naar binnen gaan en probeerde Heidi’s G-spot te vinden. Heidi zuchtte en kreunde zachtjes. Met gesloten ogen lag ze tegen LIeneke aan en probeerde geen geluid te maken.

Gelukkig waren de anderen al in dromenland, dus zolang ze het zachtjes deden, viel het niet op.

Heidi had zich nog nooit zo goed gevoeld; ze liet zich helemaal meevoeren op het orgasme, wat voor haar gevoel een uur duurde. Lieneke voelde het vocht uit Heidi’s poesje lopen en kuste haar op de mond als beloning. ‘Goed zo, je eerste orgasme met een meisje!’, fluisterde ze en Heidi beantwoordde de kus al even gretig. Lieneke likte haar natte vingers af, waarna ze Heidi nogmaals kuste; ditmaal een gepassioneerde tongzoen. Ze hadden er de ruimte niet voor, maar anders had Lieneke haar ook droog gelikt.

Nu was het Heidi’s beurt; onwennig liet ze haar handen over Lieneke’s lichaam glijden en na enige aarzeling liet ze haar handen onder Lieneke’s topje glijden en kneep zachtjes in diens borsten.

Dat verveelde Lieneke al snel en ze nam Heidi’s hand en begeleidde deze naar beneden. ‘Dat is veel lekkerder’, fluisterde ze. ‘Het is misschien wat eng, maar dat went wel… toe maar’, moedigde ze haar aan.

Voorzichtig gleed Heidi’s hand in Lieneke’s hipster en liet een vinger naar binnen glijden. ‘Twee vingers voelt lekkerder. Alsjeblieft neem mij ook met twee vingers’, hijgde Lieneke.

Na een poosje kwam ook zij klaar, maar Heidi was nog niet klaar. Ze had een pocketrocket vibrator in Lieneke’s tasje gezien en gebruikte deze nu om haar vriendinnetje nog een paar keer te laten klaarkomen.

Lieneke beet op haar onderlip en hield Heidi stevig vast. Deze merkte wel dat Lieneke trilde en schokkend klaarkwam, maar ze hield pas op toen het meisje zich hijgend en puffend achterover liet vallen.

‘Dat was gemeen van je’, giechelde Lieneke. ‘Straks worden de anderen nog wakker.’ Ze zoenden nog een poosje en vielen toen tegen elkaar aan in slaap.

‘Ochtends werden ze wakker doordat Sheila hen porde. ‘Kom op, is dit soms het wereldrecord uitslapen? Ik zal meesteres Rowarya wel vertellen dat jullie van die slaapkoppen zijn en meer beweging nodig hebben, want blijkbaar vervelen we jullie met al die vrije tijd’, zei ze en kuste de meisjes liefdevol.

‘Dat was een hele belevenis zeker?’, vroeg ze aan Heidi, die al snel doorhad dat Sheila meer had gemerkt dan ze zelf hadden verwacht.

‘Geeft niets hoor, ik ben blij dat jullie elkaar gevonden hebben en ik zou me juist zorgen maken als jullie zonder te vrijen in slaap waren gevallen. Als je verliefd bent, wil je niets liever dan zo snel mogelijk met elkaar vrijen’, zei ze.

Heidi rekte zich uit en keek naar Lieneke, die haar breed grijzend aankeek.

‘Het was zeker een belevenis, giechelde Heidi, die weer terugdacht aan het moment dat Lieneke merkte dat zij haar kleine vibrator had gepakt.

Sheila schudde lachend haar hoofd. ‘Opschieten dan maar, want anders missen we het ontbijt en moeten nog plannen maken voor vanmiddag, hoewel het al bijna middag is’, zei ze en trok de meiden van de matras af.

‘Hopsakee, in de douche met jullie, dan kunnen we onder het ontbijt bespreken wat we vanmiddag gaan doen’, commandeerde Sheila.

Tijdens het ontbijt, wat gezien het tijdstip eigenlijk lunch was, werd er in ieder geval besloten ’s avonds bij de lokale Chinees te gaan eten. Omdat niemand verder iets wist voor de middag, besloot Sheila om de meisjes een korte rondleiding te geven. ‘Ik weet toch niks beters en we hebben genoeg geluierd, dus wat als ik jullie wat meer van dit schip laat zien?’, stelde ze voor.

Dat viel in goede aarde, maar Kirsten wou weten of dat wel mocht. ‘Wat ik laat zien is in principe niet geheim, maar normaal gesproken komt daar verder niemand’, antwoordde Sheila.

Ze liepen met Sheila mee naar een lift, die hen een heel end onder de grond bracht. ‘Zien jullie waar we zijn?’, vroeg Sheila toen ze uit de lift gestapt waren.

De andere meisjes keken om zich heen en tot hun verbazing konden ze verderop de grotwand zien.

‘Zitten we onder de grot waar wij gezwommen hebben?’, vroeg Marjon onder indruk. ‘Klopt’, antwoordde Sheila. ‘Jullie hebben toen een paar gangenstelsels verkend en Heidi wist al dat er zeer diepe gangen waren en de tunnel die je daar ziet, is waar zo’n diepe gang op uitkomt. Alleen zit er halverwege een nauwe kier, waar geen mens doorheen kan. Alleen vissen en soms een verdwaalde kikker’, zei ze.

‘Wat ik straks laat zien, zal jullie versteld laten staan, maar ik wil het toch laten zien, ondanks dat jullie daar nog niet mogen komen’ en ze ging het groepje voor naar de tunnel.

Na een stukje lopen zagen ze een zelfde groene steen als die ze hadden gezien vlak voordat Sheila hun opving.

‘Wat is dat voor een steen?’, vroeg José en ze legde uit wat ze gezien hadden.

Daar schrok Sheila van. ‘Goed dat je het zegt, ondanks dat het al een hele tijd geleden is. ‘Dit is een onderdeel van wat je een meterkast zou kunnen noemen. Wij mensen hebben allerlei draden en apparaten, maar hier gebruiken ze voornamelijk geleiders zoals deze steen. Als we onze chip er voor houden, gaat er een signaal door de wand, waar buizen met gel doorheen lopen.

Dat zorgt allemaal voor de stroomvoorziening en om toegang te geven, of juist niet, als iemand hier langs wil.’

Ze hield haar pols tegen d steen, die even gloeide. Twee tellen later verscheen er een rood gloeiend puntje, die direct overging in groen.

‘Dit duurt even, omdat er iemand de toegang dubbel moet controleren. Kom maar mee’, zei Sheila, terwijl een gecamoufleerde deur open ging.

Ze meldde zich netjes en liet de meiden hun chip ook even uitlezen. Als er wat gebeurt, weten ze waar we zijn’, legde ze uit.

Toen ze uiteindelijk drie deuren verder waren, kwamen ze in een grote kamer terecht en toen ze naar de ramen liepen, viel hun mond open van verbazing.

‘Een strand? Wat krijgen we nou? Waar zitten we nu dan?’, stamelde Esther en nerveus pakte ze José’s hand vast.

‘Dit is mijn zomerhuisje’, zei Sheila trots. De anderen konden haar nauwelijks geloven. ‘Hoezo, zomerhuisje? Je bent toch nooit op vakantie en iedereen moet werken’, reageerde Esther, die niet wist of ze nou voor de gek werd gehouden of dat Sheila serieus was.

Geduldig legde Sheila uit dat het hier ondergronds zo gigantisch groot was, dat er een eigen klimaat aanwezig was en met wat kleine aanpassingen was er een recreatiemeer van gemaakt. Er was een strand aangelegd en een eindje verderop kwamen twee vrouwen aanlopen, gekleed in hoog opgesneden badpakken. ‘Dat lijkt Baywatch wel’, lachte Lieneke. ‘Dat heb je helemaal goed! Heel goed gezien!’, complimenteerde Sheila.

‘Zij zijn strandwachters en houden toezicht op alles. Onze meesters en meesteressen komen hier vaak in hun vrije tijd en Anouk en ik mogen hier ook komen wanneer we zin hebben. Alleen maak ik er weinig gebruik van. Tè weinig, eigenlijk, want nu ik met jullie zo op stap ben, verlang ik wel naar een vakantie aan het strand. Zon, strand, mooie meisjes die me koele drankjes brengen en af en toe masseren’, fantaseerde ze, wat er toe leidde dat Anouk haar plagend aan haar oor trok. ‘Stoute meid! Aan vreemde meisjes denken? Zal ik jou eens masseren, dan denk je nooit meer aan een ander!’, plaagde ze.

‘Jij bent één van die mooie meisjes en vooruit, dan wil ook wel eens een koel drankje voor jou ophalen’, lachte Sheila.

Ze stapten door de schuifdeuren van het huisje naar buiten en liepen het strand op. Ze waren nu buiten het ruimteschip, maar er was waarschijnlijk toch geen ontsnappingsmogelijkheid, dacht Marjon, die alles in zich opnam.

