“Hoe gaat het?” vroeg ik opnieuw.
Ze friemelde aan haar tas en stond voor me. ‘Herinner je je dat verhaal nog dat we laatst lazen? Dat verhaal over het joch wiens zus een tatoeage heeft gekregen en die naar haar heeft gekeken?’
“Ja.” zei ik. “Het was behoorlijk stom. Ik heb er zelfs onze vriend Rob een briefje over geschreven.”
“Je maakt een grapje!” gilde ze. “Wat zei hij?”
“Wat hij zei” vroeg ik verbaasd?
‘Ja, toen hij terugschreef. Wat zei hij?’ Ze klonk er vrij zeker van dat hij mijn e-mail had beantwoord.
‘Eh … ik weet het niet. Ik heb mijn e-mail niet gecontroleerd.’ zei ik. Het was waar. Ik kende niemand buiten het werk en stuurde bijna nooit e-mails. En ik ontving er nog minder.
Corinne keek rond “Waar is je computer?”
“In de slaapkamer”, zei ik.
“Waar is dat?” vroeg zij. ‘Laten we eens kijken wat hij schrijft.’
Ik probeerde me te herinneren in welke toestand mijn slaapkamer verkeerde. ‘Corinne, hij heeft mijn e-mail waarschijnlijk meteen verwijderd. Ik heb hem verteld dat het verhaal niet goed was. Zoiets zou hij niet beantwoorden.’
Corinne draaide zich om en vouwde haar armen onder haar borsten. Mijn god, wat waren dat lekkere dingen. Ze had een blik op haar gezicht die suggereerde dat ze niet al te blij met me was.
“Richard, Rob beantwoordt al zijn e-mail als mensen een geldig e-mailadres achterlaten. Hij heeft me zelfs een keer geschreven.”
“Waarom?” heb ik gevraagd.
“Ik schreef en vertelde hem dat ik een van zijn verhalen leuk vond en hij schreef terug en bedankte me voor het lezen ervan.” Ze had een zelfvoldane blik op haar gezicht.
‘Dat is geen e-mail beantwoorden. Dat is een bevestiging dat je er een hebt gestuurd.’ Ik was een beetje geïrriteerd dat ik mezelf moest verdedigen.
‘Nou, ik vond het wel leuk en ik wed dat hij de jouwe ook heeft beantwoord. Ik sjokte naar de slaapkamer en de pc stond nog aan. Corinne ging zitten alsof ze thuis was en vroeg “Welke provider?” Ik vertelde het haar en ze ging naar Hotmail. “Welke gebruikersnaam?”
“Hier, laat mij dat doen” gromde ik. Ik probeerde mijn gebruikersnaam in te voeren, dat is IronMan en een paar cijfers, en daarna heel snel het wachtwoord, zodat ze het niet zou kunnen lezen, maar ze was sneller dan ik.
“Iron Man? Wat schattig” giechelde ze. Ik had aan één kant een beetje over haar schouder getypt en ze draaide zich om, om naar mijn boxershort te kijken, net zo overduidelijk als je je kunt voorstellen. ‘Lijkt niet veel op ijzer.’ Ze lachte hardop en giechelde toen nog wat.
Tegen die tijd was ik in mijn mailbox en inderdaad, er was een bericht van Masturberende Rob. Ik kromp ineen. Mijn bericht aan hem was daar en zijn antwoord stond erboven. Het was beschamend.
Hij bedankte me eerst voor mijn opmerking. Toen herinnerde hij me eraan dat hij fantasieën aan het schrijven was, waarbij mannen drie keer achter elkaar konden lossen en elke keer stromen sperma konden spuiten, omdat het leuk zou zijn om dat ook in het echt te kunnen doen, ook al kan niemand van ons dat. Nou ja, niet op mijn leeftijd. Toen zei hij dat ik het verhaal nog eens moest lezen, want ik had het mis toen ik zei dat hij de tatoeage nooit in het verhaal noemde na die episode die ik noemde.
Ik wist al dat ik het daar verpest had, want ik had het verhaal de volgende dag opnieuw gelezen. Toen bedankte hij me voor het lezen en adviseerde me om te ontspannen en me niet zo druk te maken over vergelijkingen met de realiteit.
Corinne draaide zich om en keek me aan. Ze keek deze keer niet naar mijn korte broek. ‘Dat is het verhaal waarvoor ik je vroeg om mee te lezen.’ zei ze.
“Ja?” antwoordde ik.
“Je vond het dus rotzooi?!” vroeg ze met oplopende stem.
‘Nou, weet je … ik bedoel, het enige dat ik deed, was wijzen op enkele inconsistenties … eh … ik zei alleen dat het niet erg geloofwaardig was.’