De twee jonge vrouwen waren naar hun toe gelopen en maakten even een praatje. Ze stelden zich voor als Suzanne en Annette, twee zussen van vierentwintig en zesentwintig jaar oud, die hier sinds een paar jaar strandwachters waren.

‘Doen jullie dit de hele dag?’, vroeg Lieneke zich af. ‘Als er geboekt is, dan zijn we hier en anders helpen we in het badhuis of in de wasserette, zodat we makkelijk weg kunnen, wanneer hier iemand is’, legde de blonde Suzanne uit.

‘En wat een leuke bijkomstigheid is, is dat we nieuwe speeltjes mogen testen wanneer het ’s avonds rustig is en iedereen binnen is. Als er wat nieuws op de markt is gekomen, of iets is na een defect gerepareerd, moeten wij ze testen.

Voor nieuwe speeltjes moeten soms een paar maanden lang alle mogelijkheden uitproberen om te zien of het niet zomaar kapot is of rare bijwerkingen heeft’, vulde de donkerharige Annette aan.

Sheila en Anouk wisten dat wel, maar hadden het nooit echt gezien en de andere meiden al helemaal niet.

‘Kom maar mee, dan laten we het zien’, zei en nam ze mee naar hun eigen huisje aan het strand. Er stond een groot EHBO bord voor het huisje, zodat bij ongelukken iedereen wist waar ze moesten zijn.

In een aparte kamer deed Suzanne een kast open, waar allerlei speeltjes in opgeborgen waren, van vibrators tot maskers en een paar sybians.

‘Deze sybian is echt zalig!’, zei Suzanne enthousiast. ‘Deze kan je vocht direct al afzuigen, maar je zit er zodanig overheen, dat je bijna één bent met het apparaat en dit stukje trilt en zuigt oog aan je clitors’ en ze zette de sybian in elkaar.

Lieneke gaf aan Heidi wel eens op deze sybian te willen zien. ‘Alleen als jij er ook op gaat’, lachte Heidi, niet wetende dat Lieneke serieus was.

Ze deed haar slipje en rokje uit en nam plaats op de sybian. Ze positioneerde zich goed boven de forse nep penis die Suzanner er op had gezet en liet zich zakken. ‘Oei, dat zit diep, maar voelt wel lekker. Dit materiaal is niet zo stug’, merkte ze op. ‘Klopt, daarom testen wij hier ook, want veel speeltjes zijn te klein of niet goed passend voor wie hier zit. Jij zult misschien wat meer moeite hebben met het formaat, maar als je hier langer bent, is het geweldig lekker’, legde Suzanne uit en toen Lieneke goed zat, schakelde ze het apparaat in.

Eerst begon het te trillen, maar al gauw bewoog het opzetstuk ook op en neer, zodat Lieneke moeite had het vol te houden.

Ze merkte dat ze goed nat werd en dat het vocht opgezogen werd en in een tankje opgeslagen werd. Daarna zette Suzanne het zuigstuk in werking en voelde Lieneke hoe ze overal verwend werd en ze kon zich niet veel meer bewegen. ‘Oh Heidi, dit moet je echt proberen! Het doet me aan jou denken’, giechelde ze, terwijl ze haar tweede orgasme kreeg.

Suzanne had nog een verrassing in petto en plaatste nog een opzetstuk op de sybian, zodat twee meisjes tegelijk verwend konden worden.

‘Wil je het proberen, Heidi?’, vroeg ze en hielp Heidi op de sybian plaats te nemen. Ook zij ondervond hoe lekker het was en spoedig had zij ook een paar orgasmes.  Toen de sybian uitgezet was, wouden de andere meisjes het toch ook wel proberen en uiteindelijk was iedereen aan de beurt geweest.

‘Zo, dat was echt lekker, maar we zouden uit eten gaan en de rondleiding is geloof ik wat anders gelopen dan gepland’, lachte Sheila.

‘Wij waren net klaar met onze dienst en zouden ook uit eten’, zei Annette verrast door het toeval. ‘Wij gaan pizza eten en jullie?’, vroeg ze.

De meiden antwoordden dat ze twee dagen geleden al pizza hadden gehad en nu naar een chinees restaurant zouden gaan.

‘Zouden jullie het leuk vinden vanavond hier bij ons te slapen? Dan kunnen jullie nog meer speeltjes uitproberen en zo vaak krijgen wij geen visite’, vroeg Suzanne. ‘We zijn hier vanavond en morgen ook nog, omdat onze meesteres hier de rest van de week vakantie wil houden.’, antwoordde ze op de vraag van Kirsten waarom ze bleven overnachten als hun dienst er al op zat.

Na enig overleg gingen de meiden akkoord en vonden dat het tijd was terug te gaan en zich om te kleden en ze namen afscheid van de twee zusjes.

’S Avonds gingen ze heerlijk uit eten en genoten van de laatste vrije avond voordat ze aan het werk moesten.

Toen ze allemaal genoeg hadden gehad, gingen ze naar buiten en wachtten ze op Suzanne en Annette, die al spoedig de pizzeria uitkwamen.

‘Goeie timing’, zei Suzanne, toen ze de anderen buiten zag staan wachten. ‘We hadden net een sorbet op, toen Annette jullie naar buiten zag komen.’

Eenmaal weer bij het resort aangekomen, gingen ze met elkaar naar het huisje van Suzanne en Annette bij het recreatiemeer.

Nadat ze wat nagepraat hadden en nog wat hadden gedronken, haalden Suzanne en Annette een verzameling speeltjes tevoorschijn.

Verrassing!

‘Dit is een variant op het bekende tril-ei, wat je van een afstandje kunt bedienen’, zei Suzanne, terwijl ze een ei-vormig speeltje liet zien.

‘Het lekkerste is wanneer, in het geval van een meisjes-koppel, de partners om de beurten het eitje inbrengen en de ander kan dan met de afstandsbediening het ei laten vibreren.’

José was wel nieuwsgierig en pakte het eitje aan en gaf de afstandsbediening aan Esther. Ze liep naar buiten om het eitje in te brengen en gaf toen een seintje aan Esther dat ze klaar was.

Ze merkte hoe het ei in haar begon te trillen en ook warm werd. José was direct op standje 3 begonnen, ondanks dat Suzanne had gezegd dat standje 2 meer dan genoeg was voor een overweldigend orgasme.

José  liet zich op het stand vallen en stak haar hand tussen haar benen. Ze wist niet wat haar overkwam, zo geweldig voelde dit! Haar poesje werd drijfnat en met gesloten ogen liet ze zich achterover vallen.

Wat er daarna gebeurde, wist ze niet. Pas toen iemand haar omhelsde en in haar oor fluisterde, kwam ze weer bij zinnen. ‘Gaat het?’, klonk de stem van Esther, die toch wel bezorgd was.

José, die net meerdere keren was klaargekomen, knikte en kuste haar vriendin.

‘Dat was heerlijk! Beloof me om dit voor mij te kopen. Ik ben volgens mij helemaal leeggelopen’, lachte ze.

Esther grinnikte. ‘Alles voor mijn meisje’, en ze beantwoordde de kus.

In de tussentijd hadden de anderen allemaal een voorbinddildo gekregen, waarmee ze elkaar konden verwennen.

Annette liet Kirsten op haar knieën zitten en liet de dildo in één keer naar binnen glijden, wat een jaloerse blik van Marjon opleverde.

Kirsten vond het best spannend en voelde zich helemaal opvullen. Na een poosje mocht Marjon het overnemen, wat ze met plezier deed.

‘Je kunt deze dildo met vocht vullen, om het extra realistisch te maken’, legde Annette uit. ‘Of je nou echt sperma hebt, of gewoon vocht; alles kun je gebruiken en als je op dit knopje drukt, spuit het vocht eruit.’

Sheila en Anouk waren met een flexibele dildo aan het spelen, waarbij Anouk de dildo bij Sheila in haar keel liet glijden.

Suzanne had uitgelegd dat deze dildo van een ander soort materiaal was gemaakt, om de nare smaak van rubber weg te krijgen.

Sheila was wel wat gewend, maar Anouk liet de dildo toch wat dieper naar binnen glijden. ‘Toe maar, meisje van me, ontspan je maar, dan kan het nog wel wat verder’, fluisterde Anouk.

Toen Sheila op het punt stond over te geven, trok Anouk de dildo terug. ‘Poeh, dat was best heftig, maar verbazingwekkend realistisch!’, bracht Sheila uit, terwijl ze op adem kwam.

‘Het lekkere is dat deze dildo’s ook uitzetten als ze warm worden, dus extra plezier’, lachte Suzanne.

‘Ga nu allemaal maar even in zo’n stoel zitten, dan hebben we een verrassing voor jullie’, zei Annette, terwijl ze naar een paar gynaecologenstoelen wees.

Best wel in voor nog meer plezier, gingen ze allemaal in een stoel zitten.

Het laatste wat ze zich herinnerden, was dat ze een soort van verdoving kregen.

‘Zijn ze verdoofd?’, vroeg Suzanne. Annette knikte en ze liet een gedeelte van de stoelzittingen omhoog klappen, zodat een vibrator bij de meisjes naar binnen drong. ‘Heb je de droomkap ingesteld?’,  vroeg Annette op haar beurt.

Suzanne bevestigde dat. ‘Programma 5, dan krijgen ze bezoek van een man en een vrouw, die hun versieren’, antwoordde ze.

Suzanne en Annette konden nu met de slapende meisjes doen en laten wat ze wouden en ze deden de benen van de meisjes wat verder uit elkaar.

Al snel begonnen de meiden te dromen en met de aangekoppelde vibrators, werden de dromen erg realistisch. Dit waren varianten op de bekende cocons, waar de meisjes die er in lagen, ook erotische dromen kregen.

Alleen werden die centraal aangestuurd en Suzanne en Annette hadden hun eigen besturing, waarbij ze zelf ook in de dromen van ieder meisje mee konden kijken. Ze hoefden daarbij niet te slapen, zodat ze ook buiten de dromen controle hadden over wat er gebeurde.  De stoelen waren zeker nog niet bedoeld voor gebruik bij nieuwe meisjes.

Suzanne en Annette zetten hun eigen speciale kap op en zagen hoe Lieneke visite kreeg van een mooi meisje met krullend blond haar tot op haar billen en gekleed in nietsverhullende lingerie.

Het meisje fluisterde wat in Lieneke’s oor, waarna ze haar uitkleedde. In de droom lag Lieneke naakt vastgebonden op een groot bed.

Ze dacht dat het meisje haar los zou maken, maar in plaats daarvan, werden alleen haar benen losgemaakt en in een paar beugels geplaatst.

Het vreemde meisje kwam nog dichterbij en begon haar te zoenen, terwijl ze tussen  Lieneke’s benen voelde. De vingers veranderden ineens in vibrators en schoven helemaal naar binnen en zorgden ervoor dat Lieneke drijfnat werd, wat ook de bedoeling van de machine was, want Suzanne zag hoe het tankje onder de stoel langzaam volliep met het vocht uit Lieneke’s poesje.

Ze nam een rietje en zoog het vocht op. ‘Mmm, Lieneke is kletsnat en haar vocht smaakt echt fantastisch!’, riep ze verrukt uit.

‘Ze zijn nog vrij nieuw en houden zich goed aan het dieet, dus dat is niet zo vreemd. Ik vind het lekker als er nog wat van de originele smaak in terug te vinden is’, gaf Annette haar mening. Ze liet haar zus het vocht van Sheila proeven. ‘Proef je dat? Je zou denken dat Sheila helemaal naar fruit smaakt, maar omdat ze zelf niet zo streng met het dieet hoeft te zijn, proef je het bittere ook nog. Zelfs haar afscheiding is wat dikker dan dat van de anderen.. Heel apart, maar wat smaakt dit goed’, zei Annette en beiden lieten zich weer meevoeren op de dromen.

In Lieneke’s droom en in het echt, was ze al twee keer klaargekomen, toen het meisje ineens verdween en er een man voor in de plaats kwam.

Deze maakte haar wel helemaal los, maar niet om weg te laten lopen. De man draaide Lieneke naar zich toe en hield haar stevig tegen zich aan, terwijl hij zijn handen over haar borsten liet glijden. ‘Zul je lief voor me zijn?’, fluisterde de man en tegelijkertijd liet hij haar weer omdraaien, zodat ze zijn gezicht kon zien.  Hij leek op een van de meesters waar Lieneke al eens mee had gevreeën.

Ze voelde hoe hij bij haar naar binnen gleed en haar kutje opvulde, waarbij de ring halverwege de penis uitzette en de penis in de vagina vastklemde.

Lieneke kon maar moeilijk wennen aan dit verschijnsel, ondanks dat haar vagina zich de afgelopen tijd er wel aan had aangepast.

Ze voelde hoe de smalle verbreding binnen in haar door de penisverbreding werd opgevuld en bereidde zich voor op de volgende stap, waarbij de verdikking uit de verbreding schoot, als teken dat de man zijn climax naderde.

Het duurde niet lang voordat het gebeurde en kort daarna spoot de man al zijn zaad in haar. ‘Goed gedaan, meisje!’, zei de man en ineens was hij weg en kwam ze weer langzaam bij bewustzijn.

Sheila kreeg hetzelfde meisje op bezoek, nadat ze de man als eerste in zich had gekregen. Het meisje had een flesje drinken bij zich, wat ze Sheila liet drinken.

‘Drink maar op, dit heb ik bij je buurvrouw opgevangen. Ze was zo nat, dat ik het niet alleen wou opdrinken’, zei ze, terwijl ze Sheila het vocht liet opdrinken.

Sheila had wel vaker van dit vocht geproefd, maar niet in zo’n hoeveelheid, want dat was voor de meesteressen bestemd.

Het smaakte niet eens vies en ze dronk het helemaal op. Daarna werd ze door het meisje gevingerd, zoals ze het ook bij Lieneke had gedaan.

‘Kom laat me je lekker diep nemen’, zei ze met een verleidelijke stem en een mogelijk nog zwoelere blik. Ze had een voorbinddildo voorgedaan en liet deze voorzichtig bij Sheila naar binnen glijden en begon heen en weer te bewegen.

De dildo was vrij fors en geribbeld, met als extra stevige kunststof flappen, die bij iedere beweging voor extra stimulatie zorgden.

Ook bij Sheila duurde het niet lang voordat ze een orgasme kreeg en aan het gehijg van het meisje te horen, was ook zij op haar hoogtepunt.

Het meisje haalde de dildo uit Sheila’s poesje en liet deze door haar aflikken.

Daarna ging ze zelf gespreid liggen en trok Sheila naar zich toe, zodat deze haar poesje uit kon likken. Het smaakte prima en gretig likte Sheila het meisje droog. Het vocht smaakte naar Anouk’s vocht, wat ook geen wonder was, want deze hele machine maakte gebruik van je favoriete smaken en geuren, om het aangenamer te maken.

Uiteindelijk waren alle meisjes weer bij kennis en bleven enkele ogenblikken liggen, moe van de dromen, die zeer realistisch waren geweest.

Ze schrokken van de hoeveelheid vocht dat ze hadden verloren, maar Annette en Suzanne stelden hun gerust. ‘Dit is bij deze machine heel normaal, dus niets om je ongerust over te maken. Deze machines worden na goedkeuring bij de experimenten gebruikt’, legde Suzanne uit.

‘Was het lekker?’, vroeg Annette, die met een vochtig washandje het zweet bij de meiden van het gezicht veegde en hun poesjes droogmaakte met een ander doekje.

‘Het was heel raar’, begon Lieneke, ‘niet echt eng, maar op een vreemde manier realistisch en ook weer intens genieten, want ik ben meerdere keren klaargekomen in de droom en zo te zien was dat ook in het echt zo.’

Suzanne en Annette legden hen uit dat het op basis van hun hersengolven werkte, waarbij er van afstand alleen beslist kon worden of er een man of vrouw (of beide) in de droom zou komen en dat meesteressen van een afstandje mee konden genieten. ‘We hebben kunnen zien wat er met jullie gebeurde, doordat de computer jullie hersensignalen vertaalde naar beeld en voor ons was dat ook heel opwindend’, zei Suzanne.

‘Sorry dat we jullie moesten verdoven, maar het werkt alleen als je slaapt en omdat het nieuw en ook wel eng is voor een eerste keer, wouden we geen panieksituaties hebben. Dat zou alles alleen maar erger maken’, vulde Annette aan. ‘Dit was nog maar een eenvoudig programma, want er zijn ook programma’s waarin je in een kooi of kamer opgesloten wordt, of dat je aan kettingen hangt en zweepslagen krijgt. Maar dan moet je daar al meer ervaring mee hebben en dat hebben jullie dacht ik niet, dus om het leuk te houden, hebben we niet het uiterste gevergd.’

De meiden vonden het niet erg, maar waren minder te spreken over het feit dat ze niet gewaarschuwd waren. ‘Dit was een hele vreemde situatie’, vond Sheila. ‘Als dit bij de nieuwkomers gebruikt gaat worden, dan vrees ik het ergste. Het is meer geschikt voor meer ervaren meisjes, of voor diegene die het in haar vrije tijd wil gebruiken. We kunnen het niet permitteren dat nieuwe meisjes ineens met deze zaken geconfronteerd worden.’

Daar konden Annette en Suzanne zich ook wel in vinden en zouden Sheila’s advies opvolgen.

Het werd al laat en ze besloten te gaan slapen. Suzanne en Annette hadden de woonkamer ingericht als slaapkamer, zodat niemand apart hoefde te slapen.