“Ik weet wat je zei Richard.” zei ze verhit. “En ik vond dat verhaal wel leuk. Ik vond het heel leuk!” zei ze. Ze werd steeds luider. ‘Eigenlijk Richard, daarom ben ik vandaag hierheen gekomen.’ Ze zag eruit als een vrouw die haar punt al gemaakt heeft, maar je begrijpt niet helemaal hoe ze haar punt gemaakt heeft, of zelfs dat ze haar punt gemaakt heeft.
Ik weet dat je die blik kent. Ze weten allemaal hoe ze het moeten doen.
Hoe dan ook, ze begon van streek te raken, en ik wilde haar niet van streek maken. ‘Kijk, Corinne, het maakt niet uit. Ik dacht aan mijn zus, en ik kon haar niet in die fantasie passen, dus ik dacht dat het stom was.’
Ze keek me aan en stond op. ‘Ik dacht dat we je dat hebben uitgelegd Richard. Je moet niet aan je echte zus denken. Je moet aan je mooie zus denken.’
‘Ik heb geen nepzus.’ zei ik.
“En ik dan?” zei ze. ‘Ik heb ongeveer de juiste leeftijd om je zus te zijn. Is het volkomen onmogelijk om mij te zien als je nepzus?’
Oké, jongens, nu weet ik dat jullie allemaal bij mij zijn en dit als een van die strikvragen herkennen. Het maakt niet uit hoe je het beantwoordt, je kunt het niet goed doen. Goede genade! Toen dacht ik terug aan hoe het met Rachelle gegaan was.
Mijn briljante geest kwam met: “Oké … ja … je hebt gelijk. Als ik een nepzus had, zou ik willen dat ze net als jij was.”
Ik weet dat al jullie meiden in een deuk liggen. Maar het was het beste wat ik op dat moment kon bedenken.
Het verbazingwekkende, nu ik erover nadenk, is dat het genoeg was voor Corinne. Het bracht haar tot bedaren.
‘En als ik je nepzus was, dan zou je me advies geven.’ zei ze met een meer normale stem.
“Tuurlijk”, zei ik. De woorden kwamen eruit voordat ik ze kon tegenhouden.
Ik haat het als ik mijn mond open trek in de buurt van een vrouw.
“Goed” zei ze stralend. ‘Daarom ben ik vandaag langsgekomen. Ik heb je advies nodig.’
Oh shit. “Eh … wat is er?” Ik opende de doos van Pandora, zomaar.
‘Nou,’ zei ze ‘toen ik dat verhaal las, dacht ik erover na om een tatoeage te nemen. En ik dacht dat je me misschien wat advies zou kunnen geven over wat voor soort tatoeage ik moet nemen … en waar ik het moet laten zetten.’
“Goh Corinne” zei ik, met wat verdriet in mijn stem. ‘Ik vrees dat ik niet zoveel weet van tatoeages. Ik bedoel, ik weet niet eens wat voor soort tatoeages je hebt.’
“Dat is oké”, zei ze. ‘Ik heb een paar tijdelijke tatoeages meegebracht om mee te experimenteren. Van het soort dat blijft zitten tot je ze me water en zeep eraf wast.’
Ze groef in haar tas en haalde er een envelop uit. Ze gooide het op mijn bureau. Er waren vier of vijf kleine plaatjes van ongeveer een centimeter of twee in doorsnee. Een daarvan was een draak.
“Wauw” zei ik, onder de indruk. ‘Dat is precies zoals in het verhaal.’
Ze lachte. ‘Ja, daarom heb ik die gekocht. Dus … waar denk je dat die moet gaan? Ik bedoel als ik die zou nemen.’
Ze deed een stap achteruit, alsof dat zou betekenen dat ik een beslissing kon nemen. In het verhaal ging de tatoeage precies binnen de rand van het schaamhaar van het meisje. Ik kon dat in mijn hoofd zien, maar niet bij Corinne. Ik zou naar haar … poesje moeten kijken … om dat te visualiseren, en ik dacht niet dat ze dat ze dat zou waarderen.
Ik realiseerde me dat mijn ogen stevig waren gericht op waar ik niet mocht kijken en rukte ze weg. Haar ogen spijkerden me meteen. Ze wist precies waar ik naar keek.
‘Denk je dat het er goed zou uitzien … daar?’ Haar stem klonk schor.
‘Eh … ik weet het niet. Misschien.’ zei ik aarzelend.
‘We kunnen hem uitproberen.’ zei ze, terwijl ze het van het bureau pakte. “Om te zien wat je ervan vindt.”
Wordt vervolgd…