Logischerwijs kroop iedereen bij haar eigen vriendin in bed en al snel vielen ze uitgeput in slaap. De volgende dag gingen de meiden weer naar hun eigen kamer om zich voor te bereiden op hun normale taken.

Ze waren zeker van plan vaker bij Suzanne en Annette langs te komen om de nieuwste speeltjes te testen.

De maandag werd besteed aan zwemmen en massages, waarbij Sheila de anderen wel aanmoedigde zoveel mogelijk het trainingsschema af te werken, ondanks dat ze mochten luieren.

Dinsdags werden de meiden naar hun werkplek gebracht, hoewel ze maar al te graag nog bij elkaar zouden willen blijven.

Lieneke bleef gewoon één van Sheila’s privé-baadsters, Heidi had als vanouds de leiding over het resort, Kirsten werd junior-assistente van Astrithr in het laboratorium, Marjon hielp mee met het ontwikkelen en testen van crèmes voor de meesters en meesteressen in een onderzoekscentrum en José en Esther gingen aan de slag als masseuses in de sportzaal.

Na een aantal weken kwamen José en Esther met een plan bij Sheila.

‘We hebben het op zich wel naar onze zin, maar we hebben een plannetje wat voor iedereen goed uit kan pakken’, zei José, toen ze het plan aan Sheila mochten voorleggen.

‘We hebben veel ervaring in een massagesalon opgedaan en met onze opleiding hier, denken we dat een soort van massagesalon in het dorp een succes kan worden, want daarmee verdienen we zelf geld en als we de apparatuur gebruiken die we bij Suzanne en Annette hebben gezien, kunnen onze meesters en meesteressen ook die gegevens inzien.’

Sheila dacht er even over na. ‘Je wilt dus buitenstaanders aan die droommachine koppelen terwijl ze een erotische massage ondergaan?’, vroeg ze.

De meiden gaven toe dat het wel lastig zou worden, maar dan zouden ze de gegevens van de klanten door kunnen sturen.

‘Ik ga geen toestemming geven om die machine te gebruiken, want als ze dat gezien hebben, gaan ze er over praten en hoe verklaar je waar dat apparaat gebouwd is? Een massagesalon beginnen en het sperma van de mannen verzamelen vind ik geen raar idee, maar die machine zal echt niet gaan’, zei Sheila. Ze zou de rest van het plan aan de meesters en meesteressen voorleggen, maar alleen het gedeelte van de massagesalon.

Na een paar dagen werd er toestemming gegeven, onder de voorwaarden dat Esther en José zichzelf ook zouden laten masseren. Er werd aan de rand van het dorp een geschikt pand gevonden en natuurlijk had niemand van het gemeentebestuur enig bezwaar. Daar zorgden de connecties wel voor en een paar maanden later konden de eerste klanten verwelkomd worden. Esther en José hadden al gehoopt op klanten van het resort, maar tot hun verbazing werd hun salon door Heidi in de folders van het resort genoemd.

Een nieuw hoofdstuk

De tijd ging snel voorbij en alle Vroege Vogels waren aan het leventje gewend. Wat hen al eerder was verteld, klopte: eenmaal gewend en de voor- en nadelen afgewogen te hebben, was het niet eens zo raar.

De massagesalon van Esther en José liep als een trein; veel klanten van het resort wouden maar al te graag een erotische massage en heel af en toe, wanneer een klant breid was veel geld te betalen, was er seks met de tweeling mogelijk.

Lieneke deed het zo goed als baadster, dat ze niet alleen Sheila’s privébaadster was, maar ook de meesteressen mocht baden.

De steun die ze bij elkaar vonden als vriendinnen werkte in hun voordeel. Lieneke was nog altijd een bescheiden meisje, maar veel zelfverzekerder.

Marjon hielp mee speciale make-up te ontwikkelen voor de meesters en meesteressen, met als gevolg dat dezen steeds beter tegen het aardse daglicht konden.

Kirsten was nu met Astrithr hoofd van het onderzoekslab en begeleidde nieuwe meisjes tijdens de onderzoeken en de sporttets.

Heidi had nu officieel de leiding over het resort en had een te koop staande woning om laten bouwen tot Blijf-van-m’n-Lijf huis’.

Meisjes die in de problemen zaten, konden zich hier melden, of ze werden via een contactpersoon naar het huis gebracht, waarna ze ook experimenten ondergingen. Tot uiterste tevredenheid van meesteres Rowarya liep alles heel gesmeerd en de experimenten om de voordelen van hun eigen volk en dat van de mens te combineren lukte steeds beter.

‘Hoe denk jij over kinderen?’, vroeg Anouk toen ze op een avond in bed lagen. ‘Hoe bedoel je? Wou je meer jongere meisjes opvangen? Wie begeleidt ze dan, want dan moeten we meer oppassers hebben’, antwoordde Sheila.

Anouk knuffelde haar eens lekker en fluisterde ‘jij en ik een kindje, wat dacht je anders wat ik bedoelde?’

Sheila, die dat niet had verwacht, schoot overeind. ‘Hè? Wij? Een kind? Daar heb ik echt geen tijd voor en dan nog, wie van ons wordt dan zwanger van welke man?’

‘Luister; onze Vroege Vogels zijn allang uitgevlogen en ze hebben het hier naar hun zin. Jij moet ook eens aan ons denken. Wil je tot je honderdste persoonlijk toezicht houden op alles en altijd het eerste aanwezig zijn en de laatste zijn die thuis komt?’, legde Anouk uit, die wel eens een stapje terug wou doen.

‘Wij beiden hebben geen geld, maar krijgen zowat alles wat ons hartje begeert. Dat zal heus niet veranderen als we een gezin hebben. Als het een jongetje wordt, kunnen hem een goede opvoeding geven en wie weet wordt hij wel een goeie monteur of iets anders.’

Sheila zuchtte. ‘Je bent me dierbaarder dan wat er ook maar bestaat, maar wie neemt onze taken dan over?’

‘Wat dacht je van Marjon en Kirsten?’, opperde Anouk, die het allemaal al had uitgedokterd. ‘Astrithr heeft wel meer assistente die haar kunnen helpen en daarbij denk ik dat die beide meiden meer met ons gemeen hebben dan jij misschien wel denkt. Kirsten heeft de meiden uit de penarie geholpen en zij kan Marjon goed aanvullen, want Marjon wil ook nog wel eens te hard van stapel lopen. Denk er even over na, schat, want ik wil je niet kwijt raken vanwege een hartaanval door stress!’, zei Anouk. Sheila wist niet wat ze moest antwoorden. Ze wist dat Anouk een punt had. Ze was nu al een paar jaar Hoofdopzichter en had zich altijd uitgesloofd. Met wat planning konden ze Marjon en Kirsten rustig voorbereiden en als het kind er eenmaal was, konden ze advies geven, zonder altijd overal bij te moeten zijn.

Sheila lag nog een poosje te piekeren en Anouk voelde wel aan dat ze even niets moest zeggen. Ze deed het licht uit en kroop dicht tegen Sheila aan. Ze vreeën nog een beetje totdat ze in slaap vielen.

Een paar dagen later lag er op zaterdagochtend een envelop en een roos op Anouk’s PDA, die op de tafel lag.

Sheila lag tot Anouk’s verbazing nog altijd te slapen, terwijl die normaal gesproken druk bezig was met de planning voor de week erna.

Ze opende de envelop en haalde er een kaartje uit. Toen ze het openvouwde, zag ze dat er een briefje bij zat, waar zo te zien een gedicht of versje op geschreven stond:

“Lieve Anouk,

Ik heb lang nagedacht over je  voorstel om een kind te nemen en na wat advies van anderen, heb ik besloten dat ik samen met jou een kindje wil. Hoe en wat bespreken we nog wel, maar dat je weet dat ik nergens was geweest zonder jou. Ik wou je het op een bepaalde manier uitleggen, maar ik ben geen dichter en via één van de meiden kreeg ik het volgende liedje van de groep Normaal als suggestie.  Het is geschreven als ode aan de vrouw van de zanger is mij verteld, dus dat past mooi bij ons, want ook jij bent mijn stuur en mijn rem: 

Ik bun ‘t gaspedaal altied onderop en een hoop kabaal
Ik bun de carburateur, ik slörp’t mengsel d’r gretig deur
Ik jaag van hot noar hoar
Nooit es met mien wer(re)k kloar
En bloas ik zo de motor bi-jna op, dan zeg i-j stop

Ik bun de turbo die van gin stoppen wet
De snelheidsmeter woar ik toch nooit op let
Regelmoat dat is mien vremd, mien uutloat is nog nooit gedempt
En bloas ik zo de motor bi-jnoa op, dan zeg i-j stop

I-j bunt mien stuur, i-j bunt mien rem
Dat ik de bochten anders nem
I-j holt mien pook altied goed vast
Dat ‘t toerental goed bi-j de snelheid past

Kom ik es langs um bi-j te tanken
Dan zet i-j mien altied zwoar an ‘t denken

Ik bun ‘t motorblok ‘t vermogen völ te groot
Ik bun de wiezerplaat met wiezers in ‘t rood

I-j bunt mien stuur, i-j bunt mien rem
Dat ik de bochten anders nem
I-j holt mien pook altied goed vast
Dat ‘t toerental goed bi-j de snelheid past

Kom ik es langs um bi-j te tanken
Dan zet i-j mien altied zwoar an ‘t denken

I-j bunt mien stuur, i-j bunt mien rem
Dat ik de bochten anders nem
I-j holt mien pook altied goed vast
Dat ‘t toerental goed bi-j de snelheid past

Als je me ontbijt op bed brengt, hebben we een deal en kunnen we kindjes maken! J

XXXX Je Sheil”

Met een brok in de keel las Anouk de tekst nog een keer opnieuw. Ze had wel van die band gehoord, die erg succesvol was met hun dialect muziek.

Vlak voordat zij hier terecht kwam, waren ze net doorgebroken, maar dat ze zulke mooie teksten schreven, wist ze niet.

Ze zette de roos in een vaasje en maakte ontbijt klaar, terwijl ze het niet kon laten ondertussen de video, die ze net op internet had gevonden, af te spelen.

Ineens werden haar gedachten onderbroken door Sheila, die haar omhelsde en in haar hals kuste. ‘Ik zie dat je mijn boodschapje hebt gelezen’, fluisterde ze in Anouk’s oor. Deze schrok eerst, maar herstelde zich snel en beantwoordde de kus gretig. ‘Wat doe jij uit bed? Of gaat onze deal niet meer door?’, plaagde Anouk en wees naar het ontbijt wat ze aan het klaarmaken was.

‘Die gaat wel door, tenzij je nu voor rem gaat spelen’, fluisterde Sheila weer, wat Anouk altijd erg sexy vond. Sheila wist dat fluisteren dè manier was om Anouk in bed te krijgen.

Deze liet zich ditmaal niet zo snel overhalen, want ze zou kostte wat het kost Sheila ontbijt op bed brengen, ongeacht diens pogingen de rollen om te draaien. Lachend schudde ze haar hoofd. ‘Lieverd, ga terug naar je nest, anders wordt dat ontbijt vandaag ook niets meer. Eerst ontbijt, dan seks!’

Sheila, die zich ondertussen had uitgekleed, vond dat het andersom hoorde. ‘Als we eerst vrijen, hebben we meer honger’, plaagde ze.

Met een zucht gaf Anouk het op. ‘Jij bent in de slaapkamer net zo fanatiek als met je werk. Misschien moet ik het daar ook eens over hebben met onze meesteres!’, plaagde ze terug en draaide zich om. Ze zette het ontbijt op tafel en liet zich door Sheila meevoeren naar de slaapkamer.

Sheila duwde Anouk achterover op het bed, pakte een voorbinddildo en positioneerde zich tussen Anouk’s benen.

‘Zo, jij wou kindjes maken? Zullen we eerst maar eens droogoefenen?’, plaagde ze en liet de dildo naar binnen glijden. ‘Hmmm, maar ik word altijd zo nat van jou, dus hoe kunnen we dan DROOG-oefenen?’, antwoordde Anouk giechelend en bracht haar heupen omhoog, zodat de dildo dieper in haar kon glijden. Met rustige, maar stevige stoten liet Sheila de dildo in en uit haar vriendin’s kutje glijden. Anouk was dol op wat ze zelf “de weekendseks” noemde: rustig wakker worden, alle tijd en uitgebreid van elkaar genieten.

Ze werd al gauw drijfnat en met gesloten ogen genoot ze intens van deze verwennerij en werd pas ruw uit haar concentratie gehaald toen ze de dildo tegen haar mond voelde. ‘Zeg eens “A”, commandeerde Sheila en Anouk had nauwelijks haar mond open gedaan of de dildo gleed naar binnen. Sheila was schrijlings over Anouk’s slanke lijf gaan zitten en liet nu de dildo helemaal in diens keel glijden. Pas toen voelde Anouk dat het niet een gewone voorbinddildo was, maar eentje zoals ze laatst bij Suzanne en Annette hadden geprobeerd. De dildo werd, nu ze eenmaal in haar keel zat, warm en begon uit te zetten. Ze proefde haar eigen vocht terwijl de dildo diep achter in haar keel verdween. Door kalm te blijven en rustig in- en uit te ademen, kon ze het met moeite volhouden. Sheila zorgde ervoor dat ze zich niet terug kon trekken, want ze hield haar hoofd met twee handen stevig tegen.

Na een lange tijd klopte Anouk op Sheila’s bovenbeen ten teken dat ze niet meer kon en direct liet deze haar weer los. Sheila omhelsde Anouk en al gauw ontaardde dat in een lange zoen- en likpartij. Toen ze elkaar droog gelikt hadden, bleven ze nog een aantal minuten zwijgend in elkaars armen liggen, genietend van het zeldzame moment.

‘Waar blijft mijn ontbijt?’, doorbrak Sheila fluisterend het zwijgen en ze kietelde Anouk in de zij. ‘Hé, pas op jij! Als je zo begint eet ik het lekker alleen op’, waarschuwde deze lachend en sprong snel uit bed om meer gekietel te voorkomen. Ze ontweek nog net haar eigen knuffel, wat ze altijd op het nachtkastje had staan. Het pluchen katje werd door beiden wel als ‘wapen’ gebruikt en Sheila vond dat het een kater was, terwijl Anouk het op een poes hield. ‘Wees wat liever voor dat arme beestje! Ga je altijd zo met poesjes om?’, lachte Anouk, terwijl ze het beestje even knuffelde en teruggooide. ‘Alleen met jouw poesje’, was Sheila’s lachende reactie.

Anouk haalde het ontbijt op en besloot serieus te worden. ‘Even alle gekheid op een stokje: je gaat echt serieus op mijn voortel in?’ en ze keek Sheila aan.

Deze knikte en nam nog een hap van haar broodje. ‘Maar we moeten wel zeker dat de experimenten dusdanig goed zijn verlopen dat het geen miskraam wordt’, antwoordde ze met haar mond nog vol.

Ze hadden van Astrithr gehoord dat er hoogstwaarschijnlijk zwangerschappen mogelijk waren, met het DNA van haar eigen volk en dat van een mens.

Sheila was even bang dat haar meesters en meesteressen zouden vertrekken, maar dat bleek niet het geval. Sterker nog: door de ervaringen op Aarde en het doorzettingsvermogen van de meisjes, hadden ze in overleg met de thuisplaneet besloten zich beetje bij beetje onder de mensen te gaan mengen.

Marjon’s make-up ervaringen waren goed van pas gekomen bij de ontwikkeling van make-up wat de meeste straling kon tegenhouden, zonder dat de huid te bleek werd. De meesters en meesteressen hadden haar geholpen met het opzetten van een nieuwe make-up lijn, wat veel gezonder voor de huid was. Dit concept kwam langzaam op gang, maar door het weer bij de TV te introduceren, werd het door veel TV stations gebruikt en ook visagisten van modellenbureau’s gingen er al gebruik van maken.

Anouk vond dat het ze het dezelfde dag nog aan hun meesteres moesten voorleggen en aldus geschiedde. Meesteres Rowarya stond erop dat zij naar de kamer van Sheila en Anouk kwam, in plaats van dat zij op “audiëntie” gingen.

‘Zo, dus jullie willen de eersten zijn die op een natuurlijke manier zwanger willen worden met DNA van ons?’, vroeg ze toen ze bij de meiden op de bank zat. ‘Wij willen dat ons kindje ook wat DNA van uw ras krijgt, als een bedankje voor wat u allemaal voor ons gedaan hebt’, begon Sheila, maar werd tot zwijgen gemaand door hun meesteres.

‘Wij hebben veel aan jullie te danken, al is het niet altijd op een prettige manier gegaan, met al die experimenten. Dus laten we het er hier op houden, dat we elkaar onze dankbaarheid willen tonen’, zei ze en vroeg wie van de beide meiden zwanger moest worden. ‘Wel verdraaid!’ riep Sheila uit. ‘Daar hebben we nog niet over gesproken!’

‘Geeft niet, daar hebben jullie genoeg tijd voor. Wij zijn van plan een vaste groep hier permanent te vestigen en de mensheid op de hoogte te stellen van onze aanwezigheid en hulp te bieden waar we kunnen. We moeten nog nadenken hoe we dat gaan doen en hoe we de experimenten verklaren, maar we weten wel dat we de perfecte ambassadrices hebben, die ons kunnen vertegenwoordigen’, antwoordde ze.

‘Wie zijn dat dan?’, wou Anouk weten. Meesteres Rowarya zweeg en keek de meiden om de beurten aan, totdat het Anouk begon te dagen.

‘Wij? Wat moeten we dan doen en waarom wij?’, vroeg ze verbaasd.

‘Het is geen kwestie van moeten, want anders zoeken we een paar andere meisjes, maar jullie hebben de meeste ervaring en als alles wat jullie over ons gezegd hebben gemeend is, dan kunnen jullie dat ook overbrengen op de mensheid.’

Sheila en Anouk keken elkaar eens aan en waren het snel eens:  als de zwangerschap goed zou verlopen, zouden ze met het kind naar buiten kunnen treden. ‘Er is nog meer goed nieuws’, ging meesteres Rowarya verder. ‘Onze thuisplaneet staat volgend jaar dusdanig gunstig, dat diegenen die willen, een bezoek kunnen brengen aan onze planeet. We dachten gelijk aan jullie beiden, zodat je het kindje, als het allemaal goed gaat, daar kunt laten zien.

En om zelf een vakantie te houden en onze planeet en haar bewoners beter te leren kennen, zijnde anders dan in deze omgeving.’

‘Moeten we daar gaan wonen?’, vroeg Sheila wat geschrokken. Ze wou best een bezoekje brengen, maar permanent wonen ging haar te ver.

Gelukkig bleek dat niet het geval. ‘Nee hoor, jullie worden nergens toe verplicht. Het gaat ons erom dat onze “mensen” zien wat er mogelijk is met samenwerking, waar met name jij, Sheila, voor hebt gezorgd. ‘Met de resultaten van hier hopen we dat de seks ook bij ons spannender wordt en mooie baby’s oplevert. Het zou zonde zijn om ook de planeet te moeten verlaten, terwijl we bijna driekwart redelijk bewoonbaar hebben kunnen maken. Jullie planeet nog voller maken is niet goed, maar hopelijk vinden jullie het niet erg als we af en toe op bezoek komen’, zei ze geruststellend.

 Dat vonden ze natuurlijk niet erg en met een gerust hart lieten ze hun meesteres weer uit.

Na het weekend hadden ze het de andere meisjes verteld, die uitermate blij waren. ‘Dat wordt vast een mooi kindje!’, zei Lieneke en ook de anderen dachten dat het een mooie baby zou worden. ‘Jullie zijn echt voor elkaar gemaakt, dus het zal een echte liefdesbaby worden bij jullie!’, meende Marjon.

Natuurlijk wou iedereen weten hoe ze het gingen doen. ‘Details ontbeken nog, maar vermoedelijk zoeken we een geschikte meester uit en of één van ons nou met hem naar bed gaat, of dat we zijn zaad laten inbrengen, dat moeten we nog maar even zien. Komt tijd, komt raad!’, zei Sheila krachtig.

Het jaar vloog om en op hun halfjaarlijkse Meidenavond, een paar dagen voor Kerst, konden Sheila en Anouk trots aankondigen dat Sheila zwanger was.

‘Wat geweldig voor jullie! Hoe lang weet je het al, Sheila?’, wou José weten.

‘Sinds ik nu nauwelijks meer vocht verlies en mijn hele hormoonhuishouding op volle toeren begon te draaien. Dat is nu iets meer dan een maand geleden en vanochtend heb ik de laatste controle gehad en Astrithr heeft vast kunnen stellen dat de bevruchting is gelukt. Nu is het afwachten en moet ik iedere dag voor controle langskomen’, antwoordde Sheila.

‘En dat brengt ons op het volgende punt: ik mag Sheila absoluut niet alleen laten in deze situatie en dus moesten we een vervangende Hoofdopzichter zien te vinden, met een nieuwe Hoofdassistente’, zei Anouk.

Ze pakte twee enveloppen en gaf ze aan Marjon en Kirsten, die even niet wisten wat de bedoeling was. ‘Maak maar open’, moedigde Anouk aan.

Toen Marjon haar envelop als eerste had geopend, keek ze Anouk stomverbaasd aan. ‘Is dit serieus of hou je me voor de gek?’, vroeg ze en ze liet de anderen zien wat er op het kaartje stond:

“Lieve Marjon, ondanks een stroeve aanloop, heb jij het uitstekend gedaan en jullie hebben allemaal bewezen harde werkers èn onze beste vriendinnen te zijn. Aangezien jij en Kirsten het meest op ons lijken, wordt Kirsten Hoofdopzichter en jij wordt Hoofdassistente, totdat Sheila’s zwangerschap ten einde is en het duidelijk is of wij onze functies willen behouden, of adviseurs worden.

Gefeliciteerd! Dikke kus,

Sheila en Anouk”  

Kirsten opende met trillende handen haar envelop en toen ze het kaartje las, barstte ze in snikken uit. Haar kaartje meldde precies hetzelfde, maar zij was ineens Hoofdassistente geworden.

Sheila en Anouk omhelsden beide meisjes, waarna niemand het meer droog hield. Na alle felicitaties en knuffels in ontvangst waren genomen, legde Anouk uit wat er van ze verwacht werd.

‘Het spreekt voor zich dat jullie na de vakantie bij ons stage lopen, zodat jullie exact weten hoe je wat moet doen en waar je overal wel en niet mag komen.

Het is geen taak die je licht kan opvatten, want je krijgt ook huiswerk en pas na een kort examen mag je jezelf Hoofdopzichter of Hoofdassistente noemen.

Marjon wordt dus tijdelijk de nieuwe Anouk en Kirsten de nieuwe Sheila. Niet iedereen kent jullie nog, maar we gaan bij iedereen langs. Het komt vast wel goed, want als er wat is, kom je maar bij mij en als ik even geen tijd heb, doen we het na het werk wel even.’

‘Moeten ze na het werk nog studeren?’, vroeg José. Sheila gaf aan dat het meeste onder werktijd zou worden gedaan. ‘Afhankelijk van hoe snel ze het oppikken, ruwweg de hele ochtend leren en/of les en de rest van de dag praktijkles en opdrachten maken’, zei ze.

De rest van de avond werd er druk gespeculeerd over hun toekomst en met name die van Sheila en Anouk.

‘Soms denk ik er wel over permanent op hun planeet te gaan wonen, dan heb je als vrouw meer respect en als het ik het goed begrepen heb, is hun klimaat ondertussen redelijk geschikt om gewassen zoals wij die kennen te verbouwen.

Hier ben ik het grootste gedeelte van de tijd toch binnen, dus met de Aardse buitenwereld heb ik niet zo’n nauwe band en is het makkelijker om mij aan een andere omgeving aan te passen’, zei Sheila.

Anouk twijfelde, maar zou, als Sheila echt wou, zich bij dat besluit neerleggen en ook meegaan. ‘Natuurlijk moet je dan met mij mee, want zonder rem ben ik nergens’, zei Sheila, verwijzend naar haar kaartje.

Toen het al laat werd, gingen ze slapen, want de volgende dag zouden ze Kerst-inkopen doen.

Het werd al snel weer zomer en eind augustus stond Sheila op het punt van bevallen, maar aangezien zij de eerste mens was die zwanger was geworden van een Virginisaanse man, wist niemand hoelang de zwangerschap zou duren.

Op Virginis duurde een zwangerschap hooguit acht maanden, maar hoe het hier zou worden met een gemengd DNA, wist niemand.

Plotseling, terwijl ze uit verveling een ommetje door het complex maakte, kreeg ze hevige weeën en ze kromp ineen van de pijn. Toevallig was Anouk even naar Astrithr gegaan, om wat pijnstillers te halen, omdat de weeën ieder moment konden komen en ze geen risico wouden lopen.

Sheila was weer zo koppig geweest om alleen de hort op te gaan en ze viel flauw. Ze werd gevonden door Lieneke, die te baden was geweest en even bij Heidi wou kijken, omdat ze een pizza hadden besteld en Lieneke wou weten of ze nog wat moest klaarzetten.

‘Sheila!’, wat is er gebeurd? Zijn het weeën?’, vroeg Lieneke geschrokken en sloeg alarm. Sheila werd door een paar assistentes van Astrithr naar de ziekenzaal gebracht, waar alles al gereed was gemaakt, omdat ze op het ergste voorbereid wouden zijn. Dat bleek een goeie zet, want Sheila werd direct aan het infuus gelegd en ze kwam al snel weer bij kennis.

‘Rustig maar, je bent veilig en het is niets ernstigs’, sprak Astrithr geruststellend. ‘Een mens is een stuk gevoeliger voor de relatief intense weeën die zo’n zwangerschap met zich meebrengt, maar bekijk het van de zonnige kant: als je juist gèèn weeën had gehad, was ik pas ongerust geweest. Dit is een teken dat je lichaam zich klaarmaakt voor de geboorte, net als wat jullie op Aarde ook hebben. Ik heb toevallig de laatste scans dubbel gecontroleerd en je bloedmonsters zijn door meerdere assistentes bekeken en het moet wel raar lopen als het fout gaat. Maak je geen zorgen om je eigen lichaam, zolang je hier blijft hebben we alles onder controle.’

Anouk, die net weer onderweg was naar hun kamer, was weer teruggerend en trof Sheila uitgeput op het bed aan.

‘Waarom ben je ook zonder rem onderweg?’, zei ze, terwijl ze Sheila door haar haar streelde. ‘Laat haar maar hier, want anders ontsnapt ze me straks nog een keer’, stelde ze voor, wat Astrithr ook al van plan was.

‘Het kindje kan vòòr middernacht al komen, maar het kan ook nog een dag duren’, zei Astrithr. Anouk besloot bij Sheila te blijven en spoedde zich naar hun eigen kamer om wat spulletjes op te halen.

Astrithr en de assistentes lieten Sheila en Anouk met rust, zodat ze zich beiden konden voorbereiden op de komst van het kindje.

Na een onrustige nacht werd Sheila vroeg wakker en draaide zich om naar Anouk, die nog sliep. Ze had een raar gevoel en instinctief wist ze dat het kindje eruit wou. ‘Anouk! Wakker worden, ik voel me zo vreemd; volgens mij is het zover!’, riep ze en drukte op de noodknop.

Op het moment dat Astrithr en een paar assistentes binnen kwamen, was Anouk ook net wakker geworden en bezorgd keken ze naar het beeldscherm naast het bed. Gelukkig leek alles normaal, maar Sheila’s hormonen waren nu echt op hol geslagen, wat een teken was dat het kindje onderweg was.

Ineens kwam Sheila overeind, zou wat zeggen en viel weer achterover in bed.

Voor ze het in de gaten hadden, hoorden ze een baby: het kindje!

Terwijl de assistentes zich om Sheila bekommerden, nam Astrithr de baby van het bed en controleerde snel of alles goed was.

Tot haar grote opluchting leek het kindje gezond te zijn. Het was iets groter en zwaarder dan een gewone mensenbaby, maar dat was al voorspeld.

‘Sheil!, hoor je me? Verlaat me niet, want dit is jouw baby!’, fluisterde Anouk, terwijl ze Sheila’s handen vasthield. Het leek erop dat Sheila in een coma terecht gekomen was, maar omdat er geen teken was wat daar op wees, lieten ze haar even liggen. Gelukkig kwam ze na een goeie tien minuten weer bij kennis en Anouk nam de in doeken gewikkelde baby over van Astrithr en legde deze liefdevol in Sheila’s armen. ‘Je hebt het geflikt! Een gezond babymeisje’, fluisterde Anouk, die het niet meer droog hield.

Sheila pakte de baby aan en bekeek haar eens goed. ‘Welkom op Aarde, Famke’, sprak ze en kuste eerst de baby en daarna Anouk.

Tamra’s voorouders waren uit Friesland afkomstig en ze had de actrice Famke Janssen ook altijd bewonderd, dus de keuze voor een naam was snel gemaakt.

 Ze hadden afgesproken dat Anouk de naam mocht bedenken, omdat Sheila diegene was die zwanger werd en omdat ze de aanzet had gegeven.

‘Kijk eens aan, wat een mooi stelletje!’, sprak een bekende stem. Meesteres Rowarya was met een kleine delegatie binnengekomen om de meiden te feliciteren. ‘Dit is een historisch moment voor iedereen’, sprak ze.

‘Sheila en Anouk: het is bij ons de traditie het kind officieel te verwelkomen en we zouden het een eer vinden dat ook bij jullie kindje te mogen doen’ en ze keek beide meiden aan.

‘Natuurlijk, dat zouden we zelf ook een eer vinden, toch?’, vroeg Sheila aan Anouk, die het er roerend mee eens was.

Ze wou het kindje al aan hun meesteres overhandigen, maar dat was niet de bedoeling. Anouk moest ook op het bed gaan zitten en meesteres Rowarya haalde drie pakketjes tevoorschijn. Sheila, Anouk en de baby kregen ieder een pakje, terwijl de meesteres de welkomstwoorden sprak:

‘Welkom baby Famke; het is een grote eer jou op deze planeet te verwelkomen. Je bent uit twee rassen geboren en je hebt ons letterlijk en figuurlijk samengebracht. Wees welkom op Aarde en wees welkom op Virginis en dat je je beide ouders maar op koers mag houden! Welkom baby Famke.’

Ze omhelsde en knuffelde de beide meiden liefdevol en feliciteerde ze met deze mijlpaal. ‘Jullie zullen het vast goed doen als ouders en jullie kunnen altijd bij ons aankloppen voor hulp of advies. Anouk heeft mij het kaartje laten lezen met die tekst van dat liedje, wat mij inspireerde op jullie cadeau’s.  Sheila is het gaspedaal, Anouk is de rem en Famke moet jullie sturen, zodat jullie een gelukkige en gezonde toekomst tegemoet kunnen zien.’

Ieder had een mooie hanger gekregen met daaraan een ring, waarin voor Sheila een gaspedaal, voor Anouk een rem en voor de baby een stuur was gemaakt, van de bekende groene edelsteen.

‘Dat is prachtig!’, riep Sheila uit en omhelsde haar meesteres. Ook Anouk bedankte de meesteres op dezelfde manier.

Van de andere meesters en meesteressen kregen ze allemaal babyspulletjes en wat mooie sieraden. ‘We laten jullie nu met rust en zullen met Astrithr overleggen wanneer ik weer langs kan komen om te kijken of alles nog goed gaat. ‘Rust goed uit, want je hebt nu een grote verantwoordelijkheid voor jezelf en Anouk. Geen van beiden heeft er baat bij wanneer je werkt tot je er bij neervalt!’, gaf de meesteres nog als goeie raad mee.

Ze kuste de baby en ging met de rest van het gezelschap naar buiten. ‘Nu slapen!’, sprak Astrithr streng. ‘Anouk kan haar zometeen een flesje geven en vanmiddag zullen we proberen of je haar borstvoeding kan geven. Jullie vriendinnen zijn al op de hoogte en komen vanmiddag na je middagdutje even op bezoek. Daarna is het even gebeurd met het bezoek!’

Sheila zag aan Astrithr’s gezicht dat het haar menens was. Ze sprak nu voor 100% als dokter en niet als een goede collega.

’s Middags had Sheila wonderbaarlijk goed geslapen en toen ze om zich heen keek, zag ze overal bloemen en kaartjes, die door meelevende collega’s en andere meiden waren gebracht.

Ze was de kaartjes nog aan lezen, toen de anderen binnenkwamen. Zelfs Heidi had haar werk in de steek gelaten. Deze had zelfs beschuit met muisjes meegenomen, al had het haar wat overredingskracht gekost om toestemming van Astrithr te krijgen. Toen die eenmaal doorhad dat het een traditie was, mocht het en stelde zelfs voor iedereen te trakteren.

De meesters en meesteressen hadden vreemd opgekeken van de traktatie, maar het smaakte hun prima en ze waren vereerd dat ze deel mochten uitmaken van deze traditie.

De meisjes bewonderden de baby en vonden het allemaal een mooie naam.

‘Ik wil een tatoeage met de naam van Anouk en Famke op mijn enkels, maar niets tegen Anouk zeggen’, zei Sheila, toen Anouk even een flesje voor de baby klaarmaakte.

De anderen bedachten een plannetje om het te kunnen uitvoeren en ze overlegden het met Astrithr, die voorstelde om een bekende tatoeëerder te mailen. ‘Ik ga geld inzamelen, want iedereen wil iets geven en Anouk wou een ring voor Sheila kopen en dan kan dat mooi van het ingezamelde geld. Dat mag Sheila op haar beurt natuurlijk niet weten’, zei Astrithr en ze beloofde het te regelen.

Een paar weken later mocht Sheila weer naar haar eigen kamer, maar niet voordat ze een laatste controle zou ondergaan. Ze wist niet dat er nog een controle zou plaatsvinden, maar ging zonder mopperen met Astrithr mee naar een andere kamer, waar ze een man zag zitten, die onder de tatoeages zat.

‘Je wou een tatoeage hoorde ik van de meisjes en omdat iedereen met jullie meeleeft, hebben we geld ingezameld en de beste tatoeëerder uit het land hier laten komen’, verklaarde Astrithr de aanwezigheid van de man.

Sheila ging zitten en nam met de man door wat ze wou hebben en toen dat eenmaal duidelijk was, liet de man wat schetsen zien.

Hij  had de namen al doorgekregen en wist wat Sheila mooi vond. Ze kreeg boven haar linkerenkel de naam van Anouk en boven haar rechterenkel de naam van Famke, beiden versierd met een roosje.

Toen het klaar was, trok ze haar sokken goed op, zodat ze het kon laten zien wanneer haar huid niet meer zo rood was. Ze ging tevreden terug naar haar kamer en zag dat Anouk haar spulletjes in de tussentijd al had opgehaald.

Famke lag vredig in haar wiegje te slapen, maar toch kon ze het niet laten de baby uit het wiegje te halen en er mee op bank te gaan zitten.

Tot haar verbazing bleef Famke rustig doorslapen en zelf was Sheila ook wel toe aan een middagdutje. Zo kwam het dat ze met de baby in haar armen op de bank in slaap viel.

Toen ze weer wakker werd, merkte ze dat Anouk bij haar op de bank was gekropen en tegen haar aan lag. Ze kuste haar vriendin wakker, want het was tijd voor borstvoeding en die speciale momenten wou ze per se met Anouk delen. ‘Hey schatje! Fijn dat je weer thuis bent’, begroette Anouk Sheila.

‘Jullie lagen zo lief te slapen, dat ik er jaloers van werd’, plaagde ze en kuste Sheila terug. ‘Twee mooie meisjes en beiden van mij, wat kan ik me nog meer wensen?’

Ze pakte een doosje, die ze aan Sheila gaf. ‘Dit is voor jou, lieverd’, zei ze en gaf haar een fijne knuffel. Sheila maakte het doosje open en haalde er een hele mooie ring uit. ‘Oh Noekje! Dat is lief! Dank je! Je bent een schat!’, stamelde Sheila emotioneel en omhelsde Anouk. ‘Er hoort nog wat bij’ zei Anouk en gaf Sheila een mooie kaart.

Sheila las de tekst voor en  barstte halverwege in tranen uit.

“I thought I had seen pretty girls in my time but that was before I met you
I never saw one that I wanted for mine but that was before I met you

I thought I was swingin’ the world by the tail, I thought I could never be blue
I thought I’d been kissed and I thought I’d been loved
But that was before I met you

I wanted to ramble and always be free but that was before I met you
I said that no woman could ever hold me but that was before I met you

I thought I was swingin’ the world by the tail, I thought I could never be blue
I thought I’d been kissed and I thought I’d been loved
But that was before I met you

They tell me I must reap just what I have sown but darlin’ I hope it’s not true
For once I made plans about living alone but that was before I met you

I thought I was swingin’ the world by the tail, I thought I could never be blue
I thought I’d been kissed and I thought I’d been loved
But that was before I met you
But that was before I met you”

Ze liet zich door Anouk troosten en liet toen zien wat zij voor haar had gedaan. Ze deed haar sokken uit en liet een verbaasde Anouk zien wat ze had laten doen. Anouk was er stil van. ‘Heb je dat voor mij gedaan?’, vroeg ze.

Sheila knikte. ‘Beter gezegd: voor òns’ en ze wees naar Famke, die rustig op de bank bleef doorslapen.

‘Als je klaar bent met de borstvoeding, kruipen we lekker in bed en als je niet te moe bent, wil ik weer met je vrijen. Ik zorg wel voor het eten, dus geen gestress’, zei Anouk en ze kuste Sheila teder. ‘Dat is inderdaad al weer lang geleden dat we samen gegeten hebben’, antwoordde Sheila lachend.

‘Prima, als je het zo speelt, dan maar geen seks. Ik zal Suzanne en Annette wel vragen of ik daar kan slapen’, zei Anouk quasi gekwetst.

Sheila trok Anouk naar zich toe en kuste haar vol op de mond. ‘Niet zo dreigen, schatje, of wou je mij soms droog laten staan?’, fluisterde ze.

Na wat plagende kusjes was het tijd voor de borstvoeding en ging Sheila weer op in haar rol als moeder.

Zoals beloofd, ging Sheila daarna met Anouk naar bed om eindelijk weer eens te kunnen vrijen. Sheila wou het rustig aan doen, dus bleef het bij zoenen, vingeren en strelen. Beide meiden genoten intens van dat moment, totdat Famke begon te huilen. ‘Leuke timing heeft ze, van wie zou ze dat hebben?’, vroeg Anouk zich af en gaf Sheila een por in de zij.

‘Neem haar anders maar even mee, dan kan ze tussen ons in slapen. Ik heb geen zin om voor het eten nog wat anders te doen’, zei Sheila.

Anouk vond dat een goed plan en even later lagen ze met hun drieën in bed. De baby vond het blijkbaar ook prettig, want ze was direct stil toen Anouk haar tegen Sheila aan legde. Deze was wel een klein beetje jaloers, maar ze wist dat een baby zich eerst meer aan de moeder hechtte en Sheila was de echte moeder. Zo bleven ze liggen totdat het etenstijd was.

Anouk had wat van de Chinees besteld, wat door Amber naar hun kamer gebracht werd. Zo kon ook zij even met de baby kennismaken.

De dagen daarna was het nog even druk met kraamvisite, maar al snel werd alles weer gewoon.

De baby groeide als kool en Marjon en Kirsten deden het prima in hun nieuwe functie. Het eerste jaar, gedurende Sheila’s zwangerschap,  waren ze ze iedere avond bij Sheila en Anouk langsgekomen om alle zaken door te nemen en ondertussen was dat nog maar eens per week, op de zondag, wanneer de vriendinnen bij elkaar kwamen om bij te kletsen.

Op één van deze zondagen kondigden Sheila en Anouk aan dat ze naar Virginis zouden gaan, om de bewoners van die planeet te laten zien dat er nieuwe hoop was voor hun ras. Astrythr zou met hun meegaan om ze te begeleiden. ‘Gaan jullie voor altijd weg?’, vroeg Lieneke, die het maar niets vond. ‘Eerst voor een jaar of zo en dan komen we weer terug, maar het kan inderdaad zijn dat het ons daar zo goed bevalt, dat we er gaan wonen’, knikte Sheila, die zelf ook verdrietig was, want om haar vriendinnen in de steek te laten vond ze ook niet fijn. ‘Het wordt voor ons ook moeilijk, maar we willen hun volk laten zien dat er met wat hulp echt nog toekomst is voor hun. Het is toch mooi om ze Famke te laten zien? Ze is nu twee jaar en Astrithr gaat mee voor het geval er complicaties zijn, maar zij hebben een voorsprong op medisch gebied, dus ik zie geen problemen voor Famke’, zei ze.

Na veel lange gesprekken met nog meer tranen, was de dag aangebroken: ze zouden vertrekken!

‘Stap maar in deze capsule’, zei Astrythr, toen ze in de lanceerhal waren. Alle vriendinnen waren aanwezig om afscheid te nemen. ‘We sturen wel eens een berichtje, want de communicatie gaat niet via gewone golflengtes, dus jullie zullen snel wat van ons horen en als je ons een berichtje wilt sturen, kun je dat doen via meesteres Rowarya. Die laat wel zien hoe dat moet. We zullen jullie missen!’,  zei Sheila en ze deed de deur van de capsule dicht.

Door een soort van kromming in de ruimte, ook wel eens “wormgat” genoemd, konden ze in een paar uren op Virginis aankomen.

De capsule werd zo snel gelanceerd, dat deze van het ene moment op het andere verdwenen was. Het was ook niet echt een lancering, maar meer het ter plekke manipuleren van de ruimte, waardoor ze direct diep in de ruimte zaten.

De capsule landde veilig op Virginis en de meiden gingen eerst naar hun tijdelijke woning, om te acclimatiseren en om Famke te onderzoeken. Die had de reis uitstekend doorstaan en Sheila en Anouk gingen met Famke op schoot buiten op de veranda zitten. De woning lag diep in een bos verscholen, aan een meertje met helderblauw water. Ondanks dat de bomen en planten heel exotisch aandeden, waren er ook bekende dingen. Er vlogen een paar vogels op, die sterk aan uilen op Aarde deden denken. Astrithr legde uit dat ze hier zelf niet zoveel flora en fauna hadden en dat er regelmatig zaden en DNA van Aardse planten en dieren werden overgestuurd, zodat ze hier gebruikt konden worden. ‘Lokale dieren worden getest op de mogelijkheid om te paren met Aardse dieren. En je moest eens weten waar wij allemaal menselijk DNA hebben gevonden. Die satellieten van jullie bevatten nog genoeg materiaal, wat ook verklaart hoe ons volk jullie planeet heeft gevonden’, legde ze uit.

Bewonderend liep Sheila naar het meertje, met Famke in haar armen.

Ze klom op een hoger gelegen rotsplateau en overzag het terrein met een peinzende blik. ‘is dit onze nieuwe planeet, Famke? Of passen we toch beter op Aarde?’

‘Mama thuis’, reageerde Famke kraaiend van plezier en wees naar de lucht. Ze genoot blijkbaar van de vogels en de ruisende bomen. ‘Dat is je thuis, lieverd’, sprak Anouk, die er ook bij was komen staan.

‘Je hebt heel wat bereikt en kunt trots op jezelf zijn, want je hebt meer voor die meisjes op Aarde betekend dan je denkt.’

Anouk sloeg haar arm om Sheila heen en zwijgend keken ze naar de lucht.

 Zouden ze zich permanent op Virginis vestigen, of na de eerste terugkeer weer op Aarde blijven?

De tijd zal het leren…..

Einde